Where am I?!

Jennifer POV
'Yo, rustig meisie! We doen je niks' 'Ja, we doen je niks! We zagen je op de grond liggen en hebben je mee genomen naar ons huis' 'Je leek wel dood!' roept de eerste. Mijn hoofd draait nog een beetje. Ook wordt ik een beetje overvallen door de twee jongens. Ze lijken me wel aardig maar vertrouw nooit vreemden. 'Wie zijn jullie?' vraag ik zacht. 'Ik ben Dylan en dit is mijn broer Dio' stelt hij hun voor. 'Jij bent vast die Jennifer waar iedereen het over heeft?' vraagt Dio. Ik knik. 'Dat is echt kut. Je hebt volgens mij echt niks verkeerd gedaan' voegt Dylan er aan toe. 'Klopt' zeg ik zacht. 'Arme meid, vijftien en dan al gehaat door skaters terwijl je nog een hele toekomst voor je hebt' Dylan knikt begrijpend en kijkt me bezorgd aan. Op de een of andere manier wordt ik daar rustig van.
Het lijkt wel of die twee gasten me goed kennen en er voor me zijn. Dit kunnen nog wel eens goede vrienden worden.

Mike POV
We zitten al een uur in de auto en hebben Jennifer nog steeds niet gevonden. Een man zei wel dat hij jongens van ongeveer zestien/zeventien heeft gezien met een meisje met zwart/bruin haar op een van de twee hun rug. Ik vroeg nog of ze een roze lok had maar hij zag het niet goed. Als het Jennifer was hoop ik echt dat ze haar niks aan doen. Ze had geen skateboard bij zich zei de man nog. Dat maakt me ook zorgen. Altijd heeft ze een skateboard bij zich. Dat ding doet ze niet zomaar weg.
Uit het niets stopt David de auto en stapt als een bezetenen uit. Met grote passen loopt hij op twee jongens af. Een van de twee pakt hij vast bij zijn shirt en begint tegen hem te schreeuwen. Arme David hij is er kapot van, hij houd van haar sinds dat hij haar ontmoette. Hij zei als iemand aan haar komt, haar pijn doet of wat dan ook flip ik! Boos stapt David weer in en start de auto. Hij trapt op het gaspedaal. 'Hé, gaat het wel goed?' 'Die gasten weten waar ze is!' zegt hij.