Amelia (L)))

ik word wakker, en hoor gedonder. ik kijk op mijn wekker, het is 00:39. 'ook wakker'zegt ryan, ik shrik. 'ehm ja, dat zie je toch?'zeg ik. ryan kijkt me stom aan. ik loop naar het raampje en schruif de gordijntjes open. 'hoelang ben jij al wakker?'vraag ik, 'geen idee al een tijdje'zegt ryan. hij komt naast me staan, we kijken samen naar buiten. de golven kolken om het schip. 'wooww wat zijn die golven groot'zeg ik, ryan knikt. 'het schip zinkt niet he?'vraag ik, 'nee, dat denk ik niet. dan zouden ze ons hier toch niet op mogen zetten'zegt ryan. 'op mogen zetten?'zeg ik ter verbetering. 'mensen op een cruise laten voor vijf weken'zegt ryan. 'woow, moet je kijken'zeg ik, er zijn grote blauwe/gele flitsen en heel luid gedonder. naast ons hoor je kinderen huilen.'Amelia, ryan'zegt mam, 'jaa'roepen ryan en ik in koor. mam komt de kamer in. 'ga maar rustig slapen, het advies is om gewoon rustig te blijven en het dek is strengverboden'zegt mam, want naast het onweer stormt het ook nog eens. 'wij gaan even wat eten halen'zegt mam. 'what the fuck. waar is dat voor nodig'zegt ryan lacherig. ik grinnik. 'we hebben honger we komen zo terug'zegt mam. het lijkt net een horrorfilm, of de titanic. storm, onweer. water kolkende golven. en huilende kinderen. het is natuurlijk niet heel normaal. 'eigenlijk is dit best eng'zeg ik tegen ryan die knikt. ik ga weer in mijn bed liggen en val in slaap. zachtjes hoor ik het gerommel en zie ik lichte flitsen. maar met mijn gedachten ben ik er al niet meer bij