19. the pain is back

Ik wist het niet zeker maar ik dacht dat ik aan het dromen. Was mijn moeder en vader kwamen er in voor. Mijn vader was aan het vechten tegen de Qualfs en mijn moeder had me vast en mompelde steeds wat. Ik zag Jake niet. Mijn moeder was naar mijn vleugels aan het kijken. Ik wist niet waar ik was want het was niet het woud van de Qualfs. Het wat was hier lichter en vrediger dan in het woud, ook al was iedereen nog steeds aan het vechten.
Ik voelde weer pijn door me heen vloeien en wist ik dat ik weer bezig was met de transformatie. Ik begon te verzetten en ik hoorde een stem die ik nog nooit gehoord had. Zo helder en zuiver als je je kon bedenken, met een vrouwelijk vrouwelijk en lichte bezittelijke toon er in.
'Lillanna, ik ben het, je moeder. Ik ben niet je lifemate maar mijn kracht die bij roze vleugels hoort, is dat ik in iemands gedachten kan spreken ook al ben ik niet zijn lifemate. Verzet je alsjeblieft niet tegen de pijn. Ik weet dat het pijn doet, maar je moet doorzetten. We zijn hier op de grens tussen het land van de Qualfs en de Notara’s dus wij kunnen onze magie gebruiken en hun magie is verzwakt. Zo hebben we de meest eerlijke strijd. We moeten weten wat voor kracht je bezit. Het is een speciale kracht, want onze verpleegsters, de Notara’s met zilvere vleugels, kunnen meestal zien wat voor kleur het word. Bij jou zien ze alleen maar van alle soorten kleuren. Als jou kracht niet nuttig is zullen we verliezen. Wij zijn minder sterk dan hun.'
Het drong langzaam tot me door hoe klein de kans was dat we zouden winnen.
‘J-Jake,’ stamelde ik.
‘Jake is op het moment bewusteloos, dus hij voelt de pijn niet.’
Dat stelde me gerust en ik liet de pijn door mijn lijf heen vloeien. Het was vreselijk, alsof je tussen leven en hel belanceerde. Ik stond in brand. Ik hoorde mijn eigen geschreeuw en was blij dat Jake dit niet hoefde te voelen. Maar toen hoorde ik iemand schreeuwen. Het was maar heel kort, maar ik wist meteen wie het was: Jake. Hij was wakker geworden. Dus hij voelde mijn pijn. Ik probeerde de pijn meteen terug te dringen.
‘Nee, Lilanna,’ zei mijn moeder weer. ‘Als je nu weer gaat vechten tegen die pijn, overleef je het niet. De transformatie is bijna voltooid, dus Jake zal het dan ook niet overleven.’
Het was een onmogelijke keuze. Jake pijn doen of Jake doden. Ze waren allebei even erg. Ik wist niet wat ik moest doen. En toen voelde ik een paar armen om me heen.
‘Lilanna,’ zei Jake. ‘Je moet doorzetten. Ik kan er wel tegen en ik zal de hele tijd bij je zijn.’
Ik opende mijn ogen, en keek recht in de ogen van Jake.