20.

‘Hé,’ groette ik de twee zachtjes, waarna ik mijn blik meteen weer wegsloeg. Ik dacht nog steeds dat ze me keihard uit zouden gaan lachen. ‘Hé,’ antwoordde Finn zacht, en Quinn stak even haar hand op. De twee liepen naar me toe. Quinn ging bij mijn voeten zitten en Finn pakte mijn bureaustoel. ‘We begrijpen wat er in je om ging net,’ zei Quinn toen. Ik keek haar geschokt aan. ‘Echt waar?’ Ze knikte. ‘Ja. Dat hebben we allemaal wel gehad denk ik. Dat de hoofden ineens heel groot werden of de ogen en dat je – je ineens zo klein voelt,’ voegde Finn bij. Ik kon mijn oren niet geloven. Dus ik had mezelf helemaal niet voor schud gezet? ‘Natuurlijk knalden wij niet tegen de piano aan maa-’ begon Finn, maar Quinn gaf hem snel een tik tegen zijn hoofd. Oh, dus ik had me wel voor schud gezet. Fijn om te weten. ‘Zo bedoelt hij het niet, we doen allemaal wel eens iets doms of gênants, maar dat we het gevoel van druk kennen. Luister Jane, in Gleeclub zijn we heel hecht met elkaar. Een grote groep vrienden. En we zouden het heel leuk vinden als jij daarbij hoort. Want er kan niemand tussen die vriendschap komen. Niet het footbalteam die sluchpuppy in ons gezicht gooit, niet de cheerleaders die hatelijke opmerkingen maken en al helemaal niet coach Sylvester, die ons het leven zuur wilt maken.’ Quinn keek me doordringend aan. ‘Ik snap dat het moeilijk is om na je eerste dag al te zeggen of je erbij wilt of niet, en dat het je misschien een van de minst populaire mensen van school maakt, maar we zullen altijd voor je opkomen, wat je nu ook beslist.’ Tranen stonden in mijn ogen en ik vloog Quinn om haar hals. ‘Heel erg bedankt Quinn, je bent geweldig.’ Ze begon te lachen. ‘Bedankt.’ Ik liet haar los en keek Finn een beetje onzeker aan. Ik kon hem toch niet zomaar knuffelen? Maar hij lachte naar me en trok me toen toch naar zich toe. ‘Hetzelfde geldt voor mij Jane,’ zei hij toen hij me los liet. Een lichte blos stond op mijn wangen. ‘Oh, en we hebben je tas en jas maar meegenomen. Ze lagen nog in het lokaal.’ Oh ja. ‘Dank je wel,’ bedankte ik hun maar weer. Het was even stil, tot Josh binnen kwam lopen. ‘Finn?’ vroeg hij, bij het zien van zijn vriend. ‘Wat doe jij hier? Ik dacht dat Sam-’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee. Ik ben zelf naar huis gekomen, maar was mijn jas en tas vergeten. Quinn en Finn kwamen het brengen.’ Josh knikte. ‘Oké dan. Dude, kom je mee naar mijn kamer? Ik bedoel, zo gezellig zal het niet worden hier bij die meiden.’ Hij was nog niet uitgesproken of er vlogen twee kussens naar zijn hoofd. Chagrijnig keken we ze aan. ‘Nou ja zeg!’ Finn lachte. ‘Ik kom er zo aan Josh.’