17. the dark woods

Alles was weer zwart. De pijn was minder geworden. Ik voelde alleen een beetje pijn in mijn rug. Ik was blij, want ik wist dat Jake nu tenminste geen pijn lijdde, maar ik was ook verdrietig, want ik wist ook dat ik Jake waarschijnlijk nooit meer zou zien. Ik liet mijn tranen nu de vrij loop gaan, want Jake kon mij nu tenminste niet zien. Met een zucht deed ik mijn ogen open.
Het was donker. Toen mijn ogen een beetje gewend waren aan de duisternis, zag ik dat ik in een soort woud lag. Ik merkte dat ik me weer kon bewegen. Ik stond op.
‘Lilanna?’ hoorde ik iemand zeggen. Ik draaide me om. Daar stond Jake, met een gezicht waar opluchting, verbaasdheid en kwaadheid zich mengde.
‘Jake!’ riep ik, en vloog in zijn armen. Ik was zo blij dat ik hem kon zien voor ik doodging.
‘Ik dacht dat je dood was!’ zei hij. ‘Doe mij dat alsjeblieft nooit meer aan. Hoe voel je je?’
‘Goed,’ zei ik. Opeens schoot mij iets te binnen. Ik werd meteen weer verdrietig.
‘Wat is er?’ vroeg Jake.
‘Ik ben aan het dromen, weet je nog? Dat betekent dat jij niet echt bent.’
Hij lachte. ‘Ik ben wel echt.’
‘Hoe kom je dan in mijn dromen?’
‘Ga zitten, dan leg ik het uit.’
Ik ging op een boomstronk zitten.
‘Toen je vanmorgen flauw viel, heb ik je meteen naar het EHBO-lokaal gebracht. Ik dacht dat je na een uurtje weer bij zou komen, net zoals ik toen ik de transformatie onderging.’
‘Na ongeveer een half uur kwam je geest bij, dus kon ik met je praten.’
‘Ja, dat weet ik nog,’ zei ik, het gesprek herinnerend.
‘En toen besloot jij om tegen die pijn te gaan vechten!’ riep hij boos uit. Ik kromp ineen onder zijn worden.
‘Had ik niet gezegd dat je de pijn door je heen moest laten vloeien?’
‘Ik had een reden,’ zei ik zachtjes.
‘Ik dacht dat ik je kwijt was, en dat deed honderd keer zo veel pijn als wat jij me liet voelen.’
‘Maar toen ikzelf niet het bewustzijn verloor, wist ik waar je was,’ ging hij verder.
‘Waar zijn we?’ vroeg ik.
‘In het woud van de Qualfs,’ zei hij.
‘Dat klinkt niet best.’
‘Is het ook niet. De Qualfs zijn onze slechtere versies en onze natuurlijke vijanden. Ze zijn er om ons en zichzelf uit te roeien.’
‘Zichzelf?,’ vroeg ik.
‘Ja. Niemand weet waarom ze dat doen. Het is gewoon zo.’
‘Ok, ga maar weer verder,’ zei ik.
‘Na twee uur was je nog niet bij bewustzijn, dus hebben ze jou naar het ziekenhuis gebracht. Ze denken dat je in een soort coma ligt, en het is niet waarschijnlijk dat je er nog uitkomt.’
Ik luisterde, geschokt dat ik al zo lang weg was. Wat dachten mijn ouders wel niet?
‘Kan ik nog terug?’ vroeg ik.
‘Ja. Maar het word niet gemakkelijk.’
‘Hoe kom jij hier eigenlijk?’ mijn eerste vraag weer herinnerend.
‘Nadat je een paar uur in coma hebt gelegen, ben ik zogenaamd in het ziekenhuis gaan slapen omdat ik je niet alleen wou laten. Toen ik in onze wereld was ben ik naar het woud gevlogen, en daarna ben ik jou komen zoeken.’
‘Waarom zit je niet meer in de Notara vorm?’
‘Wij mogen hier niet als Norata’s rondvliegen. Als wij dat toch doen, gaan we dood. Hetzelfde geld voor de Qualfs in onze wereld.’
‘Hoe kom ik hieruit?’
‘Gewoon teruglopen naar de wereld van de Notara’s.’
‘Dat klinkt gemakkelijk.’
‘Maar dat is het niet. Als we een Qualf tegenkomen zitten we in de problemen.’
‘Waarom?’
‘Qualfs worden niet slecht geboren. Ze zijn eerste normale Notara’s. Maar als een Notara tegen de pijn gaat vechten, komt hij soms hier terecht. Door de pijn verkleuren hun vleugels en worden zwart. Meestal weet je van te voren al of het een Qualf word. Een Qualf draagt meestal zwart en is een magneet voor ongelukken maken. ‘
Ik werd stil en dacht na. Jake zei dat als je tegen de pijn vocht dat je dan een Qualf werdt. Ik raakte in paniek. Ik werd dus een Qualf! Nee ik wou niet de vijand van Jake worden!
‘NOOIT!’ ik had niet eens door dat ik nooit had geschreeuwd. Jake kwam op me afgelopen en hield me vast.
’Er zijn meer opties Lillanna. Als je uit dit bos weet te komen zonder je krachten te gebruiken die je nu hebt, zal je gewoon je transformatie kunnen voltooien en een Notara worden. Verzet tegen de Qualfs is je enige uitgang om in leven te blijven. Anders wordt je zelf een Qualf. Maar waarschijnlijk heb jij niet eens de mogelijkheid om Qualf te worden.’
Ik wou vragen waarom. Maar Jake hield zijn hand omhoog om me duidelijk te maken dat hij nog niet uitgepraat was.
’Liefde maakt een Qualf dodelijk, als je ze liefde laat zien en ze dan midden in hun lijf steekt, schiet of een andere dodelijk manier raakt gaan ze dood. Ze kunnen geen liefde verdragen. Letterlijk hebben ze eigenlijk geen hart. Jij zit vol met liefde. Liefde voor je moeder en vader en ik merk jou liefde voor mij ook.’
Hij bloosde. Maar ik wist dat hij gelijk had. Ik hield van Jake. Op een manier was ik opgelucht dat ik niet de vijand van Jake kon worden. Ik zou dat niet kunnen. Jake liep van me weg. Ik holde achter hem aan.’Hoezo loop je weg Jake?’ zei ik.
ik focuste me op de gedachten van Jake, ik hoorde hem niet zo duidelijk als eerst. Maar ik hoorde de angst in zijn gedachten.’Er is een Qualf in de buurt! Een Qualf! We moeten hier weg.’ Met ogen van angst keek ik naar Jake. Samen hand in hand renden we weg.