1.

Ik zit in mijn eentje aan een tafel met mijn schetsboek en etui naast mij in het restaurant van het W London Hotel. Licht por ik met de vork in mijn hand in de kom met chocoladevla en frambozen Special K voor mij op tafel. Om mij heen hoor ik andere mensen praten, lachen en kinderen gillen van plezier, terwijl ik alleen op een stoel zit. Waarom ik hier alleen zit? Dat is heel simpel. Het komt door mijn ouders en mijn zusje, Mirabelle. Ruzie, alweer. Je zou zeggen dat een jonger zusje de droom is van ieder meisje. Gezellig elkaars haren doen, make-up bij elkaar aanbrengen en elkaars nagels lakken. Nou bij mij dus niet. Mirabelle is een bitch, ja je hoorde het goed. Een bitch eerste klas. Altijd maar aan mijn spullen zitten en stuk maken wat mij lief is, maar o wee als ik eens iets van haar pak, dan breekt de hel los. En mij altijd maar de schuld geven als er iets stuk gaat door haar, wat ik vervolgens negen van de tien keer ook krijg.
“Hey, kuttenkop. Ga eens weg, ik wil hier zitten,” hoor ik Mirabelle achter mij zeggen en ik kijk op van de kom voor mij op tafel en draai me naar haar om.
“Mira, laat me alsjeblieft met rust, wil je,” zeg ik en ik hoor Mirabelle geïrriteerd zuchten. Als ze maar niet denkt dat ik nu opeens weg ga, alleen maar omdat zij dat zo graag wilt. Ik bedoel maar, hallo, er zijn hier zoveel tafels, stoelen en banken. Waarom moet ze dan uitgerakend deze hebben?
“Wat denk jij wel niet? Dat je de oudste bent betekend nog niet dat ik hier niet kan gaan zitten. Oprotten dus!” roept Mirabelle kwaad en ze geeft me een duw, waardoor ik half van de stoel afval. Met een ruk sta ik op van de stoel en kijk Mirabelle boos aan.
“Blijf met je jatten van me af, ja!” roep ik en ik geeft haar een duw tegen haar schouder. Mirabelle wankelt even maar herpakt zich daarna weer, dan pakt ze mijn schetsblok van de tafel af en houd het dreigend boven haar hoofd. Met grote ogen kijk ik van Mirabelle naar mijn schetsblok en schud mijn hoofd als ik haar weer recht in haar groene ogen aankijk.
“Dat durf je niet,” zeg ik en Mirabelle knikt met een giftige blik in haar ogen. Mirabelle opent het schetsblok en pakt er de eerste paar bladzijdes van vast, maar nog voordat ze de bladzijdes eruit kan scheuren, wordt het schetsblok uit haar hand gepakt en kijken onze ouders Mirabelle en mij boos aan.
“Allebei, kappen nu! Het hele hotel kan jullie horen met jullie geschreeuw,” zegt mijn moeder en ze legt het schetsblok terug op tafel.
“Maar ik deed hele–,” begin ik langzaam, maar mijn moeder steekt haar hand op als teken dat ik stil moet zijn.
“Het kan me niet schelen wie wat deed of waarom. Mirabelle, jij gaat met je vader en mij mee naar het centrum. Charlotte, jij blijft hier en waag het niet om het hotel te verlaten,” zegt mijn moeder en de drukt de kamer sleutel in mijn handen, die ik vervolgens in mijn broekzak stop.
“Charlie,” fluister ik en ik kijk naar mijn handen. Charlotte, wat een naam. Ik heb hem nooit mooi gevonden en dat zal ik ook nooit doen, daarom heeft Kim –mijn beste vriend– er Charlie van gemaakt. En zeg nou zelf, Charlie klinkt veel beter dan Charlotte.
“Wat zeg je?” vraagt mijn vader en ik schud licht mijn hoofd.
“Niets, laat maar,” antwoord ik snel, en mijn vader knikt. Ik zucht opgelucht als ze met zijn drieën het restaurant verlaten en ik ga weer op de stoel zitten. Met mijn hoofd steunend op mijn handpalm, roer ik met de vork in de kom.