Vijfentwintig|•|

De volgende ochtend kwamen mijn ouders zo snel mogelijk als ze konden toen er was gemeld dat ik wakker was. Carlisle had met mijn vader gepraat, ik mocht naar huis. Ik zou niet willen dood gaan in het ziekenhuis als ik ook thuis kan zijn. Maar nu zit ik thuis, op mijn bed met Pepijn op mijn hand. Maar ik wou niet binnen zitten, ik wou nog een keer naar buiten. Misschien mag het als Chris meegaat? Wankel stond ik op en ik liep de trap af naar beneden. ‘Lieverd? Wat doe je hier, je moet in bed liggen!’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik wil naar buiten, kan Chris mee?’ In de stilte wist ik dat ze twijfelde. ‘Oke lieverd. Christopher!’ Voetstappen kwamen richting mij. ‘Ik hoorde het al, kom je Mady?’ Ik knikte en zette Pepijn op mijn schouder en trok mijn instappers aan. Chris hielp me in mijn jas en liep met me naar buiten. ‘Waar wilde je heen?’ ‘La Push.’ ‘Oke.’ Mompelde hij en hielp me in de auto. Na een paar minuten rijden stopte de auto weer en hielp Chris me uit de auto. Ik rook de zee al. ‘Hey Madelein!’ klonk de vrolijke stem van Seth. Ik keek richting Chris. ‘Wil je me over een uur komen halen?’ Hij twijfelde, dat wist ik heel zeker. Hij zuchtte. ‘Oke.’ Ik knikte en liep naar Seth. Ik hoorde de auto wegrijden en zwaaide nog even naar achter. ‘Kom je weer lucht happen?’ grinnikte Seth. Ik knikte. ‘Eigenlijk wel.’ Hij liep met me naar voren, meer richting de zee en plofte op het zand. Ik deed het zelfde en zette Pepijn op mijn knie. Na een tijdje stil gezeten te hebben werd Seth’s naam geroepen. ‘Seth! We moeten naar Sam! Er is een blo..’ verder kwam de jongen niet. ‘Ik kom al Jake.’ Zei Seth en hij stond op. ‘Ik moet gaan Madelein, zie ik je nog een keer?’ Ik knikte. ‘Vastwel.’ Zijn voetstappen rende weg. Ik zie hem wel in de hemel, als zoiets bestaat. Ik zuchtte en zette Pepijn op mijn schouder. ‘Zin om het bos te verkennen?’ Hij liet me de weg naar het bos al zien. Ik liep het bos in en na een tijdje lopen ging ik op een boomstam zitten. Ik had waarschijnlijk nog tijd genoeg, zolang zaten Seth en ik niet op het strand. Opeens kwam er achter me geluid uit de bosjes en begon Pepijn bang te worden. Ik moest opstaan en wegrennen van hem, wat ik niet alleen kan. Ik stond op en keek de kant uit waar Pepijn zei dat ik naartoe moest rennen. Maar mijn hand werd vastgepakt voordat ik de kans had om te rennen. ‘Hallo liefje.’ Zei een prachtige vrouwelijk stem achter me.