008

Perkamentus liep recht op mij af. Ik keek nog is naast me, maar iedereen keek mij aan. Wat heb ik nu weer gedaan? Ik was net een paar uur op school. Dat ik vaak bij het schoolhoofd moet komen oké is algemeen bekend. Maar in de eerste paar uur in een vreemde wereld? Iedereen maar ook echt iedereen keek mij aan. Ik wist niet wat ik moest doen en bleef verbaasd stil zitten. “Zou u even met mij willen meelopen jongedame?” vroeg hij vriendelijk met een lach op zijn gezicht. Ik knikte verdoofd en liep achter hem aan. Overal klonk meteen gefluister. Jippie, dacht ik nog. Heb meteen mijn vertrouwde status de ‘probleemmaakster’ op me genomen. We liepen de grote zaal uit een paar gangen door. Voor een standbeeld met vleugels bleven we stil staan. Ik had nog niets durven vragen en wachtte totdat Perkamentus zou beginnen. “Chocokikkers” zei hij en het standbeeld begon te draaien. Ik liep achter hem aan de trap op zijn kamer binnen. Allemaal portretten op de muur keken mij aan. “Ga zitten” zei Perkamentus en hij maakte een gebaar naar de stoel. Het was helemaal niet dreigend of boos bedoeld. Verward nam ik snel plaats. “Kan ik wat pompoensap aanbieden?” vroeg Perkamentus. Ik schudde mijn hoofd. Nog steeds niet wetend waarom ik hier zat.

Perkamentus zuchtte. “Ik zal het toch even pakken, in het geval u dorst mocht krijgen.” Ik keek snel om me heen. Een prachtige vogel in een kooi keek me aan. “Dat is een Fenix” zei Perkamentus. “Een mooi dier.” Antwoordde ik beleefd. Misschien kreeg ik wel punten met wat geslijm. Hij ging tegenover mij zitten. Nu pas zag ik door zijn vriendelijke blik heen dat hij heel vermoeiend keek. Ik werd meteen wantrouwig en wachtte af totdat hij zou beginnen. “Het is niet gebruikelijk dat ik een leerling meeneem uit de grote zaal” begon hij. Door de reacties van de leerlingen had ik dat zelf al bedacht. “Maar dit is heel belangrijk. Helaas kon het niet eerder dan nu. Het liefst had ik u al persoonlijk gesproken voordat u deze school binnen ging. Alleen helaas ging dat niet.” Ik keek hem vreemd aan. Dan zou het niets met mijn gedrag te maken hebben gehad. Of hij kende mijn reputatie en ging me nu waarschuwen.

“Yaëla.. het is tijd om de waarheid langzaam te onthullen. Ga zo comfortabel mogelijk zitten in je stoel. Want dit is erg pijnlijk om te vertellen.” Hij keek me aan met medeleven. Alles ging er door mijn hoofd wat ging hij mij vertellen?