Het geheim van Anderling

Stoffige, oude foto's. De hele kist zat vol met oude maar toch vooral stoffige foto's. voorzichtig blies ik de dikke laag ervan af. Maar dit waren niet de gebruikelijke familieportretten van de Leeflangfamilie. Dit waren foto’s, genomen in Zweinstein.
Ik herkende de snuggere gelaatsuitdrukking van mijn vader, Xenobilius, maar wie was die vrouw naast hem? Mijn moeder?
Wacht eens even…
Dat getuite mondje met een schijn van een avontuurlijke glimlach…
Die nu al vermoeide ogen…
Die venijnig gespitste doch smalle wenkbrauwen…
Dat was professor Anderling in haar jonge jaren!
Maar waarom hield mijn vader haar hand vast? Wat een verrader! Normaal zou ik het hem niet kwalijk nemen, het was tenslotte de bedoeling dat ik er nooit achter zou komen. Mijn vader was altijd mijn held gebleven en er was niemand die het waagde hem van zijn sokkel af te halen. Maar deze foto, deze foto maakte iets in me los. Iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Woede.
Sinds mijn moeders dood ben ik nog maar één keer boos geweest, op Hermelien. Mijn moeder was namelijk de tederste en zachtste vrouw die je je kan voorstellen. En na mijn moeders dood heb ik die rol van haar overgenomen. Mensen noemde me door die eigenschap vaak gek of een creep. Maar wat is er mis met het beste zien in iedereen en alles en durven te geloven in dingen die de rest van de wereld al heeft uitgesloten?
Woedend stormde ik naar beneden en ondanks de heerlijke geur van mijn vaders onovertroffen kruidenthee, schreeuwde ik: "Wat had jij met professor Anderling?!" Mijn vader schrok. Loena, daar is het nu het moment niet voor. Geef me de Duivelsstrikzaadjes!
In al mijn haast had ik ze per ongeluk laten vallen, die was ik nu kwijt. Ach, Vol.. ik bedoel Jeweetwel, moest maar wachten. Ik wilde nú weten wat er aan de hand was!
"Wanneer is het dan wel het moment?"riep ik nu bijna furieus en in blinde hysterie vervolgde ik "Was je ooit van plan om het te gaan vertellen!"
Mijn vader zuchtte. Er zat een snik in zijn stem. Ik kon het altijd horen wanneer ik mijn vader verdriet had gedaan maar deze keer maakte het me niets uit. "Loena, je hebt gelijk. Je hebt recht op de waarheid. Maar geloof me, het is niet wat het lijkt"
Boos verbeet ik een scheldwoord, eerst zou ik zijn verhaal uithoren. Misschien was het dan allemaal een stuk duidelijker.
Hij begon:


Professor Anderling, haar voornaam mag dan wel Minerva zijn, haar vrienden noemde haar altijd Mina. Mina en ik waren op Zweinstein goede vrienden en niet zoals op de foto lijkt, geliefden. We hielpen elkaar met huiswerk en zaten bij elkaar met Zwerkbal. Mina was een vrolijk en levenslustig meisje dat niet op haar mondje was gevallen en we beleefden twee jaren vol lol met elkaar tot Perkamentus kwam... Hij werd binnen no-time de ijverigste student van heel Zweinstein en creeerde een eigenaardige sfeer. Iedereen die niet van leren hield of slechte cijfers haalde en school verzuimde was een sukkel, hoorde er niet bij. Ik trok me er niets van aan maar Mina, die vatbaarder was voor populaire praatjes wilde zoals Perkamentus zijn. En we groeiden langzaam maar zeker uit elkaar. In het vierde jaar ontmoette ik toen je moeder. De liefste heks van de hele wereld, veel te lief voor mij eigenlijk, dankzij haar heb ik het Perkamentus uiteindelijk vergeven dat hij de vriendschap tussen mij en Mina verwoestte.

"En hoe liep het af met professor Anderling, ehhh ik bedoel Mina?" vroeg ik.

Anna, Anna werk gek van de druk van het leren. Ze gunde zichzelf geen momentje ontspanning en dat werd haar uiteindelijk fataal...

"Hoe dan?" Ik hing nu echt aan zijn lippen.
Mijn vader slikte even. "In een grote uitbarsting, die te verwachten is in haar situatie, heeft ze een Dreuzel gedood.