29, It's not her fault...

Met z'n allen lopen we door het bos. Ondanks het bos zo groot is weet ik precies welke kant ik moet oplopen. Het duurde maar heel even totdat we bij het huisje waren. ´Ons huis´ nu. Dat blijft raar voelen. Zodra we aankwamen rende Julia naar buiten. Ze omhelsde me en kijkt me bezorgd aan. 'Waar was je de hele dag? En waarom heb je gespijbeld! Ik werd gebeld door de school! En het is al 6 uur.' Zegt ze een beetje boos. '6 uur!!??' gil ik verbaasd uit. Dat kan niet! 'Sorry Julia, ik was met Seth het boos in gelopen en toen bleven we praten. Daarna kwamen Paul, Embry en Jason ons ophalen'. 'O' zegt ze. Ze trekt één wenkbrouw op en kijkt Seth kort aan. Dan glimlacht ze weer naar mij. 'Zullen we maar naar binnen gaan, ik krijg het een beetje koud hier' zegt ze. Ik zie de kippenvel inderdaad al over haar arm lopen. Gelukkig heb ik daar geen last van. Snel lopen we met z'n allen naar binnen. Dan begint Julia weer te praten. 'Jongens, bedankt voor het thuisbrengen. Ik zou jullie graag uitnodigen voor het avond eten, maar ik heb helaas een werkuitje' zegt ze verontschuldigend. 'Dat geeft niet, ik moest toch al van Sam vragen of we allemaal bij hem kwamen eten vanavond' zegt Paul. Oké, dat had ik echt niet van hem verwacht. Sinds wanneer is hij aardig. Of beter gezegd, sinds wanneer lacht hij mensen niet uit. 'Kom je ook mee, Sooph!' vraagt Embry nog. Geschrokken kijk ik op. Niemand is meer binnen. Embry knikt me bemoedigend toe. 'Ja tuurlijk!' roep ik. En ik loop achter hem aan. Buiten gekomen staat iedereen op me te wachten. 'Zo, waar was jij mee bezig' lacht Paul. Boos kijk ik hem aan, maar ik kan er eigenlijk wel om lachen. Lachen is gezond zeggen ze altijd. Seth komt op me aflopen. 'Leuk dat je meegaat, Sooph!' Fluistert hij zachtjes in mijn oor. De rillingen lopen op mijn rug. Ik knik naar hem.

'Zal ik nog even helpen met afruimen' vraag ik beleefd aan Emily. We hebben heerlijk gegeten. Pizza blijft gewoon godelijk. Hoe doet Emily dat toch elke keer. 'Nee hoor, het lukt wel ga maar lekker bij de jongens zitten' zegt ze lief. Ik knik en loop naar de woonkamer. 'Hé, Sooph, vanavond maken we een kampvuur en vertellen we de legendes van de stam. Kom je ook?' vraagt Quil smekend. 'Ja tuurlijk' antwoordt ik snel. Dat wordt vast gezellig. Vroeger maakte ik ook altijd een kampvuur met mijn vader. Dan ging hij mee het bos in en bleven we daar de hele avond. De herrinering doet me rillen en ik voel de tranen al opzetten. Ik moet even tijd voor mezelf hebben. 'Sorry jongens, maar ik ga weer' zeg ik tegen ze. 'Waar ga je heen dan?' vraagt Jake. 'Euh, gewoon alvast naar huis' lieg ik. Ik heb altijd al goed kunnen liegen. 'Zal ik even met je meelopen' vraagt Seth snel. Hij kijkt me haast smekend aan. Met die blik in zijn ogen die ik gewoon bijna niet kan weerstaan. Maar ik wil even tijd voor mezelf. 'Nee, dankje' krijg ik er uiteindelijk net uit. Ik loop snel naar buiten voordat hij nog iets terug kan zeggen. En ik loop snel het bos in. De tranen stromen al over mijn wangen.