Chapter 60. I don't know where I'm at

Ravens pov:

Zonder iets te zeggen ging Justin naast me zitten. Hij ontweek mijn blik. Zijn ogen waren gefocust op de piano. 'Ik heb lang geleden ook een nummer geschreven. Maar nooit uitgebracht.' Zijn stem klonk hees en schor. 'Het was voor iemand van wie ik hield. Ze liet me achter. En het deed zoveel pijn.' Hij richtte nu zijn ogen op mij. 'Ik heb jou achtergelaten,' zei hij met een schuldige ondertoon in zijn stem. 'Het spijt me zo ontzettend.' 'Het is goed,' fluisterde ik. 'Nee, dat is het niet!' Justin schreeuwde het bijna uit. 'Ik heb je pijn gedaan! Ik had je beloofd nooit meer pijn te doen! Je lag doodziek in bed terwijl de tranen over je wangen stroomden. Je had net weer een vreselijke nachtmerrie gehad en ik beloofde je dat je nooit meer pijn zou hebben. Zelfs niet in je nachtmerries. En nu heb je pijn. Het is zelfs mijn schuld. Ik had dit nooit mogen doen. Ik had dit jou nooit aan mogen doen.' Zijn ogen werden vochtig. Hij pakte mijn handen vast. 'Het spijt me,' fluisterde hij. Hij keek me niet aan. zijn blik was gericht op onze handen. 'Waarom heb je het nummer nooit uitgebracht?' vroeg ik voorzichtig. 'Ik kon het niet. Het was niet af. Het klopte gewoon niet,' verrzuchtte Justin. Hij haalde een blaadje uit zijn zak, waardoor zijn warme handen de mijne loslieten. Ik was dus niet de enige die papiertjes met songteksten meebracht. Mijn ogen gleden even over de regels. 'Wil je... het voor me spelen?' kwam er aarzelend uit mijn mond. Justins handen verplaatsten zich naar de piano. De heldere tonen vulden de ruimte. 'I don't know where I'm at. I'm standing at the back and I'm tired of waiting.' Zijn stem klonk een beetje schor maar toch ook heel zuiver, terwijl zijn wangen nat waren van de tranen die uit zijn ogen waren ontsnapt. 'Waiting here in line. Hoping that I find what I've been chasing.' Ik las de woorden op het blaadje nog eens door. De piano zwelde aan en ik zette precies op het goede moment in. 'I shot for the sky, I'm stuck on the ground.' Onze stemmen waren in harmonie met elkaar. Justins ogen vonden die van mij terwijl hij het eerste deel van de volgende zin zong. 'So why do I try?' 'I know I'm gonna fall down,' voegde ik toe. 'I thought I could fall, so why did I drown? Never know why it’s coming down, down, down.' Het geluid van piano veranderde weer. Justins blik bleef op mij gericht. Zijn ogen hadden iets wat ik niet kon plaatsen. Het was geen verbazing, geen verdriet en geen woede. Misschien opluchting. 'Not ready to let go, 'cause then I'd never know what I could be missing. But I'm missing way too much, so when do I give up what I've been wishing for.' Zonder enige moeite haalde ik uit naar de hoge noot. Soms verbaasde ik mezelf over de schoonheid van mijn stem. Het klonk niet als mij en toch kwam het me aan de andere kant heel bekend voor. Zonder elkaars blik los te laten, zongen we het refrein en gingen door naar de bridge. 'I am going down, down, down. Can’t find another way around and I don’t want to hear the sound, of losing what I never found.' Ik voelde hoe de muziek als bloed door mijn aderen stroomde en klopte in mijn oren. Ik ademde het in en uit als zuurstof. Het geluid van de piano werd zachter, totdat het bijna stil was. 'I shot for the sky, I'm stuck on the ground. So why do I try? I know I'm gonna fall down.' Opnieuw en opnieuw haalde ik uit naar de hoge noten. Mijn ademhaling en hartslag gingen gelijk met het ritme van onze muziek. Ik genoot van de manier waarop de verschillende klanken elkaar vonden in de prille lucht. Ze smolten samen tot een prachtige melodie die door mijn lichaam zinderde en fijne rillingen over mijn ruggengraait liet lopen. Ze troostte me, kalmeerde me, steunde me. Nog een laatste keer zongen we de twee laatste zinnen van het refrein. 'I thought I could fly, so why did I drown? I'll never know why, it’s coming down, down, down.' Het geluid bouwde zich op tot een climax en zwakte toen af. Het galmde nog na door de kamer en denderde nog door mijn aderen. Langzaam verliet de muziek mijn lichaam. Ik miste het niet. Het was goed voor nu. Justins ogen waren nog steeds in de mijne gehaakte. Het vocht op zijn wangen was opgedroogd. Het enige waaraan je nog kon zien dat hij had gehuild, waren zijn rode ogen. Ik glimlachte waterig naar hem. Het was goed zo.