Vrijdag

Het was vrijdag hebben ze me hezehd,ik was zo in de war,dat ik niet meer wist welke dag het van de week het was.dit is dus al de vierde dag dat ik hier zit,vier dagen die een eeuwigheid lijken,vier dagen van angst, omvan de nachten die ik in deze afschuwelijke ruimte heb doorgebracht maar niet te spreken van slapen is nauwelijks iets gekome.het bed is een wrak en het schudt hheen en weer als ik me omdraai.de matras waarop ik lig is oud.hij stinkt naar schimmel en zit vol harde bobbels, maar dat us niet jet ergst,ik heb maar een deken en de lakens zijn klam;en dat in maart.van een kussensloop schijnen ze nooit gehoord te hebben gehoord, maar ik durf er niet om te vragen, in elk geval niet aan Bill of georg, zoals ze elkAar neoeme. Meschien dat ik het stracks aan de jongen vraag.die heeft me tenslotte ook een paar scjriften voor me meegenome en drie boekjes£ om eat te lezen te hebben, zei hij,hij heeft een aardige stem.ik vraag me af waar hij die boekjes vandaan heeft.het zijn goedkope doktorromancance netjes uit een of andere supermarkt.ze zijn oud en stuk gelezen.door zijn moeder,door zijn vriendin? Of leest hij die flutverhaaltjes zelf? Misschien denkt hij we'll dat ik er van dit soort boekjes houdt,want het is bekendd dat ze meestal door vrouwen worde geleze.maar het is better dan niets.ik ben blij dat ik in iedergeval wat te leze heb.zodat ik aan iets anders kan denken dan aan wat er morge kan gebeure,ik ben bang,niet meer zo vreselijk bang als gistere of eergister.maar bang genoeg om er niet van te kunne slape.als de sleutel in het slot word gedraait,begint mijn hart in mijn keel te kloppe.ik weet nooit wie er binnen zal kome en wat me er te wachte staat.tot nu toe heb ik vier mannen gezien. Maar ik weet niet of het er meer zijn. Ze hebben altijd hun ped op zoodat ik hun niet kan zien, ze noemen elkaar nooit bij de nnaam en ik begrijp we'll waarom, wie zou die bijname hebben, georg zekker niet: ik kan me niet voorstellen dat hiiemand zich hobbit noemt,meestal is de jongen die mij m'n eten brengt,hij zegt niet veel,maar als hij wat zegt klinkt zijn stem niet onvriendelijk.bijna alsof ik gewoon naast hem in de klas zit.toch blijft hij afstandelijk, hoewel ik hier al vier dagen zit opgeslote.zijn ogen staan we'll veel vriendelijker en aardiger dan die andere 2.ze zijn van een vreemde koele kleur: die chocobruine ogen met een beetje beige in.hij lijkt me hellemaal niet het type van de bikkelharde misdadiger.de andere twee we'll.vooral georg ben ik bang,hij heeft nog niets tegen me gezegt sinds ik hier ben,juist daarom ben ik misschien we'll zo bang,hij bekijkt me met zijn fell groen blauwe ogen alsof ik een ding ben,Een ding dat een heleboel geld moet oplevere.alleen toen hij me in de auto sleurde heb ik zijn stem gehoord en die verspilde niet veel goeds.hij klonk als staal: kill en meedogenloos.

Toen de auto naast me afremde,voelde ik al dat er iets mis was.ik begon meteen harder te fietse. Maar ze haalde me in en sneden me zo plotseling de pas af dat ik niet meer op tijd kon remme; met een klap botste ik tegen het rechtervoorportier.de deur van de auto sloeg tegen mijn fiets fiets Bill hem opende. Zijn slanke lijf kon door de opening, hij ging tekeer als een gek.juist op het moment dat ik me uit de voeten wilde maken,grijpte georg mij met mij met een hand bij mijn haar en met de andere draaide hij heel gemeen mijn arm op mijn rug.Kop dicht en instappe, siste zijn stem vlak bij mijn oor: als in een vertraagde film zag ik mijn fiets vallen,waardoor mijn tas onder de snelbindder gleed.ik bukte me automatisch om hem op te pakke,maar een snerpende pijn sneed door mijn sgouder en met een harde duw werd ik op de achterbank gesmete, pas op dat moment realiseerde ik me wat er gebeurde, ik werd onvoerd, Het duurde secondelang voordat ik reageerde,Toen Bill zich naar mij omdraaide en tegen me begon te schreeuwe, dat ik mijn smoel moest dicht houde.drong het pas tot me door dat ik het was die zo gilde. Maar ik kon er gewoon niet meer stoppe.de auto vertrok met loeiende moter op, achter me zag ik mijn fiets kleiner en kleiner worde.er was niemand op de weg,niemand die zag wat er gebeurde.niemand die me kon helpe.Opeens sloeg ik dubbel.ik hapte naar adam en een alles overheerste pijn trok van mijn maag door mijn hele lichaam,even werd het zwart voor mijn ogeeeb en ik had het gevoel. Dat ik moest overgeven, toen ik langzaam weer overreind kwam, keek ik recgt in de gemene ogen van Bill,waag het niet om nog eens zoo te gillen want dan krijg je er nog zo een,maar dan een beetje harder, grauwde hij.Er werd een blinddoek voor mijn ogen gebonden,Met een ruk werd de knoop strakgetrokken,stommeling!! Klonk de stem van Georg naadt me. Ik dacht even even dat hij het tegen mij had maar het bleek het tegen Bill te hebben,beheers je Bill!! Als je nu al begint met haar in elkaar te slaan... Het is veel eenvoudiger om 'r een prop in der mond te doen, Uit alle macht probeerde ik de paniek te onderdrukken die in me opkwam,Ik klemde mijn tanden mijn tanden op elkaar.een lap in je mond gedrukt krijge.ademnood,Het is de angstdroom waaruit ik nog regelmatig badend in het zweet wakker werd,herrinerend aan vroeger toen ik nog klein was.kwamen boven, De doktor was gekome en ik moesr hals over kop naar het ziekehuis,pseudo-kroep had hij gezegt,Alleen de afschuwelijke benauwdheid is me bbijgebleven ik wrong me in allerlei bochten ik worstelde en sloeg de hand die een muf ruikendr lap tegen mijn gezicht duwde weg,Georg kreeg het niet voor elkaar.luister siste zijn stem hees, als jij je mond houdt zal ik. Die prop vergete...ik knikte.maar hield mijn tanden stijf op elkaar.vanaf dat moment zat ik roerloos naasr hem en probeerde erachter te kome waar we heen ginge. We reden in de oostelijke richting.ik voekde hoe de vroege ochtendzon door de voorruit in mijn gezicht scheen.ik had de indruk dat we over de snelweg naar amsterdam reden,de tocht leek eindeloos te duren en al gauw raakte ik mijn gevoel voor richting kwijt.na een poos kon ik aan het geluid van de ons passende auto's afleiden dat we al uren onderweg waren.niemand zei meer iets.ook ik hield me zo sil mogelijk.onverwachts draaiden we een hobbelig weggetje op,eindelijk stond de auto stil,iemand deed het portier naast me open en pakte me bij mijn arm.Het moet de jongen zijn geweest.kom mee,zei hij zacht hij waarschuwde me voor een opstapje en duwde me voor zich uit een deur door,het rook er muf: de geur van een huis dat lang leeg heeft gestaan.ik moest een trap af loppen en even later werd ik oop een stoel gezet.je mag nu je blinddoek afdoen,zei diezelfde stem,voordat ik hem af had sloeg dezelfde stem.voordat ik hem af had.sloeg de deur met een hol geluid dicht,knarsend werd aan de buitenzijde een sleutel in het slor gedraait,niet wetend wat ik moest doen bleef ik zitten, de zwarte doek op mijn sgoot,

De kelder waarin ik zit is vrij groot,het is schemerig,ook nu.midden op de dag,een klein,vuil raampje dat vlak onder het plafon zit,kijkt uit op een verwaarloosde tuin,ik heb geprobeert om het open te krijgen.maar er is geen beweging in te krijgen.ik vermoed dat ze het aan de buitekant hebben dichtgespijkerd, en al +u ik het open krijgen, dan kan ik er nog niet uit,er zit tralies voor...Het regent,net als gistere en eergistere.daarvoor I'd het vochtig en kil hier vooral als donker is,ik heb het kleine tafeltje onder het raam geschoven en zelfs zo kan ik nauwelijks zien wat ik schrijf.er hangt we'll een lamp aan het plafon.maar als ik de scgakkelaar overhaal gebeurt er niets, het is stil,doodstil,slechts het geruis van de regen dringt hier door.het huis moet heel groot zijn,want van de ontvoerders merk ik zeldeb iets,Gistere alleen hoorde ik Bill schreeuweb en er viel iets met een klap op de grond.volgens mij hadden ze ruzie, ik was bang,het ging natuurlijk over mij: in elk geval over het losgeld of iets wat ermee te maken heeft maar gelukkig kwamen ze niet naar benede.dat vind ik nog het ergst.datt er hier elk ogenblik iemand binnen kan kome en dan dat ik niet weet wie en waarvoor.is het de jongen met eten? Of is het Bill om me zoals vanmorgen met zijn stem te imiteren, Het is je ouders geraaien om gauw met die poen over de brug te kome.anders loopt het slecht met jou af meid, was alleen daarom hier benede gekome,om me dat te zeggen? Blijkbaar we'll,want zwijgend had hij heen en weer geijsbeerd van de ene muur naar de andere en weer terug,waarbij hij me zo nu en dan opnam met eenblik die me de koude rilling bezorgde, ten slotte ging hij weet naar boven na rrn trap tegen een van de poten van het bed te hebben gegeve,ik moet nodig in de hoek staat een chemisch toilet gespannen luister ik naar de geluide achter de deur,niets uk heb al vier dagen niet kunne poeppe de helle dag rommelt mijn buik,maar ik kan niet ik durf niet als de jongen binnenkomt net als ik op de wc zit...ik zou het besterve buikpijn ik kab haast niet meer schrijven van de krammp ik kan het niet ophoude...

Ik voel me opgelucht en een stul rustiger. Het stinkt hier alleen als een beerput wapperend met een boek heeft niets geholpen,er zou even een raampje open moeten worden gezet en dat niet alleen ik zou me eens willen douche, ik voel me vies,ik zou me eens willen douche dan komt de jongen binnen en kijkt ik hem aan, de jongen vraagt hoe het gaat ik zeg nou slecht en ik voel me vies en moe de jongen zegt dan ga dan slape het meisje ik heet trouwens melanie en jij? Jongen nou mijn naam zeg ik niet en je weet wrm he meisje zegt jaa ik snap het ook we'll jongen weet je jij mag een naam verzinne en zeg je me die morgen goed? Meisje zegt jaa en jongen gaat weg en piekerd helle nacht en valt in slaap