Chapter 5

Ik had samen met Danny en de rest van de groep, die ik nog steeds niet allemaal van naam kende de hele dag door de straten gezworven. Danny had heel vaak me verteld wie ook al weer wie was, maar het was zo’n grootte groep dat ik het niet kon onthouden. Hoe erg ik me best ook deed. Soms sprak ik mensen aan met de verkeerde naam, want ik best wel lullig vond. Maar gelukkig begrepen ze het. Een klein meisje genaamd Jassie vertelde dat ze daar in het begin ook last van had. Gelukkig was ik dus niet de enige. Mijn maag knorde vreselijk hard. Ik had de hele dag nog niet gegeten. “Je went er wel aan, wij eten soms meerdere dagen niet.” Vertelde Danny aan mij. Ik had zoveel medelijden met hun. Ze zaten allemaal op straat omdat ze iets ergs meegemaakt hadden, of ze waren gewoon het huis uit geschopt. Ik zat hier omdat het me eigen schuld was. Ik was weggelopen en niet het huis uit gezet. “Waarom zit jij op straat?” Vroeg ik aan Danny. Ik was heel erg benieuwd naar wat hij me te vertellen had. “Dat vind ik heel erg persoonlijk..” Hij aarzelde. “Ik vertel het je nog wel een keer, maar niet nu.” Ik knikte. Ik was heel erg nieuwsgierig, maar hoe graag ik ook wou ik kon hem niet dwingen om hem het te vertellen. “Ik heb echt heel veel honger.” Hoorde ik Jassie zeggen. De rest van de groep had ook honger. We hadden al de hele dag op straat gezeten met een gitaar in onze handen en gezongen. Ze hadden me verteld dat als ze geld nodig hadden ze straatmuzikant gingen spelen. Helaas leverde dat niet genoeg geld op. Vandaag had ik meegeholpen in de hoop geld te krijgen. Maar helaas, we hadden helemaal geen geld gekregen. Niet veel later zaten we in een donker afgesloten steegje. We hadden ons verstopt achter een hele lading containers in de hoop dat niemand ons zou vinden. “Het is laat en we hebben wel energie nodig voor dit leven. We gaan altijd gewoon in een afgesloten steegje zoals dit slapen. We verplaatsten ons steeds in de hoop dat we ergens een ander leven kunnen opbouwen, dus het is ook voor ons nog altijd zoeken.” Zei Danny. “Dus welterusten.” “Weltrusten” zei ik tegen de rest. Iedereen lag daar op de koude grond. Aangezien er niks beters was deed ik hun na en ging op de koude grond liggen. Na enkele minuten sliep iedereen al. Ik kon niet slapen. Hun waren dit natuurlijk al gewend. Ik had nog nooit van mijn hele leven op straat geslapen. En dit lag niet bepaald comfortabel. Links en rechts hoorde ik soms wat gesnurk. Het was hartstikke donker. De lucht was zwart. De maan scheen licht af zodat ik nog een beetje kon zien, er stonden hier ook geen lantaren palen of iets anders wat licht gaf. Gelukkig maar dat ik niet bang ben in het donker, anders had ik nu wel een probleem gehad. Na lang woelen vond ik een houding waarop liggen niet te veel pijn deed. De grond bleef ijskoud maar op een gegeven moment raakte mijn lichaam eraan gewend en viel ik in een diepe slaap.