Wat een leuke neus heeft die man toch!

Natuurlijk schrok ik me alle driedubbele Drimmeltjes bij elkaar van die hand. "Wie denkt u wel dat u bent met dat nerdbrilletje en die o-zo-coole hoed" begon ik schreeuwend terwijl ik me omdraaide "nou, dan ga ik u iets vertellen, daar ben ik niet van onder de indruk!!" In mijn ooghoek zag ik Sneep met zijn ogen rollen of... Hij viel flauw!
Plotsklaps kwam alles bij me binnen. Die man die ik zojuist had uitgescholden was niemand minder dan het schoolhoofd: Perkamentus. En Sneep, Sneep had geen frambozensaus over zijn hoofd, hoewel ik dat wel stiekem had gehoopt, maar dat was bloed. Sneep, mijn adelaar, was in gevaar!
Hihi, ik giechelde, dat rijmde. Zelfs mijn gedachtes rijmen! Daar moet ik later wat mee gaan doen. Ik word werelds eerste rijmgedachtenvrouw en dan..
"Loena!" Perkamentus klonk geërgerd "We zoeken je al de hele dag, waar was je?" Ik vroeg me af vanwaar opeens die haast kwam, normaal zocht niemand naar me. "Ik was gewoon waar ik hoorde te zijn" piepte ik verontwaardigd. Perkamentus stem klonk nu dringender "maar waar!" Ik zuchtte, hoe moest ík dat nu weten?
Perkamentus vervolgde met een diepe zucht "In ieder geval, wij.."
Wie zijn wij? vroeg ik, ik voelde het interviewerbloed van mijn vader omhoog borrelen. Wat had ik een zin om hem de oren van zijn hemd af te vragen of was het de oren van zijn hoofd? Nou ja, mijn vraag kreeg gelukkig een kort en bondig antwoord. "Sneep en ik, Loena.” “Maar, maar Sneep is een verrader!” bracht ik ontzet uit “Hij spant samen met Voldemort en wil u vermoorden” Perkamentus leek verbaasd te zijn. “Als Sneep een verrader is, dan eet ik mijn hoed op, Loena, hoe kom je aan die onzin!” Nu was hij boos geworden en dat was helemaal niet mijn bedoeling en ik stamelde “Oh sorry meneer, ik wilde u niet beledigen. Persoonlijk heb ik helemaal niets tegen Sneep. In tegendeel zelfs, wat een leuke neus heeft die man toch, ik had gewoon een slecht voorgevoel”
Perkamentus zuchtte nogmaals en nog dieper dan eerst. “Maar Loena, is een voorgevoel alleen genoeg bewijs om een man schuldig te verklaren?” Ik schudde mijn hoofd. “Goed, dan hebben we het er niet meer over en laat me het dus niet nog een keer merken!” Ik knikte en hij hervatte zijn verhaal: “Sneep en ik zijn erachter gekomen dat Voldemort kracht aan het winnen is en we hebben een manier gevonden om hem weer de komende 123 jaar uit te schakelen door een middel van een befaamde alchemist wiens naam ik, voor zijn.." Of haar! voegde ik er snel aan toe, bijna had die dwaze tovenaar toch nog een cruciaal punt verraden. "Of háár, dank je Loena, eigen veiligheid, niet ga noemen." Maar waar zouden ze mij dan voor nodig hebben, dit klonk meer als een klusje voor Harry en zijn vrienden. "Jou hebben we nodig voor een ingrediënt van het middel: een tentakel van de west-Germaanse Duivelsstrik, de dodelijkste variant van de Duivelsstrik, je vader kan je daar vast meer over vertellen” Yes, ik was blij met de opdracht want ik hield wel van tuinieren. “En, wat doen we met Sneep?” vroeg ik. Ons verstrooide schoolhoofd schrok. “Sneep?! Oja, ik was hem bijna al vergeten. Breng hem als de wiedeweerga naar de ziekenzaal. Poppy Plijster zal hem genezen. Hij is slechts versprokkelde toen hij terug verschijnselde van zijn bezoek aan de “geheime” alchemist. Nadere instructies volgen nog voor jou” Ik salueerde.
Zo zie je maar, zelfs het grootste genie kan verstrooid zijn. Ah, daar kwamen mijn verse radijsjes al aangevlogen! Het beloofde een mooie dag te worden.