Zevenentwintig|•|

Uit een reflex opende ik mijn ogen. Met grote ogen keek ik naar de kamer. Ik zag! Ik keek mijn ogen uit, alle kleuren, alle vormen, het was allemaal zo fel! Dat ik dit jaren gemist heb! Ik strekte mijn armen uit en bekeek mezelf. Mijn huid was lijkwit, ik had kleren aan waarvan ik zeker wist dat ze niet van mij waren. Ik keek de kamer weer rond, ik had geen idee welk kleur wat was, maar in deze kamer vielen de kleuren wel mee. Ik zat op een soort bed, er stonden grote kasten met boeken, een bureau en een stoel. Toen voelde ik een brandende pijn in mijn keel en keek rond naar een glas met water. Lichte voetstappen kwamen de kamer in lopen. Ik keek naar de deur waar nu mensen in de kamer lopen met dezelfde huidskleur als mij. Ze hadden allemaal dezelfde kleur ogen, goud als ik het nog goed weet van Pepijn. De Cullens! De uitleg van Pepijn had geholpen, ik herkende ze allemaal. Ik glimlachte naar ze. Ik weet niet hoe Carlisle me weer heeft laten zien, maar ik ben hem eeuwig dankbaar. Alice huppelde naar me toe en kwam voor me staan. Zoals verwacht omhelsde ze me. De rest keek gespannen naar mij, ik omhelsde haar terug. Toen ze me losliet keek ik haar vragend aan. ‘Hoe komt het dat ik kan zien?’ Mijn stem klonk niet zoals gewoon, hij klonk als belletjes. Ik concentreerde me niet op de pijn in mijn keel en keek naar de rest. ‘Ze doet ons niets.’ Zei Alice en de rest ging minder gespannen staan. ‘Wat is er met me gebeurd?’ vroeg ik. Het leek alsof ik helemaal veranderd was. ‘Je bent nu zoals ons, een vampier.’ Ze huppelde even naar een kast en pakte er iets groots uit, dat een reflex gaf van de kamer, en ging voor me staan. Ik zag, volgens mij, mezelf, alleen waren mijn mooie groene ogen nu rood. Ik knikte. ‘Ik geloof je.’ Ze legde de spiegel weer weg en kwam weer voor me staan. ‘De vrouw die je aanviel in het bos heeft je gebeten, toen Seth je kwam brengen zat het gif al te verspreid.’ Ik knikte. Ik greep met mijn hand naar mijn keel. ‘En die pijn is?’ ‘Je dorst, je bent een nieuweling, ik ga zo met je jagen.’ Ik knikte, gelukkig maar. Maar toen werden mijn ogen weer groot, ik wou geen mensen vermoorden. ‘Wij jagen op dieren, vandaar ook onze ogen.’ Zei Edward. Ik keek zijn kant uit en knikte. Alice pakte mijn hand. ‘Kom, dan gaan we jagen.’ Zei ze en ze trok me mee terwijl ze uit het raam sprong.