Hurt- 8

'Seth?' 'Ja?' 'Ik moet gaan.' Hij keek me aan. 'Ik kan je niet tegenhouden om te gaan hè?' vroeg hij omdat hij wist waar ik heen ging. 'Ik ben bang van niet,' vertelde ik hem. Ik liet hem los en liep naar de voordeur. Al snel stond hij weer voor me. Ik sloot de deur toen we beide buiten stonden. Ik omhelsde hem nog even snel en begon toen richting de grens te lopen. Ik had nog 20 minuten om naar de afgesproken plek te komen. Na een paar stappen gleed Seth's hand weer in de mijne en hij verstrengelde onze vingers. Ik keek hem verbaasd aan. 'Ik loop met je mee tot aan de grens.' Ik knikte als goedkeuring. Hoe langer is bij hem was hoe beter. Ik wilde nu eigenlijk liever bij Seth blijven maar Jasper rekende op me en ik wilde hem graag in detail vertellen hoe het gister is verdergegaan nadat hij wegging. En hij moest nog weten over Seth en mij. Al snel waren we bij de grens en Jasper keek niet bepaald blij. 'Durf je haar wel alleen te laten?' vroeg Emmett sneerend. Ik keek hem corrigerend aan. 'Ik zou haar toch niet tegen kunnen houden. Dat is me nog nooit gelukt,' zei Seth terwijl hij grijnzend naar mij keek. Emmett lachte ook. 'Zullen we dan maar gaan Mary?' vroeg Jasper een beetje ongeduldig. Hij vond het niet fijn om zo dicht bij een natuurlijke vijand te zijn, iets dat ik begreep. 'Oké.' Ik liet Seth hand los en stak de grens over. In mijn ooghoeken zag ik nog hoe Seth als in een reflex mijn hand weer wilde grijpen maar hij hield zich in. 'Pas goed op haar,' smeekte hij de vampiers zachtjes. 'Wíj hebben haar nog nooit pijn gedaan,' antwoordde Rosalie bits. Seth kromp even in elkaar. Ik wierp even een boze blik op Rose en zwaaide toen flauwtjes naar Seth. Hij zwaaide terug en draaide zich toen om naar het bos. 'Hij moet wachtlopen,' beantwoordde Jasper mijn verwarde blik. Ik knikte en we begonnen aan onze wandeling.