33. Relax...

33. Sophie

Langzaam loop ik richting het huisje van Sam en Emily. Het gesprek met Emmett heeft me goed gedaan. Eindelijk weet ik alles. Misschien ben ik wel gewoon gek, maar ik ben niet echt bang voor hen. Toch hoop ik niet dat ze boos zijn. Aangekomen bij het huisje klop ik weer op de deur. Ik hoor Sam wat tegen Emily roepen en even later doet Emily open.
'O, Hoi Sophie, kom binnen,' zegt ze vriendelijk. Ik grinnik en stap naar binnen. Er zouden veel meer mensen zoals haar moeten zijn. Vlak voor de deur, die naar de woonkamer leidt, draait ze zich om. 'Kom je vanavond nog naar het kampvuur?'
'Ja tuurlijk, ik heb er zin in'. Ik ken nu misschien het hele verhaal al, maar ik ben wel benieuwd naar de legendes. Dan hoor ik iemand van de trap afkomen. Sam komt tevoorschijn en kust Emily op haar voorhoofd. Dan kijkt hij vriendelijk naar mij. Maar opeens veranderd zijn gezicht van uitdrukking. Hij kijkt me half boos, half geschrokken aan. Oké, hij heeft het dus duidelijk geroken.
'Waar ben je geweest, Sophie?'
'Gewoon in even thuis. Ik ben er wel zelf heengelopen. Hoezo?' vraag ik zo onschuldig mogelijk. Ik krijg geen antwoordt dus loop ik zelf maar door de deur naar de woonkamer.
'Hé, jongens, nog aan het uitbuiken van het eten?' vraag ik lachend. Niemand antwoordt en ik kijk ze vragend aan. Emmett had dus echt gelijk. Ik zie dat Seth op de bank zit en hevig aan het trillen is. Zowat de hele bank schud mee. 'Euh..rustig maar hoor Seth, het was maar een grapje,' probeer ik sussend te zeggen. Alle jongens kijken mij raar aan. 'Sooph, dat helpt dus niet ech,' zegt Jacob voorzichtig. 'Wat dan wel,' vraag ik met een zucht. 'Doe iets liefs ofzo, dan stopt hij wel'. 'Oke,' zeg ik twijfelend.
Ik loop naar hem toe en prop me tussen Seth en Embry in. Ik merk dat inderdaad de hele bank meeschud. 'Rustig Seth,' fluister ik zachtjes. Ik omhels hem en kus hem op zijn wang. Gelijk neemt het trillen af en ik zit gelukkig stil.
Zou Emmett gelijk hebben? Zou Seth bijna zijn veranderd? Zo zag het er eigenlijk wel uit.
'Waar was je?' vraagt Seth, woord voor woord, met opeengeklemde kaken. 'Gewoon thuis,' zeg ik nonchalant. En ik haal mijn schouders op. Ik zie alle jongens blikken werpen en grijns. Het voelt goed om te weten wat hier gaande is. Al is het nog steeds wel moeilijk voor te stellen dat hun wolven zijn. Sam en EMily zijn er inmiddels bij gaan zitten. Seth is inmiddels weer gekalmeerd en kijkt me weer normaal aan. Nu er nog meer mensen bij zijn gaan zitten is het wel krap geworden op de bank. Ik kijk om heen of ik nog een stoel zie. Embry ziet mijn blik.
'Je mag wel bij mij komen zitten hoor, Sophie,' zegt hij vriendelijk. Maar achter mij denkt iemand daar anders over. Ik hoor Seth naar Embry grommen. Grommen! 'Rustig Seth,' hoor ik Sam bevelend zeggen. Oeh! De alfa-stem. Ook hier heeft Emmett over verteld. Ik grinnik. Dan sta ik op en plof neer op Seth's schoot. Hij lacht breed en trekt me naar zich toe. Maar tot mijn ergenis hoor ik Paul fluiten in de hoek. Ik kijk hem kwaad aan, maar lach dan. Het is dan misschien wolven, maar voor mij zijn het precies dezelfde jongens.

reactieezz please??