36- Laat me toch

Elisabeth POV
Rose bengelde de hele tijd om me heen, alsof ze bang was dat ik plots in elkaar zou vallen, en Alice bleef uit mijn buurt zodra de wolven weg waren. Dat vond ik jammer, nu ik zwanger was van Felix' baby [Het was heeeeel zeker van hem]leek ik zoveel te krijgen, maar ik vond het jammer dat ik daarom Alice moest missen.Jasper bleef bij haar zitten, meer uit solidariteit. Ik zag Bella soms naar me kijken, anders dan vroeger, ze glimlachte nu naar me. Alsof we mekaar beter begrepen nu ik dingen doormaakte die zij ook had gedaan. Ik leek met iedereen hechtere banden te krijgen. Met Bella, met Rose die constant in mijn buurt was, op een vreemde manier ook met Leah die zichzelf overtrof door vriendelijk te zijn voor de vampiers (Zo veel als je kon verwachten met haar), ik had besloten om Embry en Seth ook maar te vergeven, want ik vond het onnozel dat Esmee anders 2 borden naar buiten moest brengen, want Leah wou die 2 nog steeds niet binnen laten tot ik besloten had ze te vergeven. Het enige wat ik erg vond was dat ik Alice amper zag, en dan had je Felix nog... Ik had gehoopt dat hij enthousiast zou zijn, minder dan mij want de vampieren relativeren alles, maar toch iets van enthousiasme zou leuk geweest zijn. Ik wou nu voor de vijfde keer bij hem gaan zitten, al 4 keer was hij weggekropen, of was hij ergens anders gaan zitten. Nu bleef hij zitten, maar hij keek me niet aan. Ik zat op zijn schoot, normaal kon ik mijn hoofd tegen zijn sleutelbeen leggen, alsof ik in een op maat gemaakte stoel zat. Vanaf dat ik nu nog maar achterover wou buigen om tegen hem te leunen, zette hij zich recht. 'Ik denk dat het beter is dat...' Ik onderbrak hem. 'Heb jij ooit voor dokter gestudeerd, Felix?' vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd snel en hard. 'Dan zou dit allemaal niet gebeurd zijn.' zei hij. ik keek hem aan en draaide me om, maar voor ik iets kon zeggen zei Carlisle;'Het is beter als ze ondersteund wordt terwijl ze zit.' We negeerden hem allebei. ik keek Felix aan. 'Ik hoop voor jou veiligheid dat je niet denkt aan hetgene waaraan ik denk dat je denkt.' zei ik en vanuit mijn ooghoek zag ik Rose en Leah komen. en nu leah erwas, kwam ook Alice naar beneden, eigenlijk kwam elke Cullen dichterbij. En aan de ramen zag ik wolven staan, Alice snakte naar adem, ik vroeg me af wat ze kon gezien hebben. Het deed er nu niet toe, Felix keek heel zeker. 'Ik ben het zeker dat we op dezelfde golflengte zitten.' Zei hij. Ik haalde mijn wenkbrauwen op.'Oh ja?' vroeg ik. Hij knikte. 'Dat ding moet weg, en zo snel mogelijk. Carlisle?' vroeg hij. Carlisle zat meteen naast mij op de bank. 'Kan ik helpen?' vroeg hij alsof hij helemaal niet gehoord had waarover het ging. 'Hoe snel kan je Abortus toepassen bij lilly?' vroeg hij alsof ik er helemaal niet bijzat. ik knipperde met mijn ogen, alsof het daardoor terug gespoeld zou worden. 'Ik denk dat dat ook haar keuze moet zijn.' zei hij zacht. Felix keek alsof hij net tegen Carlisle wou zeggen dat dat er niet toe deed. 'Hoe snel?' vroeg hij weer. Ik sloeg met mijn vlakke hand op zijn kaak. ik hoorde iets breken, waarschijnlijk mijn eigen hand, het deed er nu niet toe. Felix stond recht om me tegen te houden. Ik liep naar hem toe, traagjes, en het was in een andere sithuatie heel erg grappig geweest, want hij liep achteruit met elke stap die ik zette. 'Lilly, ga zitten. Misschien ben je nu een beetje boos, maar je snapt het later wel. Dit is het bests, dat vinden de meesters zeker ook. Niemand wil dat je je leven op het spel zet voor zoiets onbelangrijks.' Zei hij. Ondertussen was hij al buiten, ik volgde hem en lette niet op hoe veel pijn mijn hand eigenlijk deed. 'Jij. Arrogante. gevoelloze. Kwal!' riep ik uit. Ik draaide mijn hoofd en merkte een razende Rose en een even kwade Leah achter me op. Dus Daarom liep hij achteruit met zijn handen in de lucht. En ik dacht nóg dat mijn woede indrukwekkend was. Bye bye ego. 'Lilly...' mompelde hij. Achter Felix zag ik 4 grote wolven staan, dus kon hij geen kant meer op. 'Elisabeth!' riep ik luid. hij rolde met zijn ogen. 'Wat kan ik anders doen? Ik ben aangesteld als je beschermer! En nu heb ik je in gevaar gebracht! Wat denk je dat Aro en Caius daarvan gaan zeggen?' riep hij. Ik lachte, deels als een bezetene. 'Natuurlijk, jij bent aangeleerd om van niemand bang te zijn, behalve van die 2 hun oordeel!' riep ik uit. hij zuchte. 'Alsjeblieft Elisabeth, Dit is enkel het beste voor je.' zei hij smekend. ik schudde mijn hoofd en legde mijn handen zachtjes op mijn buik. 'Dit is het beste voor mij.' Zei ik koppig. 'Lilly! Wordt wakker, je dagdroomt. Je bent 16, jou lichaam kan dat niet aan! en als je er komt, hoe wil je er ooit voor zorgen als dat ding het ook overleeft?' vroeg hij. ik werd bozer met de minuut. '1. Dit is geen ding, dit is ons... Mijn kleintje. 2. Ik heb genoeg mensen die ik ken.' zei ik. Felix haalde zijn wenkbrauwen op. 'Als ze dat wil, dan help ik haar zoveel ik kan!ondanks de geur.' riep Leah, ze kwam naast me staan en greep mijn hand vast. Ze was warm, maar mijn andere had ijskoud. 'Ik doe mee, ookal zit ik in de stank.'hoorde ik rosalie zeggen. Bella kwam glimlachend achter me staan en legde haar hand op mijn schouder, en bij haar stond Edward. Alice en Nessie zaten aan mijn voeten, net zoals Bella zeiden ze niets, naar dat was niet nodig. Hun boodschap was duidelijk. Felix schudde zijn hoofd in ongeloof. 'ik denk dat het er voor hen niet toe doet of je het overleeft of niet.' zei hij ophitsend. Ik hoorde Rose en Leah grommen. 'Ik heb het ook overleeft.' zei Bella zacht. Felix schudde zijn hoofd weer. 'Ik hoop dat niemsnd vergeten is dat het Aro, Marcus en Caius zijn die haar moeten veranderen, en dat het nog een half jaar moet wachten?' vroeg hij. ik schudde mijn hoofd. 'Dit krijgt voorang.' zei ik koppig. Carlisle kwam in de buurt staan. 'Ik bel zé met het nieuws, en als ze haar persoonlijk willen veranderen, zijn ze welkom.' zei hij zacht. Ik glimlachte naar Felix. 'Fe, ik denk dat het duidelijk is. Jij hebt een kant gekozen, ik ook. Jij kiest dood, en ik leven. Ga naar huis, vertel je meesters, mijn vaders, het goede nieuws. Geef ze Carlisles boodschap, en hoop dat ik je niet meer tegenkom eenmaal ik getransformeerd ben, of je zal het je beklagen.' Drijgde ik. Hij knikte zakelijk en draaide hem om naar de wolven. 'Fe! Geef little Jane een knuffel van mij en mijn kleintje. Jongens, laat hem door. Fe, denk eraan, over een week bel ik, als jij het hen niet verteld hebt tegen dan, zorg ik ervoor dat Jane -met veel plezier- alec en Dimi achter je aangestuurd worden, en je weet hoe snel Jane overtuigt is van een zaak.' zei ik glimlachend. Dat deed hij niet, hij knikte serieus en verdween. ik draaide me om en vond het niet erg dat ér een traan over mijn wang liep, hij zou het niet meer weten. ik zou hem waarschijnlijk nooit meer zien. ik had hem niet nodig. De Cullens en de VOlturi zouden mijn kleintje laten opgroeien tot een liefelijk kindje, het zou genoeg vaderfiguren hebben om naar op te kijken. en moeders zou het dan ook in overvloed hebben... Het zou alles hebben om perfect gelukkig te zijn...