Zesentwintig|•|

Bang draaide ik me richting de stem. Haar ijskoude hand ging over mijn wang. Het koude deed me denken aan de Cullens. ‘Zonde, je bent erg mooi.’ Haar hand haalde de haren uit mijn nek. ‘Geen zorgen het doet maar eventjes pijn.’ Fluisterde ze in mijn oor. Haar lippen raakte mijn nek, maar al snel ging er een scherpe pijn door mijn nek heen. Ik voelde me nog zwakker worden en zakte langzaam door mijn knieën. Plotseling liet ze me los en haar voetstappen liepen naar achteren. Achter me klonk dierlijk gegrom, maar ik lette steeds minder op alles om me heen, een helse pijn nam mijn lichaam over. Ik gilde het uit, het enige wat ik bijna nog voelde was de pijn. Een scheurend geluid in de verte maakte me banger dan ik al was. ‘Madelein!’ hoorde ik daarna dichtbij mij geroepen. Ik voelde nog dat ik werd opgetild maar mijn concentratie bleef letten op de pijn. ‘Breng haar naar Carlisle!’ hoorde ik als een zachte fluistering, maar volgens mij was het geen fluistering. De pijn nam elke plekje in mijn lichaam over en verbrande het. Ik hoorde stemmen, allemaal ver weg van mij, ik kon maar niet goed verstaan wat ze zeiden en wie het zei. Het enige wat ik hoorde was ‘Te laat.’ Ik wist dat de brandende pijn me doodde, het is onmogelijk om dit gevoel te overleven. Ik voelde en hoorde niets meer behalve de pijn en mijn eigen gegil. Lieten ze me nou echt doodgaan? Ik had nog een week te leven, een hele week. Ik had nog afscheid kunnen nemen van iedereen en Pepijn aan iemand geven, Alice of Seth. Maar nu heb ik dat allemaal niet kunnen doen. Nu ga ik dood. Waarom heb ik dit lot gekregen? Waarom mocht ik niet blijven leven? Ik kon wel leven zonder te kunnen zien, als ik mocht kiezen tussen dood of blind koos ik blind, dan kon ik gewoon nog met iedereen leven. Ik wist niet hoelang de pijn door mijn lichaam raasde, maar uiteindelijk nam de pijn af in mijn tenen en vingers en werd alles langzaam naar een plek gebracht. Ik dacht bijna dat mijn hart uit mijn lichaam sprong van de warmte, maar hij klopte steeds langzamer en toen de pijn vanuit heel mijn lichaam mijn hart had bereikt, gaf hij nog één enkele klop.