Hoofdstuk 4

‘Ze kijken ons vast allemaal raar aan,’ grapte Sue dapper en snikte nog een keer. De meisjes lieten elkaar los. Lily zag dat Sue haar ogen rood waren en dat haar huid contrasteerde met de zwarte vegen make-up. Ze pakte een zakdoekje uit haar schooltas en begon het gezicht van haar vriendin schoon te boenen.
‘Weet jij wat ik moet doen?’ klonk het plots. ‘Jij weet altijd wat je moet doen, Lil. Jij neemt altijd de goede beslissingen en geeft altijd nuttig advies. Ik weet totaal niet meer wat ik er mee aan moet.’ Ze pauzeerde even en waaide zichzelf lucht toe. ‘Sorry, ik wil niet weer gaan huilen.’
Lily glimlachte begrijpend en wachtte geduldig tot haar vriendin weer ging praten.
‘Ik hou van Daan. Ik kan niet zonder hem, ik heb hem nodig. Maar ik kan me niet zomaar tegen mijn familie keren. Ik heb het allebei nodig. Zonder mijn familie ben ik ook nergens.’ Ze zuchtte gefrustreerd. ‘Waarom kan ik niet die twee dingen combineren?’ Ze wierp een hoopvolle blik op Lily. Ook zij zuchtte en liet het ondertussen deels zwarte doekje zakken.
‘Misschien kan je beter maar met je ouders gaan praten. Als je weet wat je vader tegen Daan heeft, kan je hem laten zien dat zijn idee onterecht is, of kan je iets veranderen waardoor jullie relatie jouw vader meer aanstaat.’ Sue knikte beduusd. ‘Ik kan me voorstellen dat dat eng is, dus misschien kan je beter eerst met je moeder gaan praten.’
Sue keek haar verbaasd aan.
‘Je zei toch dat je moeder het niet aan je vader zou vertellen?’
Sue knikte weer.
‘Als je moeder even fel tegen jullie relatie zou zijn als jouw vader, dan had ze het meteen gezegd. Misschien heeft ze er eigenlijk niet zoveel problemen mee.’
Sues gezicht klaarde op.
‘Het kan ook zijn dat ze het wel erg vindt, ik weet het niet aangezien ik haar niet ben. Maar is het niet het proberen waard?’
Sue knuffelde Lily weer en mompelde een klein bedankje. Een zachte ‘geen dank’ klonk en de meisjes lieten elkaar weer los. Met een glimlach pakte Lily haar inmiddels koude koffie weer vast en zwijgend dronk ze de laatste slokken voordat meisjes afscheid namen.

Eenmaal thuis startte Lily meteen haar laptop op, ze had Ariëlle immers beloofd de bladen van biologie op te sturen. Verveeld tikte ze met haar nagels op haar bureau terwijl ze haar email opende. Haar netwerkverbinding was slecht, waardoor haar internet heel langzaam was.

Na heel wat frustratie en tijd was het Lily gelukt om alle bladen bij een mailtje te voegen. Tevreden verzond ze de email. Nog geen seconde nadat ze dat had gedaan, ontving ze een nieuw mailtje. Van Sabine, stond er. Lilys humeur werd op slag beter. Sabine was een vriendin uit België met wie ze alleen via de mail nog contact had. De twee vertrouwden elkaar door en door. Ze hadden elkaar ontmoet op de begrafenis van een gemeenschappelijke vriend. Beiden gingen door een zware tijd, en hadden veel steun aan elkaar. De afstand belemmerde hun vriendschap niet: Lily beschouwde Sabine als haar beste vriendin en vice versa.

Ze opende het mailtje en werd meteen toegelachen door Sabine en een paar van haar vriendinnen. Het waren foto’s van het gala waar ze heen was geweest. Lily bekeek de foto’s met een trots gevoel: haar vriendin had er prachtig uitgezien. Het mooie jurkje vrolijkte haar op, de prachtige glimlach deed haar ogen glinsteren en de oprechtheid daarvan deed haar stralen. Het was een tijd geleden dat ze zo’n vrolijke foto van Sabine had gezien.
Het warme gevoel dat Lily vanbinnen kreeg door de foto’s, werd geblust toen ze zag hoe dun Sabine was geworden. Ze zuchtte zachtjes. Ze wist van Sabine’s problemen met eten af, maar het deed haar toch zoveel pijn om te zien. Het liefst zou ze meteen de trein naar België gepakt hebben, Sabine opgezocht en in haar armen gesloten hebben en verteld hebben hoe prachtig ze wel niet was.
Ze besloot het mailtje later wel te beantwoorden en sloot haar laptop af. Ze had Zacks woorden nodig, besefte ze zich en pakte haar mobiel om voor de tweede keer die dag met hem te bellen.

‘Neem op! Neem nou op!’ jammerde ze dramatisch, alsof Zack het zou horen. ‘Ik heb je nodig. Ik moet even met je praten. Ik heb een oppepper nodig. Alsjeblieft, Zack, neem nou op!’ Haar stem klonk wanhopig.
De regelmatige toon ging over in zijn voicemail. Gefrustreerd gooide Lily haar mobiel op haar bed. Vrijwel meteen daarna kalmeerde ze echter weer. Hij had natuurlijk gewoon even geen tijd, anders had hij wel opgenomen. Misschien was hij net bezig met een soundcheck, of zelfs met een concert. Ze vergat altijd of ze het tijdsverschil bij de lokale tijd op moest tellen of er vanaf moest halen. Hij zal wel terugbellen, vertelde ze zichzelf, dat zal hij vast doen. Dan zou ze met hem kunnen praten, dan zou ze kunnen zeggen wat haar dwars zit en vertellen over het leed dat haar deze dag ten horen was gekomen. Hij zou haar helpen, steunen, advies geven en daarna haar weer opvrolijken. Met een droevige glimlach dacht ze aan de jongen waar ze zoveel van hield. Ze miste hem.