Opdr. 1 [Vida]

"Ik weet het niet meer." jammerde het vijftien jarige meisje.
Even was het stil.. Weet ze dan echt niet meer wat er zich acht jaar geleden afspeelde?
"Vertel het me dan.." smeekte ze.
"Ik wil het me weer herinneren."
Je ziet in de diep blauwe ogen va haar moeder verdriet en medelijden. Het doet haar moeder pijn dat haar dochter het niet meer weet.
"Ik zal het voor je opschrijven." en ze begon ijverig te schrijven.


Ik herinner me goed dat we bij oma zaten. Jij en je broer waren televisie aan het kijken in het kamertje naast de woonkamer. We wilden wachten met het eten totdat jullie 'opa' thuiskwam.
De klok tikte door, maar opa was er nog steeds niet. Het was al zeven uur, hij was er nog steeds niet. Oma en ik vermoedde nog niks, want zijn werk liep wel eens vaker uit.
We wachtten nog langer. Ondertussen was het al half negen, hij was er nog steeds niet. Toen is je oma in tranen uitgebarsten. Ik probeerde haar te troosten, wat moeilijk ging.
Ik had je broer al uitgelegd wat er aan de hand was, maar jij wist nog van niks. Het zou je pijn doen, dat wist ik zeker.
Ik vroeg je broer om even bij oma te blijven, zodat ik even met jou kon praten. Ik vertelde wat er aan de hand was, een lang verhaal, maar waar het om ging is dat 'opa' niet meer terug kwam. Hij is weggelopen. Traan voor traan dwarrelde ze naar beneden over jouw wangen. Toen begon het.
Een paar weken later vertelde ik dat de man die jullie al jullie hele leven als de echte opa zagen geen familie was. Jullie waren geschrokken, maar vooral verward. Ik ging verder met mijn verhaal. Jullie echte opa woonde in Dussen, een klein dorpje in Noord-Brabant. Hij woonde daar met zijn vrouw en twee hondjes.
Toen was het zover, we gingen naar hem toe om hem te ontmoeten. Jij was zo nerveus, dat was overduidelijk. Het is ook niet niks, wat er allemaal is gebeurd.
We kwamen aan bij het huis. De honden begonnen al met blaffen toen wij het tuinhekje inkwamen.
Je kon duidelijk zien dat hij familie was, dezelfde lippen, dezelfde ogen en ik leek veel op mijn vader,
Jij, mijn grote meid, wist niet hoe je hem moest noemen, bij zijn voornaam, als opa of als beide? Bang dat het niet goed zou zijn.
De hele dag was je stil, maar aan het einde kwam je wat losser, je begon meer te praten en had plezier.
De band tussen jou en je opa groeide ongelofelijk snel. Ik merkte aan jou dat je steeds vaker naar hem toe wilde. Dat had twee redenen, de eerste was dat je het daar heel erg naar je zin had en tweede was dat je vader en ik gingen scheiden..
Je had een lieve opa gevonden, maar tegelijkertijd verloor je een gelukkig gezin.
De scheiding tussen je vader en ik zette door, ik moest het huis uit en jullie moesten naar een andere school.
Gelukkig gingen we snel weer naar opa. De rit duurde langer dan normaal.
"Mama, je moest die kant op!" riep je geschrokken.
Ik keek je verdrietig aan door de achteruitkijkspiegel.
"We gaan deze keer ergens anders naartoe." zei ik.
Je liet het er bij zitten en staarde weer uit het raam.
Toen we daar waren keek je bang.
"Het ziekenhuis?" vroeg je verward.
Ik knikte en nam jullie handen.
Je zag jouw opa op bed liggen, de tranen begonnen over je wangen te lopen. Opa zag dat.
"Ga zitten, meisje." zei hij vermoeid.
Jij ging naast hem op bed zitten en opa praatte schor verder.
"Vergeet je niet goed voor mijn kippen te zorgen?"
"Wat heb je dan?" huilde je.
Toen was het stil. De sfeer was koud en kil.
"Kanker." zei opa uiteindelijk.
Jij en je broer wisten maar al te goed wat dat was. Jullie barstte in huilen uit. Dat plaatje wil ik nooit meer voor me zien.
"Maar ik geef niet op." zei opa vol moed.
Dat waren z'n laatste woorden.
Een paar dagen daarna overleed hij. Jij en je broer kende hem nog maar twee jaar, maar de band tussen jullie was ongelofelijk sterk.
De dag van de crematie was ook de dag van jullie schoolreisje. Eerst gingen jullie naar Nemo en toen naar TunFun. Jullie hadden plezier en ik had me de hele dag op de crematie voorbereid.
Rond half vier kwam ik jullie ophalen, nog voordat de rest werd terug gebracht met de bus.
De crematie verliep zoals iedere andere crematie, huilende mensen en mensen die speeches voorlezen. Alleen de uitstrooiing was anders. Mijn vader hield van de zee en daarom gingen we met z'n alle met een boot de zee op. Iedereen kreeg een rode roos, ook jullie.
Eerst vaarden we een paar rondjes en toen mochten ik en mijn twee broers het as uitstrooien. Toen gingen we langzaam weer terug.
Opa is te vroeg gestorven.
Jij hebt het tekenen en het gitaar spelen echt van je opa, wees daar trots op!

Het verhaal is klaar en de moeder gaf het papier aan haar dochter, zij begon met lezen. De tranen begonnen over haar wangen te lopen.
"Dus dit was er gebeurd.." merkte ze op.
"Waarom weet ik dit dan niet meer?"