1. Prologue

Izzy POV:
Ik vulde de laatste zak chips bij en zuchtte toen opgelucht. Mijn shift van van die dag was ein-de-lijk tot een einde gekomen, ik kon geen bonen in blik meer zien. Zo snel mogelijk ging ik naar de privéruimte van de K-Mart, deed het jasje uit en stopte mijn aanwezigheidskaartje terug in het kastje toen mijn baas, Mr Park, naar me toekwam. 'Goede avond Isolde, ben je klaar voor vandaag?' vroeg hij en trok zijn wenkbrauw op. 'Ja, op donderdagen werk ik tot zeven uur' zei ik toen iets me op viel. Voor de zoveelste keer had hij zijn das waar het logo van K-Mart opstond omgekeerd aan. 'Meneer, u das weer' zei ik en lachte. 'Oh' zei hij en rolde zijn ogen. 'Ik los het wel op, Meneer Park' zei ik en deed zijn das fatsoenlijk rond zijn nek. 'Niet dat het veel uitmaakt, maar andere kant is het belangrijk om goed voor de dag te komen' zei ik. 'Ik wou dat ik je eerder tegengekomen was. Die kleine dingetjes hé, daarom ben je weer werknemer van de week' zei hij en aaide nog eens over m'n hoofd voor hij een blik wierp op mijn foto onder de bovengenoemde titel en weer wegging. Hij hield de deur nog open voor Erin die ook klaar was voor die dag. Ze was een goede vriendin van me en we hadden ongeveer hetzelfde werkschema. 'Izzy' zei ze en porde in m'n schouder. 'Hé, is het goed dat ik al naar je auto ga?' vroeg ik en porde haar terug. 'Tuurlijk' zei ze en gaf me haar autosleutels. 'Dankje' zei ik en ging naar de auto waar ik de sleutel al in het stopcontact stak om te kunnen luisteren naar de radio. Ik zette de radio niet te luid omdat er nog mensen op de parking waren maar zong toch stilletjes mee met 'That Don't Impress Me Much' van Shania Twain. Net toen ik een airguitarsolo deed zag ik de rare blik van Erin. 'Oh...hoi' zei ik. 'Weirdo' zei ze lachend, ging zitten en startte de auto. Toen het liedje gedaan was kwam er een of ander showbizzprogramma. 'Dit is Donnie Anderson met de nieuwste nieuwtjes uit Hollywood. Mijn hippe luisteraars weten wel dat het gisteren de MTV Movie Awards waren maar één gebeurtenis tijdens de beruchte show was wel heel speciaal. Tristan Grey...' klonk het uit de radio toen ik hyperactief op Erin's schouder tikte. 'Waaaat?' vroeg ze. 'Iets over Tristan! Snel zet luider' zei ik waarna ze het luider zette. 'Jij bent echt obsessed' zei ze. 'Bijlange niet' zei ik stil en luisterde toen aandachtig naar wat de radio-host te zeggen had. 'Het begeerde tieneridool werd af het podium getrokken toen hij zijn award voor beste acteur in ontvangst nam. Hij kwam er zonder een schrammetje af maar zijn naasten waren toch ongerust. De dader zou echter één van z'n fangirls zijn, "Tracy Parlton", een meisje die hem altijd weet te vinden maar Tristan vind het niet zo erg, we hebben hem nog even gesproken na het incident.' zei de radio-man. 'Oh sorry, dat is echt obsessed' zei Erin lachend. 'Sssht, ik wil weten of het oké met hem gaat' zei ik. 'Gefeliciteerd met je award voor beste drama, Tristan, maar waarover we je echt willen spreken is de gestoorde fan die je van het podium getrokken heeft, wat vind je daarvan?' vroeg de interviewer. 'Hartelijk bedankt! En tja, dat vind ik nu niet zo erg. Ik snap wel waarom mensen me willen aanraken en zo. Ik begrijp het wel, ik neem de fan niets kwalijk. Ze is gewoon een beetje passioneel' antwoorde Tristan met zijn zwoele stem. 'Oh my god, hij is zo down to earth' zei ik en zuchtte. 'Down to earth? Volgens mij is hij een verwende zelfingenomen kwal die even schijnheilig staat te doen' zei Erin. 'Hoe kun je dat nu zeggen? Hij is zo lief, kijk naar z'n gezichtje' zei ik en liet haar de achtergrond van m'n mobiel zien. 'Iz, je kent hem niet, en zal hem nooit kennen, oké?' zei Erin en keek me aan met zo'n 'sorry-maar-het-is-de-waarheid'-blik. Kinderachtig bouwde ik haar na en toen viel er een stilte, op de radio-host na dan, die het volgende liedje aankondigde.