Dertig|•|

‘Ik ga weg.’ meldde Esmé. Ik knikte. ‘Veel plezier.’ Ze glimlachte naar me en verliet de kamer. Ik liet me weer op de bank vallen en zuchtte. Zelfs nu ik een hele wereld heb om te ontdekken verveel ik me nog. Ik was bang voor vanavond, mijn ouders en Chris. Wat als ik ze iets aandoe? Het bloed van mensen blijkt erg goed te ruiken. Jasper was een soort blad aan het uitprinten met alle kleuren, zodat ik het gemakkelijker kon leren. En met mijn nieuwe geheugen zal ik het maar één keer hoeven te bekijken. Ik sloot mijn ogen en dacht goed na, waar kon Pepijn zijn? Het bos waar ik liep was nog wel La Push, maar daar mag ik door een of ander verdrag niet heen. ‘Hier.’ Ik opende mijn ogen en zag Jasper staan, in zijn handen lagen bladeren. Ik nam het aan en bekeek het. Basiskleuren, andere kleuren, haarkleuren, de kleuren van een kleur. Ik keek op naar hem. ‘Dankje Jasper.’ Hij glimlachte naar me en ging naast me zitten. Met een grootte glimlach op mijn gezicht begon ik het eerste blad te bekijken. Mijn glimlach verdween meteen en ik zuchtte. Jasper keek me vragend aan. ‘Ik kan niet lezen.’ Hij knikte en stond op. ‘Wat ga je doen?’ Ik legde de bladeren op de bank en keek hem aan. Hij pakte mijn hand en trok me omhoog. Hij trok me mee naar boven. ‘Ik ga je leren lezen.’ Zei hij met een grote glimlach. ‘En dat is zo gebeurd.’ Hij liep met me zijn kamer in en zette me op het bed. Terwijl ik rondkeek liep hij naar een boekenkast en ging de rijen af met zijn ogen. Hij plukte er een boek tussenuit en liep naar mij toe. Hij ging naast me zitten en opende het boek. ‘Ik zal het je leren.’