72.

Ik en Hera gingen naar de bron van de rivier van leven. Het was in één woord prachtig. Ik kon het nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurde. Ik liep instinctief naar de bron toe. Ik stak mijn hand in het water. Ik werd bijna verblind door het gouden licht dat zich razendsnel verspreidde. "Mooi hè?", klonk een stem achter me. "Wat doe jij hier?", vroeg ik Fabian.

"Simpel. Je hoeft niet te sterven. Je kunt de kracht van je ziel overdragen zonder te sterven. Je kunt gewoon gelukkig zijn met Collin." "Ja, en, ik raad maar wat, je wilt mijn moeder vermoorden.", zei ik. Fabian zweeg. "Yup, je kunt me gewoon niet dom noemen. Ik ben niet gek. GA WEG!", schreeuwde ik. Fabian duwde me tegen de grond. "Ik krijg altijd wat ik hebben wil.", siste hij. Zijn hand ging naar de ketting om mijn hals. "Waag het niet.", siste ik. "Oh ja joh?" Ik voelde het kettinkje knappen.

-Oké, beetje kort, maar ik ben inspiloos.-