Jar of Hearts [Christina Perri]

Zijn hazelnootbruine ogen gecombineerd met zijn donkerbruine krullen en zijn charmante glimlach waren betoverend. Hij kon elk meisje ermee om zijn vingers winden, dat wist hij, en dat deed hij.
Ondanks zijn reputatie viel elk meisje toch weer voor zijn lieve karakter, zijn schaterende lach als ze een grapje maakte, de glinsteringen in zijn ogen als hij het meisje aankeek. Hij vertelde altijd zijn kant van het verhaal, zei dat het slechts roddels waren, verzonnen door meisjes die jaloers waren op meisjes zo mooi als zij.
Hij was te leuk, zijn verhaal te overtuigend, om het allemaal leugens te laten zijn. Toch bleek het elke keer weer zo te zijn.

Als zijn betovering werkte, luisterde geen enkel meisje meer naar de waarschuwingen van haar vrienden en vriendinnen. In feite waren de meisjes die zich overgaven aan zijn charmes allemaal reddeloos. Hoe het ook precies zou lopen, van een ding kon men zeker zijn: hun hart zou gebroken worden.

Alex was een van die meisjes, een van zijn slachtoffers. Haar vrienden hadden haar op het hart gedrukt dat ze zich niet met hem moest inlaten. Lachend had Alex altijd geantwoord dat ze niet naïef was, en dat het een hartenbreker niet zou lukken om haar om zijn vinger te winden. Ze was een sterk meisje, ze zou nooit afhankelijk worden van een jongen.

Toch gebeurde het. Hij was zo lief voor haar, hij leek de enige te zijn die haar echt begreep. Hij zorgde goed voor haar, kocht cadeautjes voor haar, nam haar mee naar zijn familie om haar voor te stellen. Hij maakte haar aan het lachen, zelfs wanneer haar beste vrienden het niet konden.

Twee weken duurde het. Na twee weken was Alex hopeloos verliefd op deze knappe verschijning. Ze spraken samen af, steeds vaker en vaker. Alex begon haar vrienden te verwaarlozen. Ze irriteerde zich sowieso aan hen, ze deden niets anders dan het afkraken van haar vriendje. Ze waren gewoon jaloers.
Alex stopte met voor zichzelf denken. Het was niet nodig, hij had toch altijd gelijk. Alex was het altijd met hem eens. Ze werd afhankelijker dan iemand ooit had kunnen voorspellen.

Vijf weken duurde het. Na vijf weken werd Alex hart gebroken. Een van de langste relaties van deze jongen. Maar het was te makkelijk, hij vond het niet meer leuk om haar aan het lijntje te houden. Dus dumpte hij haar alsof ze nooit iets voor hem had betekend. Hij dumpte haar naar de harde, koude waarheid.

Alex’ hart was niet zomaar gebroken, het was vertrapt, versplintert en verbrijzeld. Ze voelde zich vernederd, schaamde zich voor haar acties en verweet zichzelf elke dag wel dat ze naar haar vrienden had moeten luisteren. Ze hadden het beste met haar voor, maar pas achteraf ontdekte zij dat ook.
Dagenlang wilde Alex niets liever dan zichzelf opsluiten in haar kamer en de muziek zo hard zetten dat niemand haar gefrustreerde gillen en hartverscheurende snikken kon horen. Ze haatte zichzelf, ze haatte dat het zoveel pijn deed. Slechts vijf weken, amper een paar dagen meer dan een maand, was hij de hare geweest, of eigenlijk zij de zijne. Hij was achterbaks, gemeen en verdiende haar tranen, haar pijn niet. Maar ondanks alles voelde ze nog steeds kriebels in haar buik als ze terug dacht aan alle leuke dingen die ze samen gedaan hadden.

Maar aan alles komt een eind, dus ook aan deze pijn. Langzaam begon Alex alles te verwerken. Ze begon weer wat meer te praten, maakte af en toe weer een grapje, de glinsteringen in haar ogen begonnen terug te komen. Alles leek goed te komen.

Alles kwam ook goed. Het meisje dat op haar zestiende zo hard gekwetst was, werd weer helemaal de oude. Als ze terug keek naar deze periode, keek ze terug met enkel en alleen spijt.
Ze had deze periode afgesloten en wilde nooit meer iets met hem te maken hebben. Maar dat was buiten hemzelf gerekend.
Hij wilde haar terug, hoorde ze na een paar maanden. Haar vrienden vertelden haar dat hij hen om haar nieuwe nummer had gevraagd, omdat hij weer met haar wilde afspreken. Alex vond het onvoorstelbaar dat hij het lef had zoiets aan haar vrienden te vragen, terwijl hij haar zoveel pijn had gedaan.
Hij achterhaalde haar nummer en stuurde een berichtje. Van het een kwam het ander, en op een onschuldige donderdag spraken ze af.

‘Het spijt me,’ was het eerste dat hij zei. ‘Het spijt me echt. Ik had je nooit zo mogen behandelen. Ik hoop dat je het me ooit vergeeft.’ Met zijn mooie ogen keek hij recht in de hare, maar ze hoefde niet eens moeite te doen om er niet in te verdrinken.
‘Ik heb wat voor je,’ zei ze, haar stem klonk mierzoet. Ze graaide in haar tas naar het cadeautje, zijn grijns onderging haar niet. ‘Alsjeblieft.’
Schattend keek hij naar het pakje ingepakt in roze papier en bedekt met hartjes.
‘Toe maar,’ moedigde ze hem aan.
Voorzichtig begon hij aan het plakband te peuteren, alsof het hem wat uitmaakte als het papier en de door Alex gemaakte hartjes zouden scheuren. Niet veel later hield hij een doorzichtig en glazen potje vast, waarin allemaal kapotte, gescheurde en gebroken papieren harten lagen.
‘Alex.. Wat is dit?’
‘Wie denk je wel niet dat je bent?!’ riep ze hem boos toe. Ze was zijn masker van onschuld zat. Hij moest niet denken dat ze nog een keer voor hem zou vallen, dat hij nog een keer haar hart zou breken. Nee, ze had geleerd en was sterker geworden. ‘Je windt alle meisjes om je vingers, en breekt dan hun harten alsof het niets is. Elk hart in dit potje staat voor een meisje dat je hebt gebroken, beschadigd. Je wilt niet weten hoeveel pijn alle meisjes hebben geleden door jou. Je wilt niet weten hoeveel pijn ik heb geleden. Je bent vreselijk, een monster. Realiseer je eens wat je al deze meisjes hebt aangedaan. En het zijn slechts de meisjes waar ik vanaf weet, waarschijnlijk zijn het er nog een stuk meer.’
Boos stampte ze weg, ze hoorde hoe hij haar naam een keer riep. Ze draaide zich om.
‘Oh, en kijk uit dat je niet ziek wordt door jouw ijskoude ziel, eikel,' riep ze nog.
Ze rende weg, weg van hem.
Ver weg hoorde ze het geluid van brekend glas.