Part 1:

Daar zat ik dan, met mijn armen over mijn knieën op het gras. Hij wist zeker niet hoe groot het deel van mijn hart was dat hij meenam toen hij weg ging. Nu zat ik hier met een groot gat in mijn hart pijn te lijden. Ik wist niet of ik hier ooit nog overheen kwam.
Het was al laat in de avond en ik zat nog steeds met mijn armen over mijn knieën op het gras toen ik de stem van mijn vriendin hoorde. Ze riep mijn naam, maar ik reageerde er niet op. Ze vond me uiteindelijk en zei dat ik mee naar huis moest komen. Dat mijn ouders ongerust waren en het ergste, dat mijn vriendje gebeld had. Ik bleef verstijft zitten toen ik dat laatste hoorde. “waarom heeft hij gebeld?” Vroeg ik met een zachte stem. “Ik weet het niet, maar je moet mee naar huis, we hebben nieuws voor je!” Ik stond op en liep met haar mee naar mijn huis. Thuis aangekomen zat heel mijn familie in de kamer te wachten. Ze reageerde blij dat ik weer terug was, en wisten niet wat er aan de hand was. Ik wou er niks over zeggen, ze moesten er zelf maar achter komen. Mijn moeder stond op en zei dat ze iets belangrijks wou vertellen. “Ik heb de mededeling voor ons allemaal dat Stefan, Lindsey en ik gaan verhuizen!” Riep ze vrolijk. Ik kon mijn oren niet geloven, verhuizen? Waarheen? En al mijn vrienden dan? En school? Moest ik alles achter laten?
Waarom was mijn leven sinds vandaag een rot leven geworden? Waarom leek het alsof iedereen me kapot probeerde te krijgen? Waarom?