Het verleden blijft je achtervolgen.

Bella P.O.V.

Ik probeerde er uit te zien alsof ik een hele middag ziek in bed gelegen had en liep het secretariaat binnen. Daar zat Aron het één of ander op een computer te tippen. Hij neuriede een liedje tegen zichzelf: 'The lazy song'. Ik lachte zachtjes en hij keek op, eerst geschrokken, toen blij verrast en tenslotte veinsde hij een 'verleidelijke' glimlach en een 'nonchalante' kalmte.
Ik peilde zijn manier van doen en besloot dat hij gewoon een vriendelijke casanova was. Hij wilde flirten meer niet.
Ik lachte vriendelijk en wees op mijn tas die op zijn bureau stond.
"Ik was gehaast." Hij knikte.
"Ja, dat dacht ik wel. Ik had het niet op tijd gezien anders had ik je wel teruggeroepen." Een knipoog. Ik deed alsof ik het niet merkte en nam met een vriendelijk lach mijn tas van hem aan. "O, eh..." – Ik wist zogenaamd nog niet hoe hij hete – "Aron Sanders, maar je mag Aron zeggen hoor." Nog een knipoog.
"Aron, ik heb een klein probleem en ik vroeg me af of jij me kon helpen." Hij knikte iets te enthousiast.
"Wel ik zit nogal weinig bij mijn familie en daarbij vrees ik dat ik mijn klasgenoten lichtjes afleid. Vandaag was er bijvoorbeeld een jongen Timothy die naast me zat en volgens mij niet veel van de les heeft gevolgd als u begrijpt wat ik bedoel. En Edward – u weet wel mijn vriend – is nogal bezorgd van aard en...wel u snapt het.” Dit keer knipoogde ik naar hem. Tijd voor mijn charmes om hun werk te doen.
“Eh..., ja ik snap het helemaal. Dus...je wilt dat ik kijk of ik...je wat meer bij je familie kan zetten?" Snel van begrip. Mooi, kon ik snel naar Edward.
"Inderdaad Aron. Ik zou het echt heel erg fijn vinden als je dat zou kunnen regelen." Ik keek hem heel lief aan. Recht in zijn helderblauwe ogen. Hij leek even volledig verdiept in mijn ogen en toen hij snel wegkeek om in zijn computer naar een bestand te zoeken hoorde ik hem heel zachtjes mompelen. "Te jong gast, maar wat een stuk. Niet te geloven dat ze echt zestien is. Zo oneerlijk. En nog een vriendje ook, maar toch...misschien is vandaag gewoon één grote droom. Wel daar kom ik, maar op één manier achter." Ik leunde lichtjes naar achteren zodat hij zijn test – wat die ook mocht inhouden – niet al te direct kon uitvoeren. Hij draaide zich weer naar me om.
"Ik moet nu afsluiten, maar ik maak er vanavond nog werk van. Morgen heb je je nieuwe rooster," beloofde hij.
"Dat is geweldig Aron, als er iets is wat ik kan doen om je te bedanken." Hij aarzelde even, keek teleurgesteld en deed toen weer vrolijk.
"Zit wel goed meid...wacht eens even...wat was je achternaam nu weer? Voor je Cullen heette bedoel ik." O, jee. Ik had een naar voorgevoel. Hij was vast in Forks geweest. Kom op Bella, denk snel. "Masen." Edwards familienaam, briljante inval. "Oh, ik dacht even dat je misschien dat vermiste meisje was. Ik was een jaar geleden bij een makker op bezoek in Forks, ken je vast niet, klein gehucht, en echt de hele stad was in rep en roer door de verdwijning van een meisje. Isabella Swan."
"Echt? Wat was er gebeurd?"
"Oh, dat wil je niet weten." Ik bleef geïnteresseerd kijken. Ik wilde weten hoe het thuis was. En ik wilde het eens horen van een onpartijdig iemand.
"Wel, dat meisje was dus drie maanden zwanger en haar verloofde was enkele maanden daarvoor al gestorven, aangevallen door een wild beest. Vreselijke situatie als je het mij vraagt. Ach ja, ze is dus verdwenen. Zonder enig spoor."
"Is ze weggelopen?" spoorde ik hem aan. Welke reden hadden ze voor mijn verdwijning bedacht?
"Dat dacht ik ook of zelfmoord misschien, maar het ging juist weer goed met haar zei mijn vriend. Mike Newton heet-ie." Een vriend van Mike? Ik had het kunnen weten.
"Wat denken ze dan dat er gebeurt is?" Hij merkte dat hij mijn volledige en onverdeelde aandacht had en dat leek hij wel leuk te vinden. Hij liet me binnen in zijn kantoortje en bood me een stoel aan.
"Dit kan nog wel even duren. Als je echt alles wilt weten." Ik knikte zonder al te lang na te denken over de bezwaren.
'Sorry Edward, maar je zal eventjes op me moeten wachten.'
"Wel dan zal ik bij het begin beginnen. Mike en ik leerden elkaar in Californie kennen waar we toen allebei woonden. Later verhuisde zijn familie naar Forks en de mijne naar hier, maar we bleven veel contact houden. Nu zo’n drie en een half jaar geleden hoorde ik van hem dat er een nieuw meisje in Forks was kommen wonen. Isabella Swan, de dochter van de plaatselijke politiecommissaris. En ik kan je vertellen, Mike was helemaal dol op die meid. Nou ja, hij is dol op alle mooie meisjes en voor meer dan alleen flirten als je snapt wat ik bedoel. Nee, hij had echt zijn zinnen op haar gezet."
Ik bedacht me zachtjes dat Edward, Mike vast niet aardig gevonden zou hebben, maar dat schoof ik terzijde.
"Na een paar maandjes werd Isabella – Bella voor de vrienden – dik bevriend met een indiaan uit een naburig reservaat. Te dik bevriend als je het Mike vroeg en hij kreeg gelijk die zomer kreeg ze verkering met die gast, Jacob Black." Er ging een steek door mijn roerloze hart toen ik zijn naam hoorde. Ik besefte vaag dat het een andere pijn was dan in het begin. Edward had Jake’s plek niet ingenomen, maar hij had wel de wonde die Jake had achtergelaten gehecht en zijn eigen plek veroverd. Ook dat deed er niet toe. Niet nu.
"En een paar jaar later waren ze verloofd, maar vlak voor de grote dag zaten die twee op een klif wat romantisch te doen en werden ze aangevallen door een wild beest. En die Jacob deed wat elke echte man op dat moment zou doen, hij beschermde zijn verloofde, wat hem zijn leven koste." Ik merkte dat Aron diep respect voelde voor Jacob’s heldhaftige gedrag en daar was ik blij om. "Maar waarom is dat meisje, Isabella dan niet opgegeten?" vroeg ik. Dat was wat ieder ander in mijn plaats zou vragen.
"Twee vrienden waren net in de buurt, ze hadden Isabella om hulp horen schreeuwen en waren haar te hulp geschoten. Isabella ging wonderbaarlijk goed om met het verlies. Ze ging verder met haar leven met dat ene verschil dat ze geen woord meer zei. Nou, misschien kwam het doordat ze vond dat ze het aan haar ongeboren kind verschuldigd was om door te gaan, of iets in die zin." Hij had het nauwelijks beter kunnen raden.
"En haar ouders en vrienden waarschijnlijk ook," vulde ik aan. Hij knikte.
"Zou kunnen. Hoe dan ook toen ze drie maanden zwanger was waste ze buiten haar auto, haar vader was binnen en toen hij door het raam keek was ze weg. Een minuut eerder stond ze er nog, en zo snel kon ze zelf niet lopen. Een wild beest zou meer sporen hebben nagelaten dus dan is de enige mogelijkheid..."
"Ontvoerd?" besefte ik oprecht geschokt. Dachten ze dat ik ontvoerd was? Ik wilde niet eens denken aan wat voor horrorverhalen mijn vader in zijn hoofd had over wat er van me geworden was. Eerlijk gezegd was dat precies wat er gebeurd was. Ik was ontvoerd en er was geen betere verklaring mogelijk voor mijn verdwijning dan de waarheid. Ik probeerde snikken te onderdrukken.
"Die arme man. Hij zal wel doodsangsten uitstaan." En dat zou nooit ophouden tot ze mijn lijk gevonden hadden...Ik onderdrukte de afschuw die ik voelde voor die gedachte. Misschien was er een andere weg...alleen wist ik nog niet welke.
"Ja, maar hij houd zich naar het schijnt taai. Een sterke man, maar het is natuurlijk niet niets om je enige kind te verliezen."
"Denken ze dat ze ooit nog terug zal komen?” Dat was van levensbelang om te weten. Hoopten mijn ouders en mijn vrienden erop dat ik terug zou komen? Keek mijn vader elke ochtend op mijn kamer, in de keuken of door het raam in de hoop mij daar plots springlevend met zijn kleinzoon in de armen te zien staan.
"Sommigen twijfelden daar al van het begin aan. En de meesten zeggen die Charlie dat hij het verlies moet accepteren, maar ik snap die man wel dat hij blijft hopen totdat hij het harde bewijs zelf gezien heeft. Ik heb een jonger zusje van achttien–dat is niet hetzelfde maar goed–en als zij zou verdwijnen zou ik me ook uit alle macht aan dat ene kleine sprankje hoop vastklampen tot ik erbij neerviel." Ik keek Aron bewonderend aan en begreep dat hij heel wat meer in zich had dan een casanova. Ik moest nog één ding vragen.
"Maar ik snap niet waarom je dacht dat ik dat meisje was."
"O," zei hij en hij haalde uit zijn bureau een verfrommeld stuk papier. Ik nam het van hem aan en keek naar mijn menselijke gezicht dat me vriendelijk toelachte van op het papier. Ik besefte nu pas dat ik best wel knap was als mens. Ik las de tekst niet, ik wist toch wel ongeveer wat erop stond.
"Ze lijkt wel wat op mij. En ik snap dat je even dacht dat met de naam erbij het te veel toeval leek. Ik vind het jammer dat ik je niet kan helpen. Je had vast graag naar je vriend gebeld en gezegd dat je haar gevonden had." Aron knikte.
"Hij mist haar wel. Net als iedereen van haar vrienden. En niet omdat ze zo knap is en hij haar voor zich wil winnen–hij heeft trouwens ondertussen al een hele tijd een vaste relatie–maar omdat hij haar mist als vriendin. En kijk dat is nou het domme. Je weet pas hoeveel je om iemand geeft als je diegene moet missen." Ik keek op mijn horloge–ik wist niet hoeveel ik nog aankon– bedankte Aron voor het verhaal en beloofde dat ik iets zou laten weten als ik ook maar het minste spoor van dat meisje zou vinden en ging naar huis. Ik moest door dat verhaal terugdenken aan die dag. De dag van mijn ontvoering.