Proloog

Verblind door de regen en angst rende ze door de straten, vluchtend voor het gevaar dat haar achtervolgde. Het was zo stom geweest om te komen naar een plek die ze helemaal niet kende met mensen waarvan ze dacht dat ze ze kende.
Een steek van vermoeidheid door de inspanning liet haar naar adem happen, maar ze wilde niet stoppen met lopen, ze kon niet stoppen met lopen. Als ze dat deed, zou het gevaar dat achter haar aan zat haar inhalen. Maar de pijn ging niet weg en nog geen minuut later werd ze omringd door duisternis. Verblind struikelde ze over een wortel van een boom die een weg door het beton naar het oppervlakte zocht. Ze probeerde zichzelf overeind te duwen, maar ze had geen kracht meer in haar armen dus gaf ze het maar op.
Een minuutje blijven liggen kon vast geen kwaad, het zou misschien zelfs beter zijn om even op adem te komen zodat ze zo verder zou kunnen gaan met een nieuwe dosis kracht.
Maar één minuut werd er als snel tien en terwijl de regendruppels die zich mengde met het zweet van de inspanning van haar gezicht afdrupte, dommelde ze zachtjes in in een diepe droomloze slaap.

Geef misschien ook een beetje aandacht aan dat lieve, schattige, groene knopje bovenaan.