055

Justin en ik hadden niet meer gesproken. Hij was de tourbus uitgelopen. Ik wist niet waar hij nu was, waarschijnlijk in het gebouw. Ik had mijn benen opgetrokken, de dekens om me heen geslagen. Zo zat ik op het bed. De kleine ruimte gaf me rust. Ik keek op door een vaag geluid dat ik hoorde. Het leken wel steentjes die tegen de plastic ramen werden aangegooid. Ik stond op en naar het raam toe. Ik trok de gordijnen voorzichtig open. Ik zag niets. Ik zuchtte zachtjes en schoof ze weer dicht. Net toen ik weer wilde plaats nemen op het matras hoorde ik hetzelfde geluid weer. Waarom het kwam geluid vandaan? Ik ging liggen met de dekens helemaal over me heen. Ik had mijn vingers in mijn oren gestopt om het geluid te dempen.

Een hand greep mijn schouder vast. Ik slaakte een gil maar ik bleef liggen hoe ik lag. Ik kon niet bewegen, ik wilde niet bewegen. Misschien kon ik net doen alsof ik sliep zodat degene me niets aandeed. Wacht, dat ging niet meer omdat ik al gegild had. Maar het was waarschijnlijk dat ik hier zo bleef liggen. Ik wilde degene niet zien, dit zou me waarschijnlijk alleen maar banger maken. Ik verging al van de angst. Mijn hart bonkte twee keer zo snel op en neer dan normaal. Een paar tranen van angst rolde over mijn wang heen. Ze vielen op het matras, wat ik niet kon zien omdat ik alleen maar duisternis zag. De hand, die me nog geen twee minuten geleden vastgreep, gleed over de deken heen. Hij streelde mijn lichaam.

“Leslie, sorry.” Fluisterde hij in mijn oor. Een andere stem dan die ik verwacht had. “Ik moet sorry zeggen, niet jij.” Ik snikte. “Sorry, voor de woorden die ik tegen jou heb gebruikt, Justin.” “Ik vergeef het je.” Fluisterde zijn lieve stem. Ik rolde op mijn zij, zodat ik hem kon aankijken. Hij glimlachte. “Mag ik?” Ik knikte, schoof een stukje opzij en liet hem naast mij liggen. Hij sloeg zijn armen beschermend om me heen. Ik verborg mijn gezicht in zijn nek.

Glimlachend keek ik naar de slapende Justin. Ik beet zachtjes op mijn lip, draaide nog een keer rond en kon er niet meer tegen. Zo zachtjes probeerde ik over Justin heen te klimmen. Het lukte. Ik was het bed uitgestapt, en liep niet zo heel veel later de tourbus uit. Opeens sloegen twee armen om me heen. Ik wilde gillen maar zijn hand legde hij voor mijn mond om mij dat niet te laten doen. “Kop dicht en meekomen.” Fluisterde zijn schorre stem. Een akelig gevoel nam mijn lichaam over. Ik was bang.

Ik schat nog ongeveer 10 tot 20 hoofdstukken tot het einde.