28. I hate you guys...

28. Sophie

Zijn hoofd kwam steeds dichterbij de mijne. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Ik werd helemaal rood en kon alleen nog maar naar hem kijken. Die prachtige misterieuze maar toch sirieuze blik in zijn ogen. Zijn prachtige lippen. Ik bleef niet uitgekeken. Zijn mond kwam steeds dichterbij en ik zag zijn ogen fonkelen. 'Aloowah, ladies, we hebben jullie de hele middag gezoch!!'. KUT!. Wat een timing hebben die gasten. Vlug kijk ik om en zie Embry, Paul en Jason onschuldig uit het bos komen. 'Jongens, volgens mij storen we ze een beetje?' zegt Embry dan voorzichtig als hij ons goed ziet. Paul barst in lachen uit. Ik ga snel onder Seth vandaan en sta op met een rood hoofd van schaamte. Mijn blik valt op Seth naast me die ook al opgestaan is. Hij kijkt de jongens woest, maar dan ook echt woest, aan en begint een beetje te trillen. Waarom dat?! Op de een of andere manier voel ik dat ik hem moet kalmeren en ik aai zachtjes over zijn rug. Het trillen neemt gelijk af. 'Sorry' fluistert hij zacht. Zo zacht dat ik het bijna niet kan horen. Er valt een lange stilte. Dan neemt Jason het woord. 'Waarom waren jullie niet op school? We waren hartstikke ongerust en hebben de hele middag lopen zoeken!'. 'Sorry, Jason, we waren te laat voor de les en liepen toen het bos maar in. We raakten aan de praat en ja, toen ging de tijd nogal snel' zeg ik met een onschuldige blik. 'Ja, dat zagen we' grijnst Paul. Ik zucht diep. Paul is echt raar. 'Zullen we dan maar naar huis gaan?' vraag ik aan Jason. 'Oke, en ter voorbereiding Julia vindt het niet leuk dat je hebt gespijbeld op je eerste dag'. 'Maar het was haar schuld niet eens' zegt Seth verontwaardigd. 'Ze ook niet echt boos hoor, zo doet ze alleen maar' zegt Embry nog snel voordat Seth weer begint te trillen. 'Toch ga ik mee!'. Ik draai me om en loop richting ons huis door het bos. Ik wil niet dat iemand mijn rode gezicht ziet. Achter me hoor ik Paul weer in lachen uitbarsten.

reacties en kudo's please(A)