Opdr. 1 [shithead]

Waarom? De vraag die me de afgelopen 5 jaar bezig hield, elke dag weer afvragen waarom, en elke dag werd het antwoord me niet gegund. Tot die ene dag die alles veranderde, en ik achter het antwoord kwam waar ik heel mijn leven al om vroeg…

Mijn eigen spiegelbeeld. Het deed me pijn om mezelf zo te zien. De donkere kringen onder mijn opgezwollen, rode ogen en de vale tint op mijn gezicht toonde aan hoeveel pijn het me deed. Ik had nooit gedacht dat het zover zou komen, dat dit zou gebeuren.

Het was nu al een paar uur later, en nog steeds keek ik zonder iets te zeggen uit het raam. Ik slikte. Eindelijk had ik de stap gezet, eindelijk was ik gaan beseffen dat ik alleen om het antwoord moest vragen om het te krijgen. Mijn lichaam trilde. Niet omdat ik het koud had, maar omdat ik bang was, bang voor het antwoord. Ik pakte het kleine verfrommelde papiertje waar zijn adres in sierlijke letters gegraveerd stond. Misschien woonde hij er niet eens meer ? Misschien was hij al lang verhuist ? Het denken aan de gedachte dat hij gewoon verder ging met zijn leven deed me pijn. Ik had immers geleefd met het verdriet aan mijn zijde. Zou het me meer pijnigen als ik de stap niet zou zetten? Als ik niet naar hem toe zou gaan? Of zal ik vanbinnen nog meer kapot gaan dan dat ik al was, als ik hem zou zien? Het was een moeilijke beslissing, maar hij moest genomen worden.

Mijn adem stokte in mijn keel toen ik voor zijn deur stond en zachtjes op de deur klopte. Ik was zenuwachtig, bang voor wat ik zou aantreffen. Zou hij een vriendin hebben? Was hij getrouwd en had hij kinderen? Ik was bang voor alle antwoorden op deze vragen, maar ik moest en zou ze hebben. Ik had ze nodig om verder te kunnen met mijn leven!

‘Kan ik u misschien helpen?’ De zachte kinderstem klonk als muziek in mijn oren. Ik had altijd al een kinderwens gehad. Ik wilde een gezin, een man die me zacht en teder kuste als hij van zijn werk kwam en een zoon of dochter die aan mijn zijde in het bos wandelde. Maar deze kinderstem deed me ook pijn. Het was het antwoord op mijn laatste vraag. Hij was verder gegaan met zijn leven, hij had een vrouw en een zoon. Ik slikte. ‘Ik ben opzoek naar Riley.’ Mijn stem klonk klein en grauw vergeleken met de zachte en vrolijke stem van de kleine jongen. ’Michael, ik had toch gezegd dat je niet zomaar de deur open moest doen, laat dat alsjeblieft de volgende keer aan mij over.’ Zijn stem. Ik had dagen,weken en zelfs maanden naar zijn stem verlangt. Ik sloot mijn ogen om de klanken goed in me op te nemen. ‘Kan ik u helpen?’ Hij herkende me niet, en ik gaf hem groot gelijk. Ik was veranderd, ik was niet meer het persoon dat ik vroeger was. Vrolijk, vrij en onbevreesd. Langzaam opende ik mijn ogen en toen ik voor de eerste keer weer zijn gezicht zag, had ik er al spijt van. Zijn prachtige donkerbruine ogen keken we verbaasd aan. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht terwijl de tranen zich in mijn ogen vulde. ‘Je herkent me niet meer’ zei ik zacht terwijl ik hem vanachter mijn zonnebril aankeek. Hij keek bedenkelijk, en ik zag dat hij zich afvroeg wie ik was en wat ik hier deed. Ik zuchtte terwijl mijn hand zich langzaam naar mijn gezicht bewoog en ik mijn ogen van mijn zonnebril ontdeed. ‘Ik ben het Riley’ zei ik terwijl ik hem nu recht in zijn ogen aankeek. Stilte. Het leek alsof zijn hart stopte met kloppen en zijn adem stokte in zijn keel. Één traan liep langs zijn wang naar beneden. ‘Dianna.’ Hij herkende me, hij wist wie ik was en hij wist wat ik hier kwam doen. ‘Kom alsjeblieft binnen’ zei hij zacht terwijl hij de deur voor me openhield. Ik zuchtte nog eens diep en stapte toen naar binnen.

Op het moment dat hij mijn hand vastpakte en me meetrok naar de woonkamer, ging er een tinteling door me heen. Ik had hem gemist, ik had hem zo vreselijk veel gemist. Zijn stem, zijn gezicht en zijn aanraking. Hij wenkte me naar de bank en terwijl ik naast hem ging zitten hoorde ik de kleine Micheal luid zingen. Ik lachte. ‘Is Micheal..?’ ‘Nee, hij is de buurjongen, ik ben een hele goede babysitter’ zei Riley terwijl hij lachte. Het werd stil en ik zag hoe zijn gezicht weer betrok. Minuten lang was er niets anders dan stilte, een ijzige stilte, eentje die er niet hoorde te zijn. ‘Riley.’ Ik voelde hoe mijn tranen weer wilde stromen. ‘Waarom Riley?’ ‘Je liet me alleen, je was zomaar weg terwijl ik je nodig had, we waren voor elkaar gemaakt en je liet me zomaar achter.’ Het deed me pijn om hem zo te beschuldigen. ‘Ik heb vijf jaar op je gewacht, gehoopt dat je terug zou komen, maar je kwam niet.’ ‘En ik miste je zo Riley, ik heb je zo gemist.’ Hij zuchtte, en ik zag hoe ook zijn tranen rijkelijk over zijn wangen stroomde. ‘Kijk dan naar me Riley, ik ben een wrak, ik heb vijf jaar geleefd als een levende dode.’ ‘Het spijt me.’ De drie woorden verlieten zijn mond zachtjes, bijna geruisloos. ‘Ik had geen keus, ik moest gaan’ zei hij terwijl hij me met rood betraande ogen aankeek. ‘Je moest?’ Ik snapte het niet, waarom had hij geen keus? ‘Ik kon niet anders Dianna, ik…’ Het bleef stil.

‘De week voordat ik je verliet kreeg ik het nieuws te horen. Ik was bang, en ik verliet je omdat ik je geen pijn wilde doen. Ik wilde niet dat je moest aanzien hoeveel ik leed.’Zijn stem klonk gebroken en nu voelde ik niet alleen mijn eigen pijn maar ook die van hem. ‘Waar heb je het over Riley?’ vroeg ik zacht. Hij zuchtte en toen hij de zwarte muts van zijn hoofd trok begreep ik hem. ‘De dokter zei dat ik nog maar een jaar had, en ik wilde niet dat jij voor me zou zorgen, je je leven aan mij zou geven. Ik wilde dat je verder ging, een man zocht en daarmee kinderen zou krijgen.’ ‘Ik verliet je omdat ik teveel van je hield, en ik mijn pijn niet met je wilde delen, ik wilde het je niet aandoen.’ Mijn hart werd gevuld met een zee van schuldgevoel. Hij was ziek, hij wilde me geen pijn doen, hij wilde niet dat ik zag hoeveel hij leed. ‘O Riley.’ De tranen stroomde over mijn wangen terwijl ik me in zijn armen worp. Glimlachend streelde hij me over mijn haar. ‘Dat ene jaar veranderde in twee jaar en langzaam maar zeker in vijf jaar. En hier ben ik nog steeds, levend en genezen’ zei hij lachend. ‘Ik dacht dat je verder was gegaan Dianna, dat je gelukkig was, ik wilde het niet verpeste om opeens weer voor je deur te staan.’ Ik keek hem aan en glimlachte. ‘Ik heb op je gewacht, ik heb op deze dag gewacht, de dag dat we herenigd zouden worden.’ ‘Ik heb je gemist.’ Hij klonk oprecht en gelukkig. ‘Ik hou zo van je, en ik ben nooit gestopt om van je te houden’ zei ik terwijl mijn hand langs zijn wang streelde. Hij glimlachte en terwijl zijn gezicht steeds dichterbij kwam voelde ik hoe mijn hart gevuld werd met liefde. Het moment dat zijn lippen de mijne raakte, werd ik overvloeit met gelukzaligheid. Hij had me het antwoord op mijn vraag gegeven en eindelijk wist ik nu waarom…..