5. Dementor

Even later kwam de vrouw van de kar langs. Blaise en Daphne kochten ieder een eigen voorraadje in om de laatste uurtjes van de treinreis door te komen. Astoria bedankte voor de eer en pakte haar tekenspullen uit haar hutkoffer. Astoria vond het heerlijk om even te kunnen tekenen, hierdoor kon ze even ontsnappen aan de drukte om haar heen. Het liefst tekende ze mensen; door de magische potloden (en de juiste spreuk) die ze gebruikte kwamen haar creaties op papier letterlijk tot leven. Vaak kon het portret haar hele interessante dingen vertellen over de personen die ze tekenende. Op het moment dat ze de punt van haar potlood op het papier zetten schoof de coupe deur weer open en kwam Draco weer binnen. Hij werd gevolgd door twee grote brede massieve jongens, die er voor zorgde dat er in een keer geen plaats meer over was in de coupe. ‘Dit zijn Korzel en Kwast,’ stelde Draco Astoria vlug voor toen hij weer zat. ‘Astoria,’ stelde ze zich kort voor toen ze haar nogal dommige aankeken. Opnieuw richten Astoria haar aandacht op het papier en dacht na over wie ze zou na tekenen. Daphne had ze al vaak genoeg getekenden, Korzel en Kwast waren het tekenen niet waard en Blaise wilde ze niet het idee geven dat ze hem interessant vond; dus besloot ze Draco te tekenen. Deze vertelde spottend dat Potter nu zelfs bewaking van een docent had gekregen tijdens de reis naar Zweinstein en dat wat hem betreft Zwarts hem best mocht doden. Astoria wierp hem lachende blik toe, meer om zijn gezicht onopvallend in zich op te nemen en begon te tekenen. Zo’n uur lang focuste ze zich helemaal op haar tekening en keek ze af en toe op om Draco’s gezicht te bekijken en knikte dan instemmend alsof ze het gesprek volgde. Zo af en toe ving ze flarden op als: ‘Zwarts’ ‘Potter’ ‘spion’ en ‘vader zegt’.

Na een tijdje stopte ze. Astoria was nog niet helemaal tevreden maar had geen zin meer op verder te tekenen. ‘Laten we onze schoolgewaden maar aantrekken. Lang zal het niet meer duren,’ stelde Daphne voor. Astoria stond op om het nieuwe gewaad uit haar hutkoffer te pakken, die op het bagagerek lag. Ze moest op haar tenen staan om er bij de komen. Net op het moment dat haar hand de het zwarte gewaad gevonden had, kwam de Express met een schokkend beweging tot stilstand. Astoria verlor haar evenwicht en belandde met een gilletje op Draco’s schoot. Deze keek haar verrast aan waarna ze snel weer overeind sprong. ‘Zijn we er al?’ vroeg Blaise verbaast en wierp een blik naar buiten. ‘Dat zal toch niet. Normaal moeten we nog zo’n uur,’ antwoordde Daphne terwijl ze op haar onderlip beet. Op dat moment verscheen er een vreemde gedaante voor onze coupe. Het droeg een lange zwarte mantel die tot op de grond reikte. Een grote zwarte cap voorkwam dat zijn hoofd zichtbaar was en onder de mouw van zijn gewaad verscheen een rottende had die de coupedeur open schoof. ‘Wat is dat!’ gilde Daphne geschrokken. ‘De..dementor,’ kraste Draco nog angstiger dan Daphne gedaan had. Het wezen kwam een stukje de coupe in en leek ons een voor een in zich op te nemen. Plots leek te temperatuur in de coupe onder nul gedaald en was al Astoria’s gevoel uit haar lichaam weggetrokken. Astoria wilde wat doen maar het voelde alsof haar lichaam verlamd was. Gelukkig leek de dementor niet gevonden te hebben wat hij zocht en liet zich langzaak de coupe weer uitglijden. Met een klap viel de coupedeur achter hem dicht. Iedereen keek wezenloos voor zich uit. De dementor was weg maar nog steeds ging er een koud en kil gevoel in de lichamen van de leerlingen. Draco zat in een hoek van de coupe weggedoken. ‘Is hij weg?’ vroeg hij paniekerig. ‘Ja hoor. Sir Dapper,’ antwoorde Astoria spottend toen ze zijn angstige gezicht zag.