Drieëndertig|•|

Ik stond voor het huis te wachten. ‘Kan ik naar binnen?’ vroeg ik aan Edward die net aan kan rennen. Hij knikte. Opgelucht opende ik de deur en liep ik naar binnen. Het was buiten al donker en de meeste Cullens zaten in de woonkamer. Ze keken niet op toen Edward en ik de woonkamer in liepen. Het kooitje van Pepijn stond op de tafel voor de bank en Pepijn liep te slapen. Ik rende naar hem toe en knielde op de grond. Ik voelde de ogen op mijn rug branden, waarschijnlijk denken ze dat ik hem leegdrink, dat zou ik nooit doen. Ik opende het kooitje en Pepijn bleef slapen. Voorzichtig tilde ik hem op, maar hij schrok al wakker, waarschijnlijk door mijn koude huid. Hij keek me aan, niets denkend, gewoon verbaasd. Ik aaide hem. Hij was prachtig. Dankje. Ik rolde met mijn ogen, niets veranderd. Jij bent nu ook als de Cullens. Ik knikte. Een vampier, je zat echt in een dip toen je dacht dat ik dood was hé? Vroeg ik. Inderdaad en toen ik aan Alice werd gegeven dacht ik dat dit mijn einde was. Ik grinnikte. Dat zal ze nooit doen. Dacht ik terwijl ik over zijn wang wreef. Ga jij me niets doen? Beledigd keek ik hem aan. Ik zal je nooit wat doen, dat weet je toch? Vertelde ik. Voor de zekerheid. Ik zette hem terug in zijn kooi. Ga maar weer slapen, wij doen je echt niets. Hij maakt weer een bolletje van zichzelf en toen ik zijn gedachten niet meer hoorde wist ik dat hij sliep. Ik sloot de kooi en stond op. Binnen een tel stond Alice voor me. ‘Je kamer is af!’ zei ze vrolijk en ze pakte mijn hand. Ze trok me mee naar boven en stopte voor een van de vele deuren.