61th.

Justin Drew Bieber.

‘Meneer?’. Ik mompel zacht wat en draai me op mijn zij. Dit bed was totaal niet comfortabel. ‘Meneer, uw bestemming is bereikt’. Verbaasd knipper ik in mijn ogen, en kijk om me heen. Dit verklaarde alles. Ik glimlach voorzichtig en betaal de man voor de rit. Haastig stap ik uit de taxi, en kijk naar het ziekenhuis waar ik voor stond. De grote letters voor de ingang vertelde me dat ik precies goed was. Met vlugge stappen stapte ik naar binnen. Een afschuwelijke geur kwam op me af als een walm. Het gaf me een misselijk gevoel, waardoor ik draaierig werd. Ik stapte door naar de balie waar een kleine rij stond. Ik kon niet wachten, daar was geen tijd voor. Zoekend keek ik om me heen, hoopvol om een andere balie te vinden. Verslagen kijk ik naar me voeten als het enige wat ik zie witte verlaten gangen zijn. Het donker had de dag al over genomen. Mijn lichaam trilde van zenuwen, en zonder erbij na te denken liep ik met een grote boog om de rij heen, en drong voor. De mensen keken me afkeurend aan, en er werden verschillende scheldwoorden naar me toegeworpen. Gauw klemde ik mijn vingers om de balie, en duwde de persoon die vooraan stond aan de kant. ‘Meneer uw zal toch echt achteraan moeten aansluiten, anders kan ik u niet helpen-‘. ‘Hailey Kush, welke kamer?’, mijn stem klonk kil en angstig. De vrouw keek me niet begrijpend aan. ‘U moet achteraan ansluiten anders-‘. ‘Hailey Kush, welke kamer?’, siste ik woest en kijk de vrouw doordringend aan. Met trillende handen begon ze te typen op haar computer. Haar blik ging angstig omhoog. ‘Ik kan uw niet naar haar toe laten gaan, ze is niet in staat bezoek te ontvangen’. ‘Vertel me dan ook godverdomme waar ze is’, roep ik woest uit en gooi een vaas met bloemen van de toonbank af. Mijn woede nam mijn lichaam over. ‘Derde etage, kamer 1209’. ‘Danku’, mompel ik en ren zo snel mogelijk richting de trap. Ik moest bij haar zien te komen, en wel nu. Nu ik zo dichtbij was kon in onmogelijk opgeven. Ik moest haar zien, al was dat het laatste wat ik deed. Ze betekende veel meer voor me dan ze wist, en het werd eens tijd dat het tot haar doordrong. Want ik kon het niet meer. Verzwijgen hoeveel ze voor me betekende, dat ze mijn hart had en ik die nooit meer terug wilde. Ja, ik was hopeloos verliefd, en het persoon waar ik verliefd op ben, misschien niet eens op mij. Ziet mij misschien niet eens staan. Wat vermoeid kom ik aan op de derde etage. Zoekend gaat mijn blik naar bordjes, op zoek naar kamer nummers. ‘Kamers 1000 t/m 1300…’. Gauw ren ik die kant op, en zie de nummers aan me voorbij vliegen. Alles lijkt goed te gaan, tot ik de afdeling met de juiste getallen in loop. De afdeling waar mensen liggen met coma. Angst neemt mijn lichaam over, terwijl ik steeds dichterbij kom. Met elke stap dat ik dichterbij kom, word mijn angst groter. Het beeld van Hailey in een groot ziekenhuis bed neemt mijn gedachten over. Met trilende handen reik ik naar de deurklink van haar kamer, plots niet meer zeker over mijn beslissing. ‘Justin?’.