11. Hulp uit onverwachten hoek

Astoria had zich omgekleed in haar marineblauwe nachtjapon en lag in het heerlijke bed, maar kon maar geen slaap vatten.
Toen Hypsop ook nog eens luidruchtig begon te snurken besloot ze dat ze er genoeg van had en liep Astoria naar de leerlingenkamer. Deze was zoals verwacht redelijk verlaten op enkele Zwadderaars na die blijkbaar ook nog niet moe genoeg waren. Onder deze Zwadderaars bevond zich – tot Astoria’s genoegen – Draco Malfidus; Die aan een van de tafeltje zat en een brief schreef.
Astoria liep zachtjes naar hem toe en keek over zijn schouder mee. Het was een brief aan Emily, Draco’s vriendin:

Hee Emily,

Hoe gaat het daar op Vanaheim? De lessen zijn vast een stuk beter dan hier. Geloof het of niet maar die dikke tereinslaaf van Perkamentus is onze nieuwe leraar Verzorging van Fabeldieren. En over onze nieuwe leraar Verweer tegen de Zwarte Kunsten wil ik ook niet veel woorden vuil maken.
Ik hoop dat ik mijn ouders ergens dit jaar kan overhalen om mij ook naar Vanaheim te sturen. Al hoorde ik van vader dat het 3e jaar op dit moment jammer genoeg vol zit.
Daphne zal het niet toe willen geven met ze mist je verschrikkelijke, net als Zwadderich zijn koning mist.
Hopelijke weet je snel een weekend vrij te maken om een keer lang te komen.
Want ik…

‘Want ik mis je?’ vulde Astoria zachtjes in. Draco draaide zich met een ruk om en keek haar kwaad aan. ‘Eerstejaars horen op bed te liggen, Goedleers,’ snauwde hij haar toe. Astoria keek hem geschrokken aan waarna ze hem een gekwetste blik toewierp en wegliep. Een eerstejaars! Natuurlijk was ze dat, maar ze had toch gehoopt dat hij haar niet zo zou behandelen na dat gedoe met die Dementors.
Kwaad liep ze de leerlingenkamer uit, de kerkers in. Omdat ze niet in de leerlingenkamer wilde blijven en toch ook zeker geen bevel van Draco wilde aannemen.
De koningin van Zwadderich had hij haar genoemd. De keren dat Emily bij Astoria thuis was geweest – om Daphne op te zoeken in de vakantie – had ze niets bijzonders aan haar kunnen opmerken. Behalve dan dat ze van vanaf het eerste moment dat je haar sprak een soort respect leek af te dwingen. Een eigenschap die Astoria zich ook probeerde eigen te maken.
In gedachte verzonken liep Astoria door de kerkergangen en raakte steeds dieper in het labyrint verstrikt. In het begin dacht Astoria dat ze makkelijke terug kon, maar toen ze merkte dat ze het zelfde beeld van de Slangenprins voor de negende keer passeerde begon ze in paniek te raken. Wat als ze niet voor morgenochtend terug zou zijn? Ze wilde niet denken aan de grijnzende gezichten van haar afdelingsgenoten als iemand haar uit het kerker labyrint moest redden, als de volgende morgen bleek dat ze niet kwam opdagen bij Toverdranken.
‘Juffrouw Goedleers heeft besloten een avondwandeling te maken?’ vroeg een scherpe maar beleefde stem achter haar. Astoria draaide zich geschrokken om en keek recht in de twee donkere ogen die haar doordringend aankeken. Professor Sneep, haar afdelingshoofd stond recht voor haar. Astoria schudde geschrokken haar hoofd terwijl ze het oogcontact haast niet durfde te verbreken. ‘Natuurlijke mag u van mij naar lieve lust rond dwalen in deze kerkers, maar ik zou niet willen dat een van mijn collega’s u hier op dit uur van nacht zou aantreffen,’ voegde hij er fijntjes aan toe.
De professor liep met snelle stappen door het labyrint heen, wat hij feilloos leek te kennen. Astoria’s hart bonkte in haar keel. Zou ze nu straf krijgen? Op haar allereerste dag hier op Zweinstein.
Tot Astoria’s verbazing maakten hij aan het incident verder geen woorden vuil en stopte na enkele minuten voor de muur waarachter de leerlingenkamer schuil ging. ‘Ik adviseur u te gaan slapen, u zult een goede nachtrust kunnen gebruiken voor de lessen van morgen. Dan verwacht ik u morgenochtend bij Toverdranken.’ ‘Dank u,’ mompelde Astoria dankbaar en schuldbewust. Professor Sneep knikte en vlak voor hij zich omdraaide dacht Astoria iets op zijn gezicht te zien verschijnen wat verdacht veel op een glimlach leek.