21. the battle

Ik dacht na. Het was een zware last op mijn schouders maar ik moest er uitkomen. Ik dacht even na. Na een paar minuten kwam ik bij de oplossing. Ik vertelde hem aan Jake.
'Laat de witte Notara's hun kracht gebruiken. Ik zal de blauwe Notara's in mijn veld trekken en langs het veld laten gaan. Alle koppels moeten elkaar opzoeken en kussen, met zoveel mogelijk liefde. Alle blauwe Notara's maken ze in de war nadat ze dit zien. Ik zal stenen in hun hart gooien terwijl ik onzichtbaar ben. Gebruik geen magie, anders kan ik ook geraakt worden. De roze Notara's houden de boel in de gaten. Als dit uit de hand loopt zullen de grijze Notara's ingrijpen.' Jake keek me verblufd aan. 'Vertel het verder!' ik draaide me om naar mijn moeder. Ik wou Jake niet aankijken. Ik wist wat voor risico ik nam. Niemand kon me zien en kon me zo doden. Gelukkig zeurde mijn moeder niet en begon de boodschap door te spelen. Elke seconde werd ik zenuwachtiger, maar ik ging me voorbereiden. Ik moest weten hoe sterk mijn kracht was, dus ik pakte Jake's hand.
'Jake, wil je met me kijken hoe sterk mijn kracht is? Als zelfs jij niet aan mij kan denken moeten we dit winnen.' Jake aarzelde, maar stemde in. Ik begon de rond draaiende beweging te maken die Jake ook had gemaakt. Ik merkte dat het in me lag, want de bol energie kwam zonder enige moeite te voorschijn. Ik had de gouden bal in mijn hand en drukte hem tegen mijn hart. Ik keek naar Jake. Hij keek naar voren, met zijn gezicht naar de andere strijders. Ik stapte in zijn beeld, en verward keek Jake naar Florine.
‘Jake?’ vroeg ik. Hij keek niet terug naar mij.
Ik was verbijsterd. Jake kon me niet zien. Ik wou er van af. Uit instinct legde ik mijn handen op mijn hart en trok de bol terug. Hij lag weer in mijn hand. Jake keek me aan.
'Je kon niet naar mij kijken.' zei ik verbluft. ‘Hoorde je me wel?’
Hij keek me aan alsof hij niet wist waar ik het over had. Mijn kracht is sterk, dacht ik. Ik concentreerde me op Jake en hoorde maar een woord.
'Wow.'
Toen liep ik naar het veld toe waar de witte Notara's al met hun schild stonden. Het gevecht ging beginnen.


Ik trok de bol over mij heen en trok het als een deken over alle blauwe Notara's. Ik nam een risico, want ik sprak hardop tegen ze, maar ik kon niet anders met ze communiceren.
'Oke , jullie weten wat we moeten doen. Loop met me mee. Dan haal ik jullie los uit mijn bescherming. Daarna moet alles snel gaan.'
iedereen knikte buiten Jake. Jake keek me aan en gaf me een luchtzoen. Ik maakte een hartje met mijn handen en draaiden me om. We stonden klaar. Ik telde tot 3.
'EEN, TWEE, DRIE.'
Ik trok zo snel mogelijk de bescherming los. Toen keken de koppels en kuste. Ik hoorde de harten van de Notara’s kapot gaan en de blauwe Notara’s gingen aan het werk. Ik maakte me alleen ontzichtbaar en rende naar de andere kant. Ik pakte steentjes en gooide ze zo snel mogelijk naar elke Qualf toe. Ik wou naar de laatste Qualf gooien toen ik gegrom hoorde. Mij ontzichtbaarheid had ik in de snelheid los getrokken en nu stond ik dus oog in oog hun koning. Het was overduidelijk dat hij de koning was, want hij leek groter, angstwekkender en machtiger dan alle andere Qualfs. Geschrokken strompelde ik achteruit. Hij was gewoon verschrikkelijk eng. Ik hoorde de nog levende Qualf gillen.
’DAMON!’ Ze ging op haar knieen en bleef zo zitten.
‘Damon?’ zei ik zacht.
‘Ja, Damon. De god, de koning, de beste,’ Zei Damon met een zware maar krachtige stem. Ik probeerde contact te maken met Florine, maar dat lukte niet. Natuurlijk niet, dacht ik. Je hebt geen roze vleugels, oen. Ik zocht contact met Jake. Maar hij was zwak. Ik kwam met moeite in zijn gedachtes direct.
‘Lilanna, kijk uit!’ riep hij.
Ik was niet zeker of hij het hardop riep of in mijn gedachten. IK keek gauw weer met afschuw naar Damon toe. Waarschijnlijk had Jake het hardop geroepen, want Damon stond dichterbij me en had een bol van zwart met een zilvere rand in zijn hand. Snel trok ik mijn kracht op en trok ik hem over me heen. Ik liep van Damon weg en probeerde zo dicht mogelijk bij de andere Notara’s te komen en ze in mijn schild te trekken. Ik merkte dat ik te langzaam was voor Damons snelle veranderingen van slachtoffer. Ik ging wat proberen waar ik niet eens zeker van was of het kon. Ik ging zelf uit mijn schild en liet het elastiek achter mijn rug verder trekken om me heen, tot iedereen bedekt was buiten ik. Damon keek me aan met moordlustige ogen. Ik was bang, maar probeerde het te verbergen en keek star in zijn ogen. Hij kaatste een bol kracht naar me toe. Ik rolde weg en dook in mijn schild. Damon leek door de war. Hij draaide zich om en keek naar de dode Qualfs. Ik pakte Jake’s arm en trok hem met me uit de bescherming.
‘DAMON!’ ik riep zo hard als ik kon. Damon draaide zich direct om en keek me aan. Ik gaf Jake een zoen op zijn mond. Met een glimlach keek ik naar Damon.
Ik hoorde weer een scheurend geluid, en deze was nog harder dan alle andere Qualfs. Hij lag bijna op de grond. totaal vergeten dat ik ook nog een steen moest gooien, zag ik hem lijden. Jake deed het voor me. Hij gooide maar het hielp niet. Damon werd geraakt door een steen, maar loste op in het niets. Verbluft keek ik naar waar Damon stond. Hij was niet dood. Dat was zeker. En het was ook zeker dat ik niet zou rusten voor alle Qualfs waren uitgeschakeld.