Hurt- 7

Het verlangen won van de wil hem te ontwijken. Vanuit het niets wierp ik me in zijn armen en hij sloeg gelijk zijn armen om me heen. We leken een geheel te worden en vanaf dat moment wist ik zeker dat niets ons nog kon scheiden. Hoeveel pijn hij me in het verleden ook gedaan had, het maakte niets meer uit. De kracht van inprenten was vele malen groter dan de kracht van de pijnlijke herinneringen. Geen van ons had de behoefte om de ander los te laten, dit is hoe het altijd heeft moeten zijn, wij samen. De tintelingen en het vuur maakten het onmogelijk voor mij om na te denken. Doordat mijn hoofd op zijn borstkas lag, hoorde ik hoe snel zijn hartslag ging. Het bracht een glimlach op mijn gezicht. Ik voelde hoe hij mijn geur opsnoof en hoe zijn warme vingers over mijn rug gleden. Het bracht rillingen met zich me die ik nooit eerder gekent had. Het waren rillingen van genot maar dan 1000 keer erger, ze deden me wankelen op mijn benen.
Het gerinkel van de telefoon bracht me uit de trance die onze omhelzing opwekte. Ik liet Seth los maar pakte zijn hand vast zodat ik zijn warmte kon blijven voelen. Ik leidde hem mee naar binnen en pakte met mijn andere hand de telefoon op. 'Hallo?' vroeg ik. 'Mary, gelukkig. Ik vroeg me al af waarom je er nog niet was maar je bent dus nog thuis,' hoorde ik Jasper opgelucht zeggen. Seth's hand oefende ineens veel meer druk uit dan daarvoor en het knelde een beetje. 'Oh ja! Sorry. Ik beloof dat ik er over een half uur ben!' verontschuldigde ik me verschrikt. Hierdoor kneep Seth zo hard dat bijna voelde hoe de bloedsomloop in mijn hand stopte. 'Oké, tot zo.' 'Doei!' Ik draaide me weer om naar Seth en zag dat zijn hele lichaam trilde en hij zich moest concentreren om niet uit zijn vel te barsten. 'Seth,' probeerde ik rustig te zeggen hoewel ik zeker wist dat er een angstige ondertoon in mijn stem te horen was, 'laat me alsjeblieft los, je doet me pijn.' Hij liet me geschokt los waardoor de grote druk verdween en keek naar mijn hand. Ik wiebelde even met mijn vingers om de bloedsomloop te stimuleren en keek daarna weer naar Seth die nu aan de andere kant van de woonkamer stond. 'Rose,' zei hij met zijn kaken op elkaar geklemd. 'Ja?' 'Praat tegen me. Probeer me te kalmeren anders transformeer ik dadelijk.' Ik ademde diep in en uit om zich in te houden en ik wist dat als ik nu niets zou doen mijn hele woonkamer aan gort zou liggen. Ik begon dus rustig en luchtig te vertellen. 'Je herinnert je vast nog wel wat er vroeger gebeurde als je een spelletje verloor. Dan deed je precies hetzelfde als wat je nu doet. Je trilde en keek me meestal boos aan omdat ik gewonnen had. Dan kreeg je moeder je alleen rustig met snoepjes en anders moest je vader komen. Hij gooide je dan over zijn schouder en rende met je rond. Dan moest je zo hard lachen dat je gewoon vergat wat er was gebeurt.' Ik lachte in mezelf om die herinnering en hij stond ook weer rustig stil met een kleine glimlach om mijn verhaal. Ik rende weer naar hem toen en omhelsde hem even kort. 'Gaat het weer?' vroeg ik bezorgd. 'Ja, dankzij jou. Hoe gaat het met je hand?' vroeg hij met een lieve maar toch bezorgde blik. 'Het doet helemaal geen pijn meer.' 'Gelukkig,' zuchtte hij opgelucht en hij drukte even een kusje op mijn voorhoofd.