37. Realisation

We schaterden het allebei uit.
"Even serieus! Hij deed dat echt. Letterlijk." Proeste Dave.
"Sure sure." zei ik, lachend om de verhalen die Dave over La Push vertelde. Het was vreemd.
"Nou, dus ik..."
"Dave?" Klonk er uit de struiken.
Gelijk stond ik recht overeind. Fuck, ik was totaal niet op mijn hoede geweest.
"Rustig, joh." glimlachte Dave me toe.
Ik staarde hem aan.
"Wat nou rustig." siste ik tussen mijn tanden. "Hier hoort niemand te komen, laat staan twee tegelijk."
Hij keek me gekwetst aan.
Ik had hem niet zo willen afsnauwen, maar ik was bang dat ik de stem had herkend. Dat ik gelijk had.
"Hij is te vertrouwen, hoor." zei Dave, op een toon die waarschijnlijk geruststellend bedoeld was.
"Dave? Jezus, man. Je weet dat we hier niet horen te komen!" klonk er nu uit de struiken.
Ik trok wit weg. Dit klonk zo bekend. Een stem uit een ander leven.
Dave riep ongemakkelijk. "Ik heb je niet gevraagd te komen, of zo."
"Slap!" riep de andere jongen terug. "Au! Verdomme! Wat is dit voor bos!?" het bleef even stil, op het breken van takken na.

"Au! Verdomme! Die rotbomen ook!" riep hij, toen hij weer struikelde.
"Het idee is dat je niet tegen elke boom aanloopt die je tegenkomt, Sammy." Plaagde ik hem.
"Ga gewoon mee terug, Lee-lee. Je weet dat we hier eigenlijk niet horen te komen.
Ik glimlachte. "Ja, dat weet ik. Wat ben jij voor watje, joh."
Sam keek me ongemakkelijk aan. "Ik wil gewoon geen ruzie, oké?"
"Waarmee wilde je ruzie krijgen, dan? Die 'kouden' van Billy? Oeh, ik ben zo bang." antwoordde ik sarcastisch.
"Nee, natuurlijk niet." zei hij, geërgerd. "Ik bedoel alleen..."
"Ah, je bent zo schattig als je boos bent." onderbrak ik hem met puppy-oogjes.
Hij keek me even aan alsof hij boos werd, maar toen brak er een lach door. De lach waar ik verliefd op was geworden. "Moet jij nodig zeggen." grijnsde hij.

"Met wie ben je daar eigenlijk?" trok de stem me uit mijn dagdroom. "Oh wacht, een pad, eindelijk."
"Hoe kwam je daar serieus terecht?" vroeg Dave, terwijl hij richting het enige 'pad' liep dat op mijn open plek uitkwam.
"Weet ik veel, ik volgde je, en toen was ik je kwijt. Ik heb gewoon het geluid gevolgd."
"Stalker."
Fuck.
Ik had de stem herkend, omdat die net die van zijn vader was. Drew.
Heel even dacht ik erover na om ervandoor te gaan, maar ik besefte dat het al te laat was.
"Waarom ga je sowieso midden in het bos zitten?" vroeg Drew, terwijl hij uit het struikgewas klom.
Toen vestigden zijn ogen zich op mij.
Heel even glimlachte hij, toen een flits van herkenning.
Hij deed zijn mond open om wat te zeggen, maar sloot hem toen weer, verward.
"Wat is er?" vroeg Dave, verbaasd, zijn ogen heen en weer schietend tussen Drew en mij.
Ik staarde Drew aan. Hij leek precies op Sam. Klonk precies als Sam.
Mijn vuisten spanden en ontspanden zich.
Ik haatte Sam. Sam had dood gemoeten. Sam was dood.
Drew had niks gedaan. Hij was het slachtoffer. Ik bedwong mijn trillende spieren en kalmeerde.
Drew leek te besluiten dat ik het was. "Wat doe jij hier?"
"Ik hoor hier te zijn." zei ik wezenloos.
"Jij hoort je lelijke rotkop helemaal nergens te laten zien." zei Drew woedend. "Moordenaar." siste hij erachteraan.
"Wat is hier aan de hand!?" riep Dave, nu ook gefrustreerd.
"Hij verdiende het." zei ik. Niet om Drew boos te maken, maar gewoon omdat het de waarheid was. Iedereen die Jason iets deed verdiende dat.
"Hij deed alleen maar wat hij moest doen! Jij bent degene die... Jezus, Dave..." Halverwege zijn zin had Drew gemerkt dat zijn vriend naast hem stond te trillen van woede.
In een split-second begreep ik wat er gebeurde.
Jake was Daves oom. Jake was ook van twee kanten wolf, zijn zussen dus ook.
Dave was niet voor niets naar La Push gekomen.
En Drew stond veel te dichtbij.
Zonder me verder nog te bedenken rende ik op Drew af, greep hem bij zijn arm en sleurde hem mee het bos in.
"What the...?! Wat denk jij..." begon hij, maar ik kapte hem af. "Bek houden en lopen." zei ik.
Achter ons klonk een scheurend geluid.