006

De rest van de treinreis was super leuk. We konden het goed met de tweeling vinden en ik hoopte stiekem bij die afdeling te komen. Stoer is altijd leuker dan stuud. “Succes” zei George. “Hoezo?” vroeg ik verbaasd. “Eerstejaars moeten met Hagrid mee.” Zei Fred. “Hij is niet te missen, lang groot en harig.” Maakte George weer af. Deborah en ik liepen naar Hagrid. De tweeling had hem al aangewezen en daarnaast was hij niet echt te ‘missen’. Ik herkende hem nog uit de dierenwinkel.

Het was prachtig, de reis in de bootjes. Het kasteel zag er magisch uit. In het kasteel aangekomen moesten we wachten voor een grote deur. Toen gebeurde het… Opeens was er in de menigte een soort opschudding ontstaan. Ik en Deborah konden het goed zien want we stonden er letterlijk voor. Een blondje jongen met glad stijl haar tegenover een jongen met warrig zwart haar en een lelijke bril. “Ik wil je alleen maar helpen op de goede vrienden te maken.” Zei de blonde tegen de zwarte. “Ik denk dat ik dat heel goed zelf kan bepalen.” Reageerde de zwarte. De blonde jongen keek zwaar geïrriteerd. Zijn blik wendde af naar de roodharige die naast die zwart harige jongen stond. “Rood haar en een tweedehands kloffie, dat MOET een Wemel zijn.” Zei de blonde minachtend. Ik bekeek die blonde is goed, hij was knap maar wat een arrogantie straalde hij uit. De deur ging open en een vrouw liep naar binnen. Ze had een heel verhaal maar ik was te gefascineerd door die twee jongens. Ik wist niet wat ik van ze vond maar beide deden ze me iets. Wel op de verkeerde manier. De blonde keek me nu strak aan, zijn gezichtsuitdrukking hard maar nog steeds arrogant. Ik keek net zo arrogant terug en hij kreeg een lichte glimlach op zijn lippen. De vrouw gebaarde ons naar binnen te lopen.

“Wat heb ik gemist?” fluisterde ik naar Deborah. Deborah keek me verontwaardigd aan. “Heb je niet geluisterd? Jij bent zo erg en niets veranderd! Maar je zet dadelijk die hoed op en die deelt je bij de afdeling in.” Ik keek naar voren en zag een afgeraffelde hoed. Aan de meest rechtse tafel zag ik de tweeling zitten. Beide gaven ze ons een overdreven knipoog en ze maakten al plaats vrij tussen hun in. De meest linker tafel bestond uit een en al arrogantie. Vroeger had ik daar altijd ruzie mee, gelukkig kwamen die blonde en zwarte daar. Was ik er tenminste vanaf. Ik zag de ene na de andere naar voren komen en bij een van de tafels gaan zitten. Yaëla (spreek uit als Djaila) Ik liep vloekend naar voren waarom ik weer zo’n naam moet hebben. De hoed werd op mijn hoofd gezet en hij begon met praten. Ja… de verborgene.. dit is inderdaad jou jaar… Hmmmm slim ben je wel, zeker zeker… en sluw en moedig ook.. maar waar pas jij, waar deel ik jou in… Jaaaa ik weet het al…..