# | 15 |

Ik stond voor een groot dilemma, een heel groot dilemma. Mijn leven hing er vanaf. Mijn ogen gleden over de mogelijkheden die voor me lagen.
’Aimée! Schiet je nog op?’ Mijn vaders stem klonk ongeduldig, en hard ook al stond hij dan onderaan de trap.
’Oh dus jij mag drie kwartier in de badkamer staan en ik mag geen uur beslissen welke jurk ik aantrek?!’ riep ik terug.
’Aimée!’ Hij klonk gefrustreerd.
’Leonardo!’ riep ik op dezelfde toon terug. Stiekem moest ik lachen, mijn vader had wel een heel erg vage naam. Ik bedoel welke gestoorde doos noemt haar kind nu Leonardo. Juist mijn grootmoeder. Echt zij was gewoon-
’Als je over 2 minuten niet beneden bent ga je te voet!’
Oh nu gingen we dreigen.
’Dan vertel ik mama waar die taart gebleven is!’ riep ik terug. Oh ja, hij dacht dat ik het niet wist. Hij moest eens weten wat ik allemaal wist en hij moest blij zijn dat ik het niet doorvertelde. Net zoals mijn moeder. Vrijdagavond boekenclubavond. Right. Boekenclubavond mijn gat. Ze ging gewoon naar een bar met vriendinnen. Ik was gewoon te goed voor hen, zoals ik hun geheimen kon bewaren. Ze zouden een standbeeld voor me moeten oprichten, naast het standbeeld dat er al voor me stond. Het standbeeld dat ik had verdient na die rampzalige avond met Lies en Kevin.
Ik had zo’n gevoel dat vanavond niet anders ging zijn, herinnerde ik mij met een zucht. Want vanavond was ik niet de enige die naar het benefietgala voor verwaarloosde kinderen ging. Ook Joe ging, gelukkig. Natuurlijk gingen Nick en Kevin dan ook. JOe en ik hadden er niets beter op gevonden dan Lies ook uit te nodigen. Misschien zou de romantische sfeer, die altijd gepaard ging met een gala, iets losmaken. Misschien zouden ze kussen, of hun gevoelens aan elkaar opbiechten. Och wie hield ik voor de gek. Als ik beweging zou willen hebben in de romance tussen Lies en Kevin had ik een hefboom nodig. Misschien beeldmateriaal wanneer één van hen ‘per ongeluk’ iets losliet.
’Aimée!!!!’
Whoeps. Mijn twee minuten waren voorbij. Snel maakte ik een keuze, ik ging voor de zwarte kortere jurk en hees me er snel in. Terwijl ik de trap afstrompelde, stopte ik mijn gsm en wat geld voor de benefiet in mijn minuscule tasje.
’Hier ben ik! En je hebt niet eens lang op me moeten wachten!’ zei ik stralend.
’Kom nou maar,’ zei mijn vader, duidelijk geïrriteerd.
’Waar is mama?’
‘Die wacht in de auto.’
Hij legde zijn arm om mijn schouders en sleurde me zowat het huis uit. Dat had ik misschien wel verdiend. Maar hij ook, had hij mij eerder laten douchen, was die allemaal niet nodig geweest.

ik zei niet dat hij goed ging worden hoor Lies :x of lang :x