60th.

Justin Drew Bieber.

Boos stamp ik het restaurant binnen. De deur valt met een klap achter me dicht. Gelijk heb ik alle aandacht, maar dat was het laatste waar ik me nu druk om maakte. Met grote passen loop ik naar de tafel waar mam en Scooter nog steeds zitten. Ze kijken me beiden boos aan, en maken een afkeurend gebaar. Ze waren precies hetzelfde wat dit betreft. ‘Ik moet gaan mam’, mompel ik en pak mijn spullen van tafel af die ik nog had laten liggen. ‘En waar denk jij dan heen te gaan?’. ‘Hailey’, zeg ik stug en steek alles in mijn broekzakken. ‘Oh nee meneer, jij gaat niet naar dat meisje. Je kent haar nog maar een paar dagen, en zo verliefd kun je niet zijn’. Mam der stem klinkt streng, maar mijn besluit stond allang vast. Ik zou gaan, hoe dan ook. ‘Ze is in het ziekenhuis mam’, fluister ik zacht. ‘Justin je mag niet heen ik-. Wacht, ziekenhuis zij je?’, vraagt ze verrast en kijkt me onderzoekend aan. Ik zucht en knik. ‘Ik moet echt gaan, ik hou van je mam. Ben zo snel mogelijk terug’, fluister ik en druk een kus tegen der hoofd aan. Scooter geef ik gauw een hand en loop dan met grote passen het restaurant uit. Ergens hoor ik mam mijn naam nog schreeuwen, schreeuwen dat ik terug moet komen. Ik wist dat ik nu geen tijd hiervoor had. Zodra ik buiten ben loop ik direct op de eerste de beste taxi af en houd hem aan. Hij stopt gelijk, en met een vlugge beweging stap ik erin. ‘Atlanta Hospital’, zeg ik gauw. ‘Dat is ver weg’. ‘Ja’, mompel ik terug en leg mijn hoofd tegen het raam aan. De man begint te rijden. Met zenuwen pak ik mijn telefoon uit mijn broekzak en draai opnieuw het nummer van Chaz. Ik moest weten hoe het nu met Hailey ging, of er al meer duidelijk was. Ik hoor hem een paar keer overgaan, waarna wat geruis klinkt. ‘Chaz?’, vraag ik en staar moeilijk voor me uit. ‘Ja Justin!’, hoor ik Chaz zeggen. Zijn stem klinkt ergens enthousiast, wat me hoop geeft. ‘Is er nieuws over Hailey?’, vraag ik direct. ‘Nee, de operatie kan nog drie uur duren. Ze hebben het nog nooit eerder gedaan’. De angst in zijn stem is duidelijk te horen. Het maakt me angstig. Angstig en bang, dat ze er straks misschien wel niet meer is. Dat ik niet meer kan genieten van haar aanwezigheid, haar lach en haar stralende ogen. Een vreemd gevoel dringt mijn lichaam binnen, wat de vlinders in mijn buik doet afsterven die ik normaal alleen al voel bij het horen van haar naam. ‘Ik ben zo bang Chaz’, fluister ik zacht. ‘Wij hier ook’. Chaz was sterk, maar op dit soort momenten was zelfs hij compleet over touren. Hij hield zich vaak groot, net zoals Ryan. ‘Is Ryan daar?’. ‘Ja, wacht even’. Al gauw klinkt Ryan zijn stem door de telefoon heen. ‘Eey man’. Zijn vrolijke lach is vervangen door wat vaag gemompel. ‘Ik kom er aan, maar het duurt nog lang voor ik er ben’. ‘Ze heeft je nodig als ze wakker wordt, ook al wil ze het waarschijnlijk zelf niet geloven. We hebben een brief hier Justin, een brief die je echt moet lezen als je hier bent’, zijn stem klinkt breekbaar. ‘Kun je hem niet voorlezen’. ‘Hij is nog dicht, en is aan jouw gericht door Hailey. Het is niet aan mij om die te openen’. Zuchtend stem ik in, en zeg hem gedag. Ik leg af, en doe mijn telefoon terug in mijn broekzak. Mijn hoofd leg ik tegen het raam aan, waar de regen langs glijd. De regen die er eerst zacht tegenaan tikt, en vervolgens naar beneden druipt. De vermoeidheid neemt toe, waarna ik mijn ogen sluit en in slaap val.

---
Ik denk dat ik deze ga proberen af te schrijven voor ik op vakantie ga xd (volgende week dinsdag) hihi xo