Hoofdstuk 3

‘Sue? Is er wat?’ Lily zat nog steeds met haar mobiel in haar handen en keek vragend naar het meisje dat ze net beval haar mond te houden.
‘Hoezo?’ vroeg ze verbaasd en duwde een roodbruine krul achter haar rechteroor.
‘Je ziet zo bleekjes,’ was het antwoord, ‘en je ogen staan niet zo vrolijk als normaal.’
‘Je bent de eerste die dat zegt.’
‘Dat betekent niet dat het niet zo is,’ antwoordde Lily scherp.
Een van de mondhoeken van Sue krulde langzaam op. ‘Waarom weet jij altijd overal een antwoord op?’ zei ze opgewekt, grinnikte ze bijna. Lily trok een wenkbrauw op toen ze hoorde hoe nep het klonk.

‘Dus,’ begon Lily, haar vingers de warme beker koffie omsluitend. Het tweetal zat op een bankje vlakbij het station, waar de Starbucks was. De sneeuw hadden ze eraf geschoven, maar het zitvlak voelde nog steeds als bevroren aan en de warmte van de beker was meer dan welkom. ‘Waarom ben je er eigenlijk uitgestuurd?’
Sue keek vooruit, een vage glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Ik was in slaap gevallen.’
Lily schoot in de lach. ‘Waarom verbaast mij dat niet? Ik wist dat het ooit zou gebeuren. Je houdt veel te veel van slapen om je door school tegen te laten houden om het niet te doen.’ Ze grinnikte nog even. ‘Weet je nog de eerste keer dat je bij mij bleef slapen? Ik was twee uur eerder wakker dan jij, en je was in geen mogelijk uit dromenland te krijgen!’
Sue sputterde zachtjes tegen en mompelde dat ze deze nacht niet goed had geslapen en het in de les moest inhalen. Lily's lach werd in een keer van haar gezicht geveegd en de vrolijke, luchtige stemming sloeg in een keer om naar serieus en gespannen. ‘Sue, wat is er aan de hand? Je zegt zoveel minder dan normaal, je ziet zo bleek, en je hebt ’s nachts slecht geslapen. En sorry Sue, maar er moet wel iets vreselijks gebeurd zijn, wil het ervoor zorgen dat jij niet kan slapen.’
Het viel stil. Sue zocht duidelijk naar woorden. Lily wilde nog even benadrukken dat Sue haar echt kon vertrouwen, maar wilde zich niet opdringen en besloot de stilte te laten duren. Sue wist wel dat ze haar kon vertrouwen, bedacht ze zich. Sue had haar al vaker dingen verteld, over uiteenlopende onderwerpen als een geheime relatie tot heftige ruzies met haar ouders tot het krassen in haar dijbenen. Het contrast tussen de vrolijke en bijdehante Sue die iedereen kende en de stille en kwetsbare Sue die waarschijnlijk slechts Lily en Sues vriendje Daan kende, was zo immens groot dat het alleen te geloven was als je het zelf zag. Zelfs dan was het moeilijk te bevatten.

‘Hij heeft mij geslagen.’ Zo’n klein zinnetje, zo’n grote impact. Sue boog haar hoofd en haar schouders begonnen zachtjes te schokken. Lily trok het huilende meisje naar zich toe en omhelsde haar stevig om haar te kalmeren. ‘Papa heeft mij geslagen,’ zei ze zachtjes.
‘Wil je vertellen waarom?’ vroeg Lily, bijna zachter dan Sue had gesproken. Sue begon harder te huilen en schokte ongecontroleerd.
‘Rustig maar,’ suste Lily en aaide over haar rug. ‘Je hoeft het allemaal niet te vertellen.’
Sue werd iets rustiger en snoof. ‘Ik wil het wel vertellen. Ik wil het jou wel vertellen. Ik durf het Daan niet te vertellen.’ Ze begon hardop te snikken. Lily wachtte geduldig en bleef over haar rug wrijven. Sue begon door haar tranen heen te praten. ‘Mama had ons samen gezien. In de stad. Mij en Daan. Dat zei ze gistermiddag. Ze zei – dat ze het niet aan papa zou vertellen, maar dat ik eerlijk moest zijn tegen mijn ouders.’ Sue hapte twee keer kort naar adem en begon weer harder te huilen. Lily verstrakte de omhelzing.
‘Rustig maar, Sue, rustig maar,’ fluisterde ze in haar oor. Sue rilde.
‘Maar ik hoefde het papa niet meer te vertellen,’ vervolgde ze zachtjes. ‘Papa hoorde het al. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien. Hij begon een preek over dat hij het had verboden. Dat ik geen respect voor hem had, en ook niet voor mezelf omdat ik nog met Daan om ga. Hij zei dat Daan slecht voor me was en ik niet met hem om moest gaan.’ Lily voelde dat Sue haar handen, die ze op Lilys rug had gelegd, tot vuisten balden. ‘En ik weet niet eens wat hij tegen Daan heeft.’ Ze begon harder te huilen dan te voren, met lange uithalen. Lily was te beduusd om te reageren en bleef maar over haar rug heen wrijven.
‘Papa is nooit agressief. Hij heeft me nog nooit met een vinger aangeraakt op een verkeerde manier.’ Ze liet Lily los en boog naar achter om in haar ogen te kunnen kijken. Haar blauwe irissen zwommen in een zee van tranen en priemden dwars door Lily heen. Het aanblik was zo hartverscheurend dat er ook bij Lily een traantje ontglipte. ‘En nu ineens dit.’ Het verdriet galmde in haar hese stem.
‘Heeft hij je meerdere keren geslagen?’
Sue leek te schrikken. ‘Nee, nee, natuurlijk niet. Hij schrok zelf. Hij leek eerst verstijfd en rende daarna weg. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien.’
Lily trok het meisje weer dichter tegen zich aan. ‘Wat vreselijk, Sue. Jij verdient dit soort ellende niet. Niemand verdient het, maar jij al helemaal niet. Je bent zo’n leuke meid, jou mag alleen geluk toekomen. Jouw leven hoort sprankelend, spannend, liefdevol en gelukkig te zijn. Jij verdient een leven dat zo mooi is, dat iedereen jaloers op je is. Waarom dit net jou moet overkomen, weet ik niet, maar eerlijk is het niet. En onthoud: wat er ook gebeurt, wie wat ook zegt, wat er is gebeurd is niet jouw schuld,’ fluisterde ze in haar oor.
Sue snikte een keer, en drukte zich zo dicht mogelijk tegen haar vriendin aan, in de hoop de troostende woorden zo beter vast te kunnen houden. Zo zat het tweetal enige tijd, midden op het plein, terwijl Lily merkte dat haar schouder langzaamaan nat werd.