Eenendertig|•|

Het was makkelijker dan gedacht, het lezen. Het duurde minder dan een half uur voordat ik het al perfect kon, dankzij Jasper. ‘Dankje Jasper, ik ben je voor eeuwig dankbaar.’ Hij glimlachte naar me. ‘Het is maar iets kleins.’ Ik stond op en glimlachte naar hem waarna ik de kamer uitliep. Toen ik langs een spiegel liep stopte ik en bekeek mezelf. De rode ogen waren raar. Ik zuchtte en liep naar beneden. De kleuren die ik als enige goed weet is rood en goud, mijn en de Cullens oogkleuren. Ik ging weer op de bank liggen en bekeek de bladeren met alle kleuren. Mijn haarkleur was bruin en de hakken waren zilverkleurig. Na alles te hebben bekeken wist ik het al en legde de bladeren weg. Ik trok mijn knieën op en legde mijn hoofd op mijn knieën, ik verveelde me. Jasper kwam de trap af lopen en keek me aan. ‘Jasper, wat doen jullie op een vrije dag?’ Hij liep naar me toe. ‘Eigenlijk wat we zelf willen, jagen, lezen, tv kijken.’ Ik knikte en keek naar de tv, ik had alleen de geluiden ervan gehoord. ‘Hoe gaat de tv aan?’ vroeg ik zacht. Hij zette zijn betoverende glimlach weer op en liep naar de tv. Hij drukte een knopje aan en het beeld gaf licht. Hij pakte een afstandsbediening en kwam naast me zitten. ‘Zo ga je verder, met deze knopjes kan je een progamma nummer indrukken en deze is voor het volume.’ Ik knikte en nam de afstandsbediening van hem aan. Ik spitte alle progamma’s door tot ik er een vond waarin een kledingontwerper liet zien hoe hij kleding ontwierp. Geïnteresseerd liet ik hem staan. Jasper grinnikte even waardoor ik hem verbaasd aankeek. ‘Alice houd ook van kleding, ik snap wel waarom jullie zo goed bevriend zijn.’ Ik glimlachte en keek weer verder. Toen het progamma voorbij was keek ik op de klok. Bijna drie uur. Jasper volgde mijn blik. ‘Ze komen zo thuis.’ Ik knikte. ‘Waarneer komen mijn ouders?’ ‘Rond zessen.’ Ik zuchtte. ‘Wat als het misgaat Jasper?’ Ik keek naar beneden, maar vingers op mijn kin duwden mijn gezicht weer omhoog. ‘Het gaat niet fout, vertrouw maar op ons.’