32. What a strange world...

31. Sophie

'Euhm...' Stamelt Emmett. Hij word alleen niet rood, wat er vreemd uitziet. 'O god,' zeg ik verschrikt. Hij kijkt me spijtig aan. 'Ben jij een...Ben jij ook een wolf,' roep ik verschrikt uit. Opeens kijkt hij op. Een enorme schaterlach komt uit zijn mond. Oké, nu schaam ik me echt. 'Ik, een wolf, ik een wolf,' hikt hij. Nu moet ik ook grinniken. Maar dan kijk ik hem weer serieus aan. Hij lacht niet meer en zucht diep. Dan kijkt hij mij weer aan. Emmett heeft een paar prachtige gouden ogen. 'Ik ben een vampier, mijn familie en de wolven wonen al heel lang naast elkaar. We hebben een verbond gesloten met een grenslijn,' zegt hij in een adem. Ik kijk hem geschrokken aan. 'Vampier,' stoot ik uit. Ik ga als reflex een stukje bij hem vandaan zitten. Ik heb de neiging om weg te rennen maar ik doe het niet. Misschien ben ik daar gewoon te bang voor. 'Sorry,' fluisterd hij zachtjes. 'Jij kan er vast ook niets aan doen,' zeg ik met nog steeds geschokte stem. Oké, Sooph, die stem moet er echt vanaf. Daar bereik je niets mee. 'Dus jij en je familie vermoorden mensen?' vraag ik zo luchtig mogelijk. Nu moet hij wel lachen. Zo grappig is het anders niet. 'Nee, mijn familie drinkt geen mensenbloed, wij leven op dierenbloed.' Een zucht van opluchting ontsnapt uit mijn mond. Hij glimlacht. 'We zijn met wel 8 en geen van allen drinken we mensenbloed,' voegd hij trots toe. Ik glimlach naar hem. Gelukkig zijn er nog altijd mensen, correctie vampiers, die te vertrouwen zijn. Ik weet dat ik nu raar klink, maar ik geloof Emmett helemaal. Eigenlijk valt alles op zijn plek. De blikken, de versprekingen, alles. 'Emmett, word ik nu ook een wolf?' vraag ik maar even voor de zekerheid. 'Jep,' antwoordt hij luchtig. Ik lach. Zo erg kan het toch niet zijn. 'Zeer binnenkort trouwens,' voegd hij er nog even aan toe. Ik knik serieus naar hem. 'Ik heb nog 1 laatste vraag,' grinnik ik. Ook hij moet lachen. 'Je bent wel nieuwschierig hé?' Ik grinnik weer. 'Zou mijn broer ook een Wolf kunnen zijn?' vraag ik. 'Euh ja, natuurlijk, het wordt genetisch overgegeven dus waarschijnlijk wel'. 'Oké, dankje Emmett,' zeg ik dankbaar. En dat ben ik ook echt. Eindelijk weet ik de waarheid. 'Ik moet maar weer eens gaan,' zeggen we tegelijk en schieten beiden in de lach. Ik sta op en dan staan we ongemakkelijk tegenover elkaar. Hij is bijna een kop groter dan ik. Hij geeft me een knuffel en een kus op mijn hoofd. Ik glimlach naar hem. 'Hier ga je problemen mee krijgen,' lacht hij. 'Hoezo,' vraag ik. Ik kijk hem onbegrijpend aan. 'Wolven ruiken ons en wij ruiken Wolven,' antwoordt hij verklarend. 'En het stinkt,' voegd hij er droog aan toe. 'Sorry,' antwoordt ik, wetend dat ik ook stink voor hem. 'Jij stinkt bijna niet,' zegt hij glimlachend. 'Mooi zo'. Ik draai me om en loop snel terug naar het huisje van Emily. Waarschijnlijk zijn alle jongens daar ook nog. Ik hoop dat ik niet al te erg ruik. Ik kan ook maar beter doen alsof ik nog van niets weet. Straks worden ze nog boos op Emmett en dat verdient hij niet.

Reacties please