Hoofdstuk3-2

Vervolgens probeerde ik hem te overtuigen zijn arts op te bellen voor een afspraak. Wat hij eerst weigerde maar met geluk uiteindelijk toch deed. De avond zelf nog kon hij er terecht. Ik vroeg hem om het uitslag te sturen wanneer het zover was, stopte vervolgens mijn mobiel weg en focuste me op de weg om te voorkomen dat ik in het modderpoel dat de sneeuw veroorzaakte zou uitglijden. Een grijze hemel overdekte het bos en al snel kwam de mist tevoorschijn. Thuis aangekomen klopte ik met mijn voeten tegen de grond om het klein betje sneeuw en modder van mijn schoenen te krijgen, trok mijn jas uit en legde het op de verwarming zodat het zou afdrogen. Kate -mijn oudere zus- lag in de sofa te slapen, zonder een woord te zeggen ging ik naar mijn kamer. Binnenin was er aan je linkerkant een gigantisch foto van een bos, soort van behang dat heel je muur in beslag nam. Op mijn bureau en boekenkast waren er draken en elfen beeldjes te zien. Op mijn 16jarige leeftijd geloofde ik nog steeds dat in de diepste grotten zich een ander dimensie bevind waar mythische wezens leefden. Ik nam een boek uit mijn rek, zette zachte muziek op en plofte op mijn bed neer. Bladerde het boek tot aan de pagina dat ik laatst gelezen had en las het vervolg ervan. Later in de avond ontvangde ik weer een bericht. Ik legde mijn bladwijzer waar ik geëindigd was en greep naar mijn mobiel.
<< Hé, met Wesley hier. Zoals verwacht is het bewustzijnverlies veroorzaakt door het ziekte, ook zijn we te weten gekomen dat mijn lichaam sommige vitamines niet meer opneemt en ik artrose in mijn rus heb. Je weet dat de artsen me hebben gezegt dat ik jong ging sterven... Ik zit in mijn laatste fase zusje. Volgens de dokter heb ik niet lang meer voordat het zover is. >>
Bij het lezen ging een rilling door me heen... Het leek me ongeloofwaardig dat hij binnen kort niet meer aan me zijde zou staan. Zijn lange haren niet meer tegen mijn gezicht aan kunnen voelen wanneer hij me omarmde, zijn tedere, zachte lippen nooit meer tegen de mijne aangedrukt voelen. Ik snakte naar lucht, mijn ziel schreeuwde van de pijn. Ik rukte mijn lakens van mijn bed, gooide en stampte alles omver. Scheurde mijn boeken kappot en storte vervolgens neer. Ik had geen krachten meer, geen hoop. Er kwam geen einde aan mijn tranen. Ik kroop ineen en nam het hoofdkussen naast me, drukte het tegen mijn mond aan en begon te gillen. Mijn keel deed pijn, voelde droog aan. Pas wanneer mijn stem het opgaf en geen klank meer uit mijn mond te horen was ging ik in de hoek van de ruimte zitten en drukte mijn knieën tegen me aan. Liet mijn hoofd tegen de muur aanleunen en snikte nog even.

'Birdy-skinny love' een inspiratiebron in mijn ogen.