Hoofdstuk 1

De snijdende kou tijdens de lange fietstocht had gezorgd voor lichtroze blosjes op haar bleke wangen. Haar witblonde haren kwamen onder haar blauwe muts vandaan en waren verstrikt met dezelfde kleur sjaal. Haar felblauwe ogen waren gefocust op het rooster dat ze in een ver verleden in haar agenda had geplakt.

De kerstvakantie was weer afgelopen en school begon genadeloos op maandag om kwart over acht. De twee weken rust hadden haar de routine laten vergeten, wat voor veel gehaast had gezorgd die morgen. Ze had niet kunnen ontbijten omdat ze te lang in bed was blijven liggen en onderweg had ze een langzame eerstejaars bijna van zijn sokken gereden.
Het lokaal waar ze volgens haar rooster heen moest om les te krijgen in Latijn, deed inderdaad een vaag belletje rinkelen in haar verwarde gedachtes. Vluchtig wierp ze een blik op het horloge dat strak om haar rechterpols zat gebonden en zuchtte opgelucht toen ze na een korte berekening ontdekte dat ze nog tien minuten had. Zelfs als ze zich moest haasten, was ze nog veel te vroeg.

‘Hé, Lily!’ Het meisje draaide zich gracieus om bij het horen van haar naam en haalde de oordopjes van haar muziekapparaat uit haar oren. ‘Je bent laat voor jouw doen.’ De aangename stem had een vrolijke en speelse ondertoon.
‘Goedemorgen, Laure,’ antwoordde ze met een afwezige glimlach terwijl ze het snoer van de dopjes om het apparaat zelf wikkelde. ‘Fijne vakantie gehad?’
Laure knikte enthousiast en haar blonde haren schudden vrolijk mee. ‘Ik ben mee geweest met Ariëlle, naar Parijs!’ – ze duwde haar zwarte bril wat hoger op haar neus – ‘Het was echt geweldig! Die stad is zo mooi in de sneeuw.’ Laure kreeg een dromerige blik in haar ogen, een van Lily’s mondhoeken krulde omhoog. Haar eigen vakantie was niet spectaculair geweest, ze had bijna alleen maar thuis gezeten. Veel van haar vrienden waren op vakantie geweest.
‘Was jouw vakantie ook een beetje leuk?’ Laure hield haar hoofd schuin terwijl ze het vroeg, iets in haar nek kraakte.
‘Het was wel oké,’ zuchtte Lily schouderophalend. Laure beantwoordde dat met een enthousiaste ‘mooi zo!’ en begon geanimeerd over de pracht van een besneeuwde Eiffeltoren te vertellen. Lily luisterde maar half. Haar gedachten waren meer bij een vriend die Lily deze hele vakantie niet had gezien, dan bij het meisje dat voor haar stond. Ze schrok pas op toen het schelle geluid van de bel haar trommelvliezen bereikte. Ze realiseerde zich dat ze bijna geen woord van de vrolijke woordenwaterval had opgevangen en besloot toch te luisteren.
‘Ariëlle!’ Laure stopte spontaan met vertellen over alle wonderlijke gebeurtenissen in het zuiden en rende naar het nietsvermoedende meisje toe om haar stevig te omhelzen. Lily wierp een blik over haar schouder en glimlachte bij het zien van de knuffelende vriendinnen voordat ze haar donkerblauwe rugzak weer over haar schouder hees en naar het Latijn vertrok.

‘Wie mis ik hier?’ De stem van de leraar galmde door het lokaal, een enkeling keek op van het stukje tekst dat ze moesten vertalen. ‘Ik mis één iemand.’
‘Simon is er niet, meneer,’ zei Lily zacht terwijl ze onbewust naar de lege plek naast haar keek. Ze had Simon de hele vakantie niet gezien en moest toegeven dat ze hem miste. Hij was een van haar beste vrienden. Ze maakte zich zorgen: Simon was bijna altijd aanwezig. Ze besloot hem in de pauze een berichtje te sturen met de vraag waar hij was.

Tegen een pilaar leunend drukte Lily snel op de toetsjes van haar oude mobiel. Ze kon niet snel scrollen – per persoon moest ze een keer klikken – en ze realiseerde ze bij de letter K pas dat het verstandiger was geweest om onderaan te beginnen.
‘Lils!’ Ze keek opgewekt op toen ze de stem van de altijd vrolijke Leonie herkende.
‘Leo!’ Lily had Leonie nog nooit chagrijnig meegemaakt. Ze straalde altijd. Lily werd enthousiast met een knuffel begroet terwijl ze krampachtig probeerde haar telefoon niet te laten vallen. ‘Heb jij Simon trouwens gezien?’ vroeg ze, met nog steeds twee warme armen om Leonie heen. Leonie deed een stap naar achter, haar armen nog steeds rond Lilys nek houden, en leek even na te denken.
‘Volgens mij niet,’ antwoordde ze uiteindelijk en Lily verzond het berichtje. ‘In ieder geval,’ praatte Leonie over de zorgen van het meisje heen, ‘mijn ouders zijn dit weekend weg en ik geef een feestje om te vieren dat er over niemand heen is gesnowboard.’ Ze nam een korte pauze en trok een bedenkelijk gezicht. ‘Of geskied. Dat lijkt me eigenlijk pijnlijker. Je weet wel, dat gezeik dat we in de derde bij natuurkunde hadden. Iets met gewicht verdelen over oppervlakte. Ski’s hebben een minder grote oppervlakte dan een snowboard, niet? Sowieso, ski’s zijn er meteen twee. Ja, dat lijkt me pijnlijker.’ Ze nam een hap lucht. ‘In ieder geval,’ – haar stopwoordjes – ‘kom jij ook? Je mag Simon meevragen, als je dat leuk vindt, maar je kent wel een paar mensen, denk ik.’
Lily knikte beduusd, verbaasd door het grote aantal woorden dat ze in zo’n korte tijd moest opvangen.
‘Dus je komt?’ concludeerde Leonie enthousiast en wachtte niet op een bevestigend antwoord. ‘Mooi! Vergeet niet om Simon mee te vragen hè?’
Het meisje knikte aarzelend. ‘Ik zal het hem vragen.’
Leonie leek in haar nopjes en liet Lily nu pas echt los. ‘Oh, Ariëlle zoekt je, trouwens.’
Lily onderdrukte een zucht, slaagde er toch in een vrolijke ‘echt waar?’ uit te stoten en keek Leonie na terwijl ze wuivend weg huppelde naar haar volgende slachtoffer. Lily zuchtte nu wel en hees haar tas hoger over haar schouder terwijl ze alle tegenzin om met Ariëlle te praten uit haar lichaam probeerde te bannen.

Heey^^
De hoofdstukken waren veel te lang, dus ik knip ze allemaal doormidden (en dan zijn ze alsnog vrij lang). Af en toe komt het waarschijnlijk een beetje ongelukkig uit, maarja..
De eerste twee hoofdstukken zijn een beetje saai, maar daarin wordt kennis gemaakt met de personages, dus het is wel een soort van.. nuttig?
xx Emma