Tweeëndertig|•|

Het was tien voor zes en ik was doodsbang. Straks deed ik ze echt iets aan. Alle Cullens geloofde in me en Alice bleef maar zeggen dat het goed kwam, dat ze het had gezien. Ik geloofde haar wel, maar ik was gewoon bang. ‘Zodra je een auto deze kant hoort rijden hou je je adem in.’ Ik knikte. Het was handig dat we niet hoefden te ademen, maar het werd uiteindelijk ook vervelend. Ik lag nu op een bed, onder de dekens met mijn handen over elkaar op het deken op mijn buik gelegd, vredig. Een auto sloeg af richting het huis en meteen sloot ik mijn ogen en hield ik mijn adem in. Een paar minuten later ging de deur open. Voetstappen kwamen het huis in. ‘Volg mij maar, ze ligt boven.’ Zei Carlisle. Zacht gesnik en meerdere voetstappen kwamen de trap op. De deur van de kamer ging op en voetstappen liepen richting het bed. Een ijzer geluid – ik had geen idee wat het was – werd op de grond gezet en het bed begon twee keer, er gingen mensen zitten. Het gesnik werd harder en mijn hand werd vast gepakt. Een hand ging over mijn voorhoofd. Na een tijdje werd ik twee keer gekust op mijn wang en stonden de twee die op mijn bed zaten op, waarschijnlijk mijn ouders. Ik hoorde ook maar twee harten kloppen, aan de kloppingen te horen waren ze ouder, Chris was er niet. Dat had ik wel verwacht, Chris wil geen doden zien, hij wil de levende herinneringen houden en geen beelden van een lijk. Het ijzeren ding werd weer opgepakt en ze liepen naar beneden. ‘Bedankt Carlisle.’ Hoorde ik mijn vader zeggen. ‘Alice?’ De licht huppelde voetstappen van Alice liepen richting mijn moeders stem. ‘Ik denk dat Madelein had gewild dat jij Pepijn kreeg.’ Een glimlach verscheen op mijn gezicht, ik had Pepijn terug. ‘Ik zal goed voor hem zorgen.’ Mijn ouders zeiden gedag en verlieten het huis. Toen de auto weg reed opende ik mijn ogen. Maar voordat ik adem haalde stond Edward al voor me. ‘Niet ademen, hun geur hangt er nog.’ Ik knikte en stond op. Ik liep naar het raam en opende die. Ik ga jagen. Dacht ik voor Edward. Hij knikte. ‘Ik ga wel mee.’ Ik knikte en sprong het raam uit waarna hij volgde. In het bos haalde ik opgelucht adem. Edward grinnikte. ‘Ik wil nooit meer voor dood spelen.’ Mompelde ik en ik sprintte richting een hert.