Hoofdstuk3

Droge takken braken onder elk stap dat ik nam. De bomen waren kaal en bedorve bladeren rusten op het moderige ondergrond. Het bos was stil, levenloos. Ik kroop dieper mijn jas in, het was nu al twee weken dat ik niets van Wesley heb gehoord. Rook kwam uit mijn mond, op dat ogenblik waren de eerste sneeuwvlokken aan het rond dwarelen. Ik stak mijn handen vooruit en wachtte tot één ervan zich op mijn hand ging nestelen. Een prachtig zicht was het. Mijn aandacht werd verstoord door het getril in mijn broekzak. Ik haalde er mijn GSM uit en bij het zien van de afzender verscheen een breedde glimlach op mijn gezicht.
>> Hallo, alles goed? <<
Met bevroren vingers maakte ik een poging het bericht te beantwoorden. Ik vertelde er dat alles goed ging -wat een leugen was- en of het wederzijds ook het geval was. Snel trilde het toestel weer.
>> Het kan wel beter, net weer flauwgevallen.Vorige week van hetzelfde. Gelukkig was het toen maar voor een paar minuten. deze keer was het toch wel een dik kwartier. <<
Bij het lezen van dit bericht begon mijn lichaam te trillen, niet enkel wegens het koude weer maar ook wegens ik besefte dat hij in de volgende fase zat van zijn ziekte.