Chapter 59. My music

Ravens pov:

Ik werd wakker door een lichtstraal die me wakker kietelde. Slaperig opende ik mijn ogen en kwam erachter dat ik niet langer in het bed lag, maar in de auto zat. Naast me zat Justin mee te neuriën met de radio. 'Hé, je bent wakker,' merkte hij op. 'Waar zijn we? Waar gaan we heen?' vroeg ik. Hij lachte terwijl zijn ogen gefocust op de weg bleven. 'We zijn onderweg naar mijn huis. Maar we gaan nog even langs de studio. Ik moet nog iets ophalen.' 'Hoe lang heb ik geslapen?' 'Hooguit twee uur. We zijn trouwens al bijna bij de studio.' Ik blikte even achterin, waar Destiny nieuwsgierig naar buiten aan het kijken was vanaf haar kinderzitje. Auto's schoten langs ons. Geleidelijk aan verdwenen de bomen en maakten ze plaats voor hoge flats en wolkenkrabbers. Ik kijk mijn ogen uit. Mensen liepen snel over de stoep en staken de wegen over. Sommigen zakelijk gekleed, anderen met een normale jeans. 'Wat is het hier groot,' zei ik verwonderd. Het was zo anders vergeleken met het dorp waar Jeremy en Erin in woonden. De auto sloeg af, een kleiner straatje in. De grote gebouwen blokkeerden de zon waardoor de straat donker werd. Justin zette de auto neer op een parkeerplek en stapte uit. 'Laat Destiny maar in de auto. We zijn zo terug,' zei hij. Ik knikte en liep achter hem aan door een kleine deur een van de grote gebouwen in, die Justin opende met een pasje. 'We nemen de achteringang. Bij de voorkant is er een kans dat ik herkend word en dan worden we waarschijnlijk achtervolgd.' Nogmaals knikte ik. We liepen in een hoog tempo door het gebouw heen, terwijl ik probeerde alles goed te bekijken. Aan de muren hingen vooral posters van artiesten en af en toe ook een gitaar of een plaat. Soms kwamen we iemand tegen, die Justin meteen hartelijk begroette. Uiteindelijk stopten we bij een kamer, waar een drumstel, een akoestische gitaar en een grote, zwarte vleugel in stonden. Justin keek zoekend om zich heen. 'Ik moet even ergens heen. Je mag tot die tijd wel hier blijven,' zei hij. Ik glimlachte naar hem, als teken dat het goed was. Toen rende hij bijna de kamer uit. Ik liet me op de kruk achter de vleugel zakken. Mijn handen gleden als vanzelf naar de toetsen, terwijl mijn voet zich op de pedaal plaatste. Ik bedacht mezelf dat ik eigenlijk helemaal niet kon spelen. Ik had het ook nog nooit gedaan, afgezien van die ene keer voor Ruby. Nog steeds kon ik uitleggen en begrijpen wat er was gebeurd. Uit de achterste zak van mijn broek haalde ik een blaadje. Op het witte vel waren woorden gekrast. Door mezelf. Ik had dit geschreven toen ik op de kostschool zat, in de hoop dat Justin het zou kunnen lezen of horen. Mijn ogen gleden over de woorden. Het ging over ons afscheid. Het ging over wat ik zou doen om hem terug te krijgen. Het ging over wat ik voor hem voelde... Ik zette het blaadje neer op de piano en mijn handen verplaatsten zich weer twijfelend naar de toetsen. Nog steeds niet zeker sloeg ik de eerste noot aan. Als vanzelf speelden mijn vingers door, alsof ik dit nummer al jaren kenden. Ik opende mijn mond en liet de woorden die eerst op het papier stonden, nu over mijn lippen glijden. Misschien zou hij het horen, ging er door me heen.

Breathe again

Car is parked, bags are packed, but what kind of heart doesn't look back
At the comfortable glow from the porch, the one I will still call yours.
All those words came undone and now I'm not the only one
Facing the ghosts that decide if the fire inside still burns

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again

Ik zong door terwijl mijn vingers over de toetsen van de vleugel leken te zweven. 'All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe. Holds my love in his hands, still I'm searching for something.' De woorden galmden door de ruimte en vormden samen met de klanken van de piano een prachtige melodie. 'I'll breathe again,' zong ik nog een laatste keer. Het geluid van de piano galmde nog na. Plotseling klonk er een harde knal door de ruimte. Ik schrok op. Mijn ogen vonden Justin in de deuropening. Op de grond voor zijn voeten, lagen een paar mappen, die hij leek te hebben laten vallen. Zijn gezicht was vertrokken en zijn mond was niks meer dan een rechte, smalle streep. Zijn ogen waren gevuld met wanhoop, verdriet en onbegrip.