Ch. 69 Vrienden

BLUE POV

Zijn vingers gaan ritmisch door mijn haren heen, waardoor ik helemaal ontspan. ‘Volgens mij is Winter weer blij’ Ron kijkt me glimlachend aan. ‘Ik denk het ook ‘ het zonnetje straalt en de donderwolken zijn weg. Mijn hoofd heb ik een half uurtje geleden op Rons schoot gelegd en nu ligt die daar nog steeds. ‘Ron?’ ‘Ja?’ ‘Wat heb je tegen Lucas?’ het moest er gewoon uit. al zo lang vraag ik het me af en wil ik het weten. ‘Waarom?’ ‘Omdat iedereen iets tegen Lucas heeft en ik niet begrijp waarom’ antwoord ik eerlijk. ‘Ik weet het niet, hij zit in Zwadderich en nu ja ik vind hem gewoon een snotjong’ ik rol met mijn ogen na het horen van zijn zwak excuus. ‘Ik zeg maar wat ik denk’ ‘Dat weet ik, maar ik vind het gewoon geen goed excuus’ ‘Dat dacht ik al’ hij stoot een hese lach uit. ‘Wat ga je zaterdag doen?’ ‘Naar Zweinsveld’ ‘Ja, dat weet ik wel. Maar met wie?’ ‘Ginny waarschijnlijk’ ik haal mijn schouders op, daar heb ik nog helemaal niet over na gedacht. ‘Wil je met mij mee gaan?’ Ron lacht schattig in mijn richting. ‘Natuurlijk, maar wat met Harry en Hermelien?’ ‘Harry gaat met Belinda mee, ‘ Ron maakt een wenkbrauwwiebel, ‘en Hermelien heeft met Loena afgesproken’ ‘Dus eigenlijk ben ik tweede keus?’ ‘Natuurlijk niet, ik ging het al vragen aan je voordat zij zeiden dat ze niet mee gingen’ ‘Dan is het goed’ ik zet me recht en druk een kusje op zijn neus. ‘Ik moet verder gaan, ik heb kruidekunde’ ‘Is goed. Ik zie je zaterdag’ ik glimlach nog is en loop dan zo snel mogelijk naar mijn lokaal. Inderdaad ik loop, ik moet namelijk helemaal aan de andere kant van het kasteel zijn en ik heb nog maar vijf minuten. Vijf minuten is weinig, geloof me maar. Zeker als net iedereen, die in de gangen is, de andere kant uit moet. ‘Rustig, ben je gebeten door iets?’ iemand legt zijn hand op mijn schouder neer en verschrikt draai ik me om. ‘Ook nog een slecht geweten, dat is niet goed’ Lucas grinnikt en kijkt me glimlachend aan, waardoor er twee kuiltjes in zijn wangen ontstaan. ‘Sorry, ik was gewoon in een haast’ ‘Waarom?’ ‘Omdat ik van de ene kant naar de andere kant van het kasteel moet en ik dacht dat ik te laat ging komen’ weer grinnikt Lucas. Samen wandelen we in de richting van het lokaal, het is wel handig dat hij op dit moment hetzelfde vak heeft zodat ik niet helemaal alleen naar daar moet stappen, geloof me daar heb ik helemaal geen zin in. Ik ben een redelijk sociaal persoon. Lucas zet zich naast me neer aan het tafeltje en vertelt over van alles en nog wat. Ik moet zeggen hij is een van de beste vertellers die ik ken, hij kan alles veel spannender vertellen dan het werkelijk is en grappiger. ‘Mevrouw Onyver, meneer Douglas’ betrapt kijken we omhoog. Mevrouw Stronk kijkt ons boos aan. Een blos verschijnt op mijn wangen maar Lucas kijkt verveeld voor zich uit. ‘Sorry mevrouw’ mompel ik. Ze knikt en gaat verder met haar les. ‘Dat je je verontschuldigt’ Lucas schudt zijn hoofd. ‘Waarom niet?’ raar kijk ik hem aan, het is toch logisch dat je je verontschuldigd bij een leerkracht? ‘Waarom wel?’ is zijn gevatte antwoord. Ik schud mijn hoofd en besteed verder geen aandacht meer aan de woorden die hij net zei.

‘Waar ga je naar toe?’ Lucas’ voetstappen zijn duidelijk hoorbaar angezien de gang helemaal leeg is, op hem en mij na natuurlijk. ‘Naar buiten’ zijn voetstappen beginnen te vertragen en niet veel later wandelt hij naast me op net hetzelfde tempo. ‘Is het goed dat ik mee kom?’ ‘Natuurlijk’ ik ga is met mijn hand door mijn haren heen en kijk hem dan glimlachend aan. ‘Wat ga je zaterdag doen?’ ‘Naar Zweinsveld, net zoals jij’ ‘Heb je al iemand die met je mee gaat?’ de glimlach die nog luttele seconde eerder op mijn gezicht stond verdwijnt. ‘Eigenlijk wel’ Lucas draait zijn gezicht om en bekijkt het mijne. ‘Wie dan? Oh nee, wacht ik weet het al. Ron’ een grimas verschijnt op zijn gezicht en snel richt hij zijn blik weer op de grond. Ik knik. ‘Maar je mag ook mee gaan hoor’ ‘Toch maar niet. Ten eerste zal Ron daar niet echt blij mee zijn en ten tweede kan ik hem niet echt af’ is zijn simpele antwoord. ‘Dat is misschien wel waar’ de frisse lucht van buiten zorgt ervoor dat ik mijn armen over elkaar slaag en mijn kin in mijn sjaal verstop. ‘Je hebt het toch niet koud?’ een lichte grijns speelt om de lippen van Lucas. ‘Misschien’ mijn blik speurt de ruimte voor ons af. Verschillende kinderen zitten er te spelen, te studeren of te roddelen. Helemaal achteraan staat een groep meisjes te giechelen. Hun blikken verplaatsten zich elke keer weer naar het groepje jongens dat een paar meter voor hen staat. Natuurlijk heeft deze groep dat door en proberen ze zo stoer mogelijk over te komen. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik zie hoe onbezonnen kinderen nog kunnen zijn. Het doet me deugd om zoiets te zien, dat niet elk kind op deze leeftjid al pijn heeft mee gemaakt. Ik word bruut uit mijn gedachten gehaald door een arm die zich rond mijn schouders slaagt. Als ik merk dat het Lucas’ arm is die rond mijn schouders ligt bekruipt een kleine, rode blos mijn wangen.‘Is dit al warmer?’ Lucas kijkt me glimlachend aan, iets waardoor de blos iets roder wordt dan hij al is. Gelukkig heb ik mijn sjaal daarnet wat hoger opgetrokken en kan Lucas het niet zien. Ik knik. ‘Dank je’ ik moet eerlijk zijn, Lucas is heet. En ja, dat mag je op twee manieren interpreteren. Samen met Lucas zet ik me op een bankje neer en geniet van de buitenlucht. Mijn nagels hebben ondertussen de kleur lichtroos gekregen, deze staat voor ontspanning voor geen stress. Puur genieten. Mijn hoofd leg ik dan ook op zijn schouder neer. Dit moment mag nog lang duren, gewoon samen met een van mjin beste vrienden niets doen. Even aan niets denken en gewoon relaxen.

‘Heb je iets met hem?’ met een snok wordt ik door een persoon achter een van de wandtapijten, die een geheime gang verbergt, getrokken. Haar rode haren vliegen op en neer en haar ogen pinnen zich vast in die van mij. ‘Nee, maar over wie heb je het’ verbaasd staar ik mijn beste vriendin aan. Deze laat mijn arm los en zet een stap achteruit. ‘Je hebt dus geen lief?’ ‘Neen’ twijfel blijft nog op haar gezicht staan. ‘Ginny, wie bedoel je trouwens?’ ‘Lucas natuurlijk’ ‘Lucas? Waarom zou je denken dat ik iets met hem heb?’ ‘Heb je jezelf daarnet buiten zien zitten, het leek alsof jullie een stelletje waren. Trouwens, je hebt een paar weken toe gegeven dat je wel iets voor hem voelt’ ‘Ja, maar geloof me mijn gevoelens voor je broer zijn groter’ ‘Wie valt er nu op Ron’ hoor ik haar mompelen. ‘Gerust gesteld?’ ze knikt en slaagt vervolgens haar armen rond mijn nek heen. ‘Met wie ga je trouwens naar Zweinsveld’ een klein blosje verschijnt op mijn wangen. ‘Toch niet met Lucas?’ ‘Neen, eerder met je broer’ ‘Echt?’ haar mond valt open, maar snel sluit ze hem weer en kijkt me dan aan met haar grote, gebruikelijke glimlach. Een glimlach die enkel zijn kan tevoorschijn toveren, de glimlach waardoor er zoveel jongens voor haar vallen. ‘Je vertelt me alle details eh, nou ja alle moet niet aangezien hij mijn broer is. Oh ja, je weet me wonen voor als hij je ooit pijn doet eh’ ‘Natuurlijk meisje’ ze slaagt haar armen nog iets strakker rond mijn nek heen en knuffelt me dus bijna dood. Dit is een van de redenen dat ik van Ginny houdt, ze is zo eerlijk en lief. De beste vriendin die iemand zich maar kan wensen.

Dag lieve lezertjes,
Ik weet het. Het is twee maanden en half geleden dat ik geüpload heb. Dat is omdat ik echt vast zat en ik het heel erg druk heb op school. Deze story staat dat ook op 'Tijdelijk gepauzeerd' en hij zal hier ook een tijdje op blijven staan. Ik wil gewoon rustig op mijn gemak verder aan deze story schrijven. Het kan zijn dat er soms na een week een nieuw deeltje op komt. Het kan zijn dat er, zoals nu, een paar maanden tussen zit. Ik wil jullie gewoon zeggen dat ik deze story sowieso afschrijf, ik moet dit ten eerste voor mezelf doen en ten tweede voor jullie. Jullie zijn de reden dat ik hier echt aan ben beginnen schrijven. Mijn schrijfstijl is in de loop van het verhaal verbetert, ook al kan je het niet echt merken. Maar vanaf deel 73, dat heb ik net om een kwartiertje kunnen schrijven, verandert mijn schrijfstijl ineens. Naar de schrijfstijl waarin ik nu schrijf.
Ik wil ook even zeggen dat ik twee story's heb waar ik wel regelmatig upload. Dat zijn:
Serendipity. Een One Direction verhaal, niet dat ik echt een grote fan ben ofzo. Ik had er gewoon inspiratie voor.
En Lovely. Dit is een story die ik samen met Unusual schrijf. Hij gaat over onbekende personen en incest.
Dus als je tijd en zin hebt kan je bij die twee story's altijd een kijkje nemen. Ook heb ik een paar weken geleden een story afgerond, Rachels Story, een story over Rachel Black. 'Wolfpack' dus.
Ik ben ook aan een nieuwe Malfoy story begonnen. Ik ga hem pas online zetten als ik echt ver zit. De inspiratie is er dus ik hoop hem binnen kort, als ik dus veel geschreven heb, online te zetten.
Oké, als je dit allemaal gelezen hebt dank je wel (: Ik hoop dat je me begrijpt.
Dank jullie wel, al mijn lieve geweldige lezers. Ik hou van jullie <3 Jullie zijn de reden waarom ik blijf verder gaan, waarom mijn inspiratie er wel blijft (ik kan hem alleen niet altijd verwoorden). En ik hoop dat jullie deze story blijven lezen. Als dat niet zo is begrijp ik het helemaal, ik bedoel ik upload niet echt regelmatig meer. Maar ik hou echt van jullie (: